|| VOLTOOID ||
'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
Met een sluwe glimlach rolde ik over de vloer en ontweek Rafe. Hij stond op en kwam dichter bij me in de buurt, alsof hij de jager was en ik zijn prooi. Jammer genoeg was ik sneller en trapte hem in zijn knieholte, duwde hem met één hand tegen de grond aan en ging schrijlings op hem zitten. 'Denk maar niet dat dit klaar is, Amara.' hijgde hij lichtjes.
'Nou, ik denk dat dit wel klaar is. Geef je nou nog steeds niet toe dat je hebt verloren van een meisje?' lachte ik, terwijl ik mijn armen kruiste.
'Hoe bedoel je, verloren?' Hij verraste me door me bij mijn benen te pakken en ons zo om te draaien, waardoor ik nu onder hem lag. Zijn handen steunden naast mijn hoofd, en hij leunde naar voren. Ik zag de bekende twinkeling in zijn ogen, een teken dat hij zich vermaakte.
'Je reflexen zijn na twee en een half jaar nog steeds te langzaam. En je bent geen meisje meer, Amara. Je bent eindelijk twintig jaar oud. Gefeliciteerd.'
Het was mijn verjaardag. Een van de dagen die ik niet leuk vond. De aandacht die de Demonen speciaal aan mij besteedden was te veel. In de avond zou er een feestje gegeven worden, net zoals Rafe vorig jaar én het jaar daarvoor had georganiseerd.
'Kom, de training van vandaag is afgelopen. Dan heb je nog genoeg tijd om je klaar te maken, toch? We hebben nog vier uur voordat het feest begint.'
Hij hielp me overeind en samen liepen we naar de uitgang. 'Ik zie je later, Amara.' Dat gezegd verdween hij.
Ik bleef nog een paar tellen staan in geval dat hij terug zou komen. Nadat ik zeker was dat hij niet terug zou komen, sloot ik mijn ogen en teleporteerde ik naar de bloemenvelden, de plek waar ik met mijn krachten kon oefenen.
Toen ik mijn ogen opende stond ik tussen een veld met schitterende rozen.
Teleporteren was het eerste dat Rafe me had aangeleerd. Waar ik dankbaar voor was; zo kon ik mijn krachten uitoefenen.
Zo kon ik mijn krachten uitoefenen om mezelf krachtiger te maken, om wraak te nemen.
Waarom zou ik dat willen doen?
Ik had zo mijn redenen waarom ik dat wilde.
De haat. De woede. De afkeer.
In meer dan twee jaar tijd heb ik mezelf tot een monster gemaakt.
Ik was niet meer de Amara die iedereen kende.
Nee, ik was gevaarlijker geworden.
Voorzichtig deed ik mijn lenzen uit en kneep mijn ogen stijf dicht. Met een diepe zucht opende ik mijn ogen en wierp mijn blik naar de rozen.
Binnen enkele tellen zag ik hoe de rozen verwelkten en afsterfden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
