He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 51.~

(A/N: Nog negen hoofdstukken... Ik ga echt huilen. Belangrijke Author's Note aan het eind!)

--Dit hoofdstuk is opgedragen aan @puella-luna, die de prachtige cover hieronder heeft gemaakt!--

POV. Amara

Rafaël kwam steeds dichter bij mij in de buurt, waardoor ik achteruit waadde. Mijn voeten dreigden uit te glijden door de modder. Kippenvel verspreidde zich over mijn armen en opeens was het niet meer fijn om hier te zijn. 

Maak dat je wegkomt. 

'K-kom niet dichter in mijn buurt... Ik meen het.' zei ik met zwakke stem, waarmee ik de stilte brak. 'Amara, ik wil alleen-' 

Mijn gil onderbrak hem. Ik gleed uit en was zonder dat ik het besefte onder water. Het gebeurde zo onverwacht, dat ik niet meer rationeel kon nadenken. Water omringde me, mijn ogen prikten ervan. Mijn longen brandden van het zuurstof tekort. Al snel werd ik omhoog getrokken, warme armen wikkelden zich om mij heen. 

Ik hoestte en hapte naar adem. 'Gaat het?' vroeg Rafaël bezorgd, terwijl hij op mijn rug klopte. Rillend haalde ik een hand over mijn gezicht heen. Dit was niet meer leuk, ik wilde weg. 'Laat me maar los.' sprak ik met trillende stem. Zwijgend luisterde hij naar me en liet me los, waardoor de warmte die om me heen hing als een deken verdween. 

Hij opende zijn mond om te praten, maar werd alweer onderbroken door een gil. 

Dit keer was het niet mijn gil.

We kijken beiden verrast in de richting waar het geluid vandaan kwam. Er volgde gejammer, dat zich over het hele bos verspreidde. Er was duidelijk iets aan de hand.

Rafaël en ik wisselden een blik uit. Hij sloeg zijn vleugels haastig uit, klaar om op zoek te gaan waar het geluid vandaan kwam. Klaar om iemand in nood te helpen. Zijn engeleninstinct nam hem over, ik zag het in zijn ogen. 

Waar was dat gebleven toen ik hulp nodig had?

Ik keek toe hoe hij uit het water vloog en het water uit zijn kleren schudde. Ik zag dat zijn shirt tegen zijn bovenlichaam aankleefde, waardoor ik zijn-- 

Hoofdschuddend keek ik naar zijn gezicht, mezelf dwingend dat ik niet naar zijn lichaam moest kijken. Het was slecht om daaraan te denken in zo'n situatie. Zijn blik gleed naar me toe en hij zei: 'Kom je met me mee, of blijf je hier?' 

'Ik kom mee.' antwoordde ik twijfelend, terwijl ook ik mijn vleugels uitsloeg. 

Op naar de persoon die hulp nodig had.

*-*-*

Tien minuten verstreken.
Al snel werd dat een kwartier.

Ik was geïrriteerd en wilde andere kleren. Ik bibberde doordat alles aan me kleefde. De wind hielp ook niet echt. Rafaël maakte zich geen zorgen om me, hij vloog over het bos heen zonder ook maar één keer te kijken of ik hem volgde. De idioot.

'Er is niemand,' zeurde ik voor de zoveelste keer. Hij negeerde me en drukte zijn wijsvinger tegen zijn lippen aan, als teken dat ik stil moest zijn. 'Luister naar me!' Ik vloog boos naar hem toe, totdat ik hem recht aankeek. 'Het was zeker niets. Misschien waren het gewoon mensen die-' 

Hij plaatste zijn hand voor mijn mond, waardoor ik werd afgekapt. 'Stil,' siste hij.

Met zijn andere hand wees hij naar het zuiden. Vragend keek ik hem aan. 'Luister goed.' fluisterde hij.

Met tegenzin deed ik wat hij vroeg. Een paar seconden verstreken voordat ik gemompel en gesnik hoorde. Mijn ogen vergrootten zich en ik keek verrast op naar Rafaël. Hij liet zijn hand van mijn mond vallen en gebaarde dat ik hem moest volgen. Hij vloog snel; ik had moeite om hem bij te houden. 

Rafaël stopte na een paar tellen met vliegen. Ik lette niet goed op en botste bijna tegen hem aan. 'Hier,' Hij gebaarde naar beneden, keek me kort aan met een verzekerende blik en vloog met een duik omlaag.

Moest ik meegaan? Moest ik hem helpen? 
Dit was mijn kans om weg te gaan... Maar ik bleef.

Zodra ik met beide voeten op de grond stond, overweldigde paniek me. Een paar meter van me vandaan lag als ik goed keek Mara, terwijl Owen naast haar neerknielde. Rafaël keek met aarzeling van Owen naar Mara.

Wat was er aan de hand?

Ik liet mijn vleugels verdwijnen en liep stapje voor stapje naar hen toe. Was degene die gilde Mara? Was Owen aan het huilen?

'W-wat is er aan de hand?' vroeg ik aan Rafaël. Hij keek me aan met een ik-wil-je-niet-verliezen blik. Hij overbrugde de kleine afstand en wikkelde zijn gespierde armen om me heen. Verward worstelde ik om los te komen, maar iets in me vertelde me dat er iets goed mis was.

'Mara heeft het gedaan.' fluisterde hij in mijn oor. 'I-ik wil je niet verliezen. Ga niet weg,' Intussen hoorde ik zijn hart hard kloppen, harder dan het zou moeten.

'Rafaël! Wat is er gebeurd? Wat heeft ze gedaan? Gaat ze dood?' vroeg ik vol afkeer.

Hij duwde me van zich af en keek me ernstig aan. 'Nee... Eigenlijk wel. Dat denk ik, tenminste. Nee, zo bedoel ik het niet. Ze heeft een spreuk uitgesproken die de leven van een Engel én Demon kan beëindigen. Die Engelen en Demonen gaan dan naar een andere, speciale plek.' Hij keek me aan met een onderzoekende blik. 'Aangezien jullie eigenlijk één zijn, betekent dat dat jij ook mee gaat.' 

'Wát? Alleen door háár moet ik nu naar die "speciale plek" toe? Dus ik ga dood?!' riep ik uit, hard genoeg om Owen uit zijn trans te halen. Hij met betraande ogen op en keek van mij naar Rafaël. 

'Nee,' zei hij koppig. 'Ik zal mezelf opofferen. Ik zal ervoor zorgen dat Amara hier blijft, waar ze veilig is.' 

Hij hield mijn blik vast en voor een tel voelde ik een brok in mijn keel.

"Als je van iemand houdt, moet je die persoon laten gaan." 
Was dit bewijs dat Owen van me hield?

Of wilde hij zichzelf opofferen om met Mara mee te gaan?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Ik hou zó niet van dit einde. Het is zo... Blegh geschreven.

Ik heb een goede reden!!! De toetsweek is al van start gegaan, en ik ga dood. PRAY FOR ME... 

Maar goed. Het goede nieuws: deel twee van dit boek gaat sowieso komen! FEESTJUUHHH

Oh, enne: niet vergeten op die sterretje te drukken en te reageren!! Love y'all <3

ADIOSSSS

Xxx Jaani