He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 33.~

A/N: OMG! Ik word morgen 15!! Daarom een extra lange update ;D 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Rafaël, waar gaan we heen?' vroeg ik geïrriteerd. We liepen al minuten rond, en ik was doodmoe. Mijn ogen begonnen te tranen doordat ik niet had geslapen.

'We zijn er bijna.' Tot mijn verbazing was hij kalm. Rustig. En dat terwijl hij de hele nacht niet had geslapen. Hoe hield hij dat toch vol?

Een paar minuten later waren we in een grote bibliotheek. Maar dan ook écht groot. Met open mond staar ik rond. Sinds wanneer was er een bibliotheek in deze school?

Rafaël trok me mee, de bibliotheek door, en stopte uiteindelijk bij een bepaald punt. Hij keek snel rond, om te checken of er iemand was, om me vervolgens zonder waarschuwing een hoekje in te trekken die ik nog niet had opgemerkt. Een kleine gil verliet mijn mond en ik keek hem met verwilderde ogen aan.

Een klein stemmetje in me zei dat ik hier niet aan mee moest doen... Dat ik terug moest gaan naar Owen.

Rafaël gaf me een waarschuwende blik dat ik stil moest zijn en hield mijn polsen vast. 'Do mihi accessus,' fluisterde hij uiteindelijk, waarna met dof gekraak de muur naar achteren schoof. Ja, de muur schoof naar achteren. Er was genoeg ruimte voor een persoon om erdoorheen te kunnen. Mijn hart ging tekeer van angst en hij duwde me voorzichtig de donkere ruimte in, zekerheid in zijn ogen. Piepend beet ik op mijn lip. Ik wilde niet in die enge ruimte zijn.

'Vertrouw me.' Zijn ogen stonden smekend, waardoor ik toegaf en langzaam de donkere ruimte in liep. Na een paar tellen verscheen Rafaël achter me en hoorde ik hoe hij de muur terug schoof door gefluister. Het was pikkedonker in de ruimte en het rook muf. 

Even later werd de ruimte verlicht door een kaars. Het was niet zo griezelig als ik had gedacht: er was een lange tafel, een paar schilderijen, een dik tapijt en natuurlijk boekenrekken. Buiten dat de sfeer hier negatief aanvoelde, was alles normaal. 'Hier.' Rafaël pakte een zwart boek uit een van de boekenrekken en begon te bladeren. Hij zette het voorzichtig neer op de tafel en toen merkte ik op dat hij het boek nauwelijks aanraakte. Alleen met zijn vingertoppen. 

Hij knikte naar mij, waardoor ik verward keek. 'Ik wil dat je je handen plaatst op het boek. Deze ruimte is verboden, omdat het vol met zwarte magie zit. Het kan zelfs schadelijk voor mij zijn om hier te komen, omdat ik een engel ben. Maar ik riskeer het voor deze keer. Als je de waarheid wilt weten, kan je het met eigen ogen meemaken.' 

Dus... ik ging terug in het verleden? Interessant. Langzaam bracht ik mijn handen naar het boek toe. Eventjes twijfelde ik. Moest ik dit wel doen? Wilde ik echt naar het verleden? 
Mijn beslissing was snel gemaakt. Als ik de waarheid wilde, weten, moest ik dit doen.

Met mijn handen gedrukt tegen het boek wierp ik nog één laatste blik op Rafaël. Ik voelde al hoe de energie van het boek in mijn lichaam stroomde. Hij keek me aanmoedigend aan en had een kleine glimlach op zijn gezicht. Dat was het laatste wat ik zag voordat ik de diepte in werd gezogen.

Het leek alsof ik eindeloos bleef vallen, een oneindige diepte in. Beelden flitsten om me heen, probeerden mijn aandacht te krijgen. Ik realiseerde dat het mijn herinneringen waren, alles wat er in mijn leven is gebeurd. En dat is niet het enige; het ging nog verder terug. Nog voordat ik was geboren... naar mijn vorige leven. De beelden vervaagden na een tijdje, wat plaatst maakte voor een zwarte kleur. Voordat ik het doorhad, viel ik met een plof op de grond. Toen merkte ik waar ik was: het paleis in Frankrijk.

'Tesoro,' hoorde ik een maar al te bekende stem laag grommen.

'Ik zei: laat me met rust! Begrijp je het dan niet?!' hoorde ik mijn stem schreeuwen. Alleen was ik het niet- het was mijn vorige ik.