He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 11.~

A/N: FIGHT ME! Neh, vecht tegen Owen. En tegen Rafe. PS: grof taalgebruik... Oops?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Soms beschreef het weer mijn emoties, zoals het op dat ene moment deed.

Het was koud en donker geworden. De kale bomen die in het maanlicht baadden, gaven me een angstaanjagend gevoel. Nachtdieren kwamen tot leven terwijl de wind in mijn oren suisde. Een paar blaadjes waaiden mee met de wind, maar kwamen niet verder dan een paar meter.

Buiten dat allemaal... leek het alsof Owens ogen glinsterden. Ze hadden een gloed van hoop, alsof ik zou zeggen dat ik gevoelens voor hem had. 

Ik zou nooit toegeven.

'Luister, Owen. Had ik niet al gezegd dat ik alles achter me had gelaten? Is dat niet duidelijk genoeg voor je? Stop met forceren-' Zijn humeur was gelijk omgeslagen en hij stapte dichter naar me toe. Terwijl hij zijn kaken op elkaar had geklemd, keek hij me aan met zijn gevaarlijke blik. 'Ik forceer je niet,' fluisterde hij met een zangerige stem, 'want ik heb je meer dan genoeg tijd gegeven. Mara is verleden tijd, had ik dat niet al verteld?' Hij lachte luidkeels en greep mijn arm vast.

Hij was aan het doordraaien. Als ik nu niet weg zou komen, zou hij iets slechts flikken.

Ik haalde diep adem en trok mijn arm los. 'Geef op! Kan je niet tegen je verlies? Heb je een obsessie met mij? Wat is er zo speciaal aan mij?' schreeuwde ik boos. 

Toen hij nog een stap in mijn richting deed, duwde ik hem weg. 'Dat dacht ik niet. Je kan het bekijken, Owen. Ik ga ervandoor.' Met een blik vol spijt schudde ik mijn hoofd. Snel draaide ik me om en probeerde weg te lopen. 

Natuurlijk had hij andere plannen.

Hij pakte me zo vast, dat het leek alsof hij me een knuffel van achteren gaf. 'Geef me die blik nooit meer', siste hij in mijn oor. 'Alsof je medelijden hebt. Je weet helemaal niets van me.' 

Ik probeerde mezelf los te worstelen, maar zijn grip was te sterk. 'Laat me los! Als je me niet loslaat, ga ik gillen!' waarschuwde ik hem. 

'Dat is niet nodig.' Ik schrok door de stem van Rafe. Hij had zijn handen in zijn zakken en liep naar ons toe. Voorzichtig liet Owen me los. 'Gast, het is niet wat je denkt-' begon hij, terwijl hij langzaam naar achteren stapte. 

'Ik had je nog zo gewaarschuwd...' mompelde Rafe voordat hij uithaalde naar Owen. Ik sprong opzij en zag hoe Owen naar achteren struikelde, zijn kaak vasthoudend. 

'Klootzak.' siste hij, terwijl hij naar Rafe toe stormde en zijn vuist liet zwaaien. Rafe was sneller en ontweek hem. 

'Vandaag ben je te ver gegaan, Owen.' Ze begonnen te vechten, en ik wist dat het te laat zou zijn om hen te stoppen. Wat moest ik doen? Ik kon niet ingrijpen, ik kon ze niet stoppen en ik kon ook niet om hulp vragen. 

Op een gegeven moment, toen ze over de grond rolden, kreeg ik een idee. Het was misschien een absurd idee, maar het zou ze wel laten stoppen met vechten. Althans, dat dacht ik.

Ik opende mijn mond en begon te gillen.

Bijna onmiddellijk stopten ze. Eerst keek Rafe op, daarna Owen. Beide waren verward. 

'Stop met vechten!' riep ik uit. Ik liep op ze af en duwde Rafe van Owen af. 'Stelletje kleuters. Hoe oud zijn jullie? Honderd jaar? Tweehonderd?' mompelde ik. 

'Zeg maar gerust driehonderd jaar,' gaf Rafe me als antwoord. Met grote ogen hapte ik naar adem. 'Ben je serieus? Hoe-' 

'Wil je dat ik je nog een keer sla? Houd je kop gewoon dicht, wil je?' Verrast keek ik naar Owen. 

Hij had een blauw oog, zijn lippen bloedde en zijn haar was helemaal in de war. Bij Rafe was het erger. Bij zijn wenkbrauw liep er een straaltje bloed naar beneden, hij had een bloedneus en waarschijnlijk was zijn kaak ook niet in orde. 

'Weet je wat? Bekijk het maar. Ik ga naar binnen. Sla elkaar dood als jullie dat plezier doet.' Met die woorden liep ik weg. De kou liet me rillen en mijn vingers bevroren bijna. 

Ik hoorde ze nog zeuren, maar al gauw volgden ze mij.

Met een glimlach op mijn gezicht liep ik snel verder. Het plannetje had gewerkt.

¤.¤

'Hij slaapt', zei Feli vanuit de keuken zodra we binnen kwamen. Ze had het over Rafaël. 'Wees stil.'

Rafe en Owen verdwenen naar de woonkamer, terwijl ik stilstond en nadacht of ik naar Rafaël moest gaan. Het was immers mijn schuld dat hij in deze staat was.

Ik ga gewoon heel snel kijken. Binnen een minuut ben ik terug, beloofde ik mezelf.

Zachtjes opende ik de deur naar zijn kamer en ademde diep in. Terwijl ik de deur achter me dicht deed, lag Rafaël stil op het bed. 

Ik knielde naast het bed neer, maar ik hield wel afstand voor de zekerheid.

'Het spijt me,' mompelde ik, 'dit komt allemaal door mij. Vergeef het me.' 

Nadat ik dat had gezegd, stond ik stilletjes op en verliet de kamer.

Het schuldgevoel achtervolgde me. 
En het was niet fijn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Alohaaa <3

Dus... dit is voor halloween? Gaat iemand iets doen voor halloween? Nee? Ja? Snoepgoed of je leven?

Niet vergeten te stemmen en te reageren! Love you <3

A.D.I.O.S. (met de puntjes erbij, anders tel ik het als ongeldig)

XxX Jaani