He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 44.~

POV. Amara

~Twee maanden later~

Om vijf uur in de ochtend werd er op mijn deur geklopt.

Slaperig kwam in overeind, rekte me uit en keek geïrriteerd naar de deur. Wie kwam mij om vijf uur in de ochtend lastig vallen? Achter de deur werd een vurige discussie gevoerd in het Italiaans.  

Twee maanden geleden had ik besloten om nooit meer terug te keren. Twee maanden geleden had ik besloten om voorgoed in Italië te gaan wonen. Sinds twee maanden heb ik geen enkele demon of engel gezien, buiten Ian, die me had geholpen.

In het begin was het moeilijk. Rafaël en Owen waren drie keer naar Rome gekomen om mij te zoeken, en telkens was ik op het nippertje weg kunnen komen. Zelfs een paar andere engelen zochten mij. In de tussentijd dat ik in mijn appartement zat opgesloten, had ik Italiaans geleerd. Ik dacht dat het wel van pas zou komen als ik hier zou gaan wonen. Dat betekende niet dat ik de taal al vloeiend sprak, maar ik beheerste de basis. 

'Wie is het?' vroeg ik in het Italiaans, terwijl ik het slot van de deur haalde. 'De buurvrouw,' was het antwoord. Ze zal waarschijnlijk wéér iets hebben met haar irritante kinderen. Haar bruine ogen keken me hoopvol aan. Naast haar stond haar oudste zoon, die er maar een beetje boos bij stond. 'Sorry dat ik je zo vroeg in de ochtend stoor, Amara, maar ik heb een probleempje. Angelo hier moest gisteren boodschappen doen, maar hij is de melk vergeten. Natuurlijk werd ik weer razend. De baby moet nog gevoed worden en ik word gek door haar gehuil. Zou ik alsjeblieft...' Snel wuifde ik het weg. 'Geen probleem. Ik heb wel een pak melk voor je.' 

Nadat ik haar een pak melk had gegeven en ze me meer dan tien keer had bedankt, kroop ik weer in mijn bed. De zon was alweer op en de vogeltjes vloten vrolijk. Twee uur lag ik te woelen in bed, maar ik kon niet meer in slaap vallen. Dus besloot ik maar vroeg naar mijn werk te gaan. Ja, ik had een baan als rondleidster. Het was fantastisch om toeristen een rondleiding door de stad te geven. 

'Morgen, Amore!' hoorde ik Alessio, de baas van de pizzeria tegenover mijn appartement, zeggen. 'Goedemorgen!' antwoordde ik vrolijk terug. Alessio was rond de vijftig, en volgens hem had hij de beste familie die hij had kunnen wensen. Hij vond de bijnaam "Amore" bij me passen omdat het veel leek op mijn bijnaam. Het was niet eens zo'n slecht idee om bevriend te raken met de baas van een pizzeria. 

De buurt waarin ik leefde was volledig veilig. Er waren geen bendes of andere slechte mensen, waardoor iedereen wel een beetje verbonden was met elkaar. 

Het was fijn... om normaal te zijn.

Ik vond het fijn om me als mens te gedragen. Niemand wist dat ik anders was en ik wilde dan niemand het ooit zou weten. 

'Zo zo, wat ben je vroeg, Amara!' zei mijn baas toen ik vroeg aankwam. Ik glimlachte schaapachtig naar hem. 'Ja, dat moet ook een keer, of niet?' 

._._.

Aan het eind van de dag, nadat ik klaar was met de rondleidingen en nadat ik had gegeten, liep ik vermoeid naar huis. Het was half acht. 

Mijn ledematen waren moe van de inspanningen die ik vandaag had doorstaan. Ik stak de sleutel in het slot en knipte vervolgens het licht in mijn appartement aan. Mijn tas gooide ik op het kleine salontafeltje. Ik haalde een flesje water uit mijn minikoelkast en dronk er een paar slokken van. Misschien zou een bad helpen.

Ik was ongeveer een half uur in bad. De geur van de shampoos gaven mij wat rust en daardoor ontspande ik. Aangezien ik nog moe was van het vroege opstaan ging ik gelijk naar bed toe. Binnen een paar tellen was ik in diepe slaap.

Een paar uur later werd ik weer gewekt. Geïrriteerd keek ik op mijn digitale klok.

02:12 AM

Boos schopte ik mijn deken van me af. Met een zucht keek ik naar buiten. Waarom had ik zulke irritante buren?

'Wie is het?' Er werd op de deur gebonkt. Misschien was het Angelo. Hij kwam vaak dingen halen, in plaats van zijn moeder. 'Ja,' mompelde de persoon aan de andere kant. Langzaam haalde ik een hand door mijn haar, om het een beetje te fixeren.

Wat was er met zijn stem aan de hand? Waarom was het zo zwaar geworden? Misschien kreeg hij een baard in zijn keel, dat kon best wel op zijn leeftijd. Onbewust kreeg ik een glimlach op mijn gezicht.

Ik haalde de deur van het slot en deed de deur op een kier open. Mijn pyjama bestond uit een short en een shirt, maar sinds ik in de nachten vaak werd gestoord liet ik voor het slapen mijn beha aan. Ik had nog wel zelfrespect, en die moest wel blijven.

De deur werd met veel kracht opengeduwd, waardoor ik naar achteren struikelde.

Geschrokken keek ik op naar de deur. Mijn instinct nam het over, klaar om elk moment een gevecht aan te gaan.

Alleen... mijn hart sloeg een slag over toen ik de persoon voor me langzaam opnam.

Zijn zwarte broek hing laag om zijn heupen, zijn shirt zat strak om zijn bovenlichaam heen, zoals altijd. Mijn ogen ontmoetten zijn heldergroene ogen.

'Niet schreeuwen,' waarschuwde Rafaël. 'alsjeblieft.' 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*danst spastisch* Lalalaalalaaaa. LAAAA LA LA.

INSPIRATIE SHOT ME. Echt, ik zweer het je. Ik moest voor twee toetsen leren, maar opeens, OPEENS, kreeg ik inspiratie! Ik had zo veel zin om te schrijven, dat ik meteen ben gaan schrijven en Frans en Nederlands heb laten liggen. 

Kijk eens hoe aardig ik ben! Geniet hier maar van, ik doe niet vaak speciale updates. 

Jullie lieve reacties en stemmen gaven mij gewoon inspiratie OMG ^^

AAAADIOSSSSSSS

xXx JAANI.