A/N: Tweede kerstcadeautje! Een langer hoofdstuk dan normaal, dus niet vergeten te stemmen!
Geniet. ❤
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Owen.'
Ik probeerde hem wakker te schudden, maar hij reageerde niet.
Het enige wat me hoop gaf was de zwakke hartslag die ik in zijn pols voelde.
Terwijl ik zijn ene arm over mijn schouders heen deed, hees ik hem omhoog en probeerde omhoog te vliegen met al de kracht die ik over had.
De mensen stonden te kijken; een paar keer probeerde ze naar ons te komen, maar de dodelijke blikken die ik hun toewierp hield ze op afstand.
Beter bleven ze op afstand, want ik wist niet wat ik zou doen als ze in handbereik waren.
Het kostte me heel veel moeite, maar uiteindelijk slaagde ik erin om ons in de lucht te krijgen.
'Amara. Gaat het? Kon je zijn hartslag voelen?' vroeg Feli zodra ik op gelijke hoogte vloog. Ik gaf haar een blik die genoeg zei.
'Laten... we gewoon... gaan, oké?' hijgde ik vermoeid.
Hoe ik dit ging volhouden?
Dat wist ik zelf nog niet.
Owen woog op z'n minst het dubbele van mijn gewicht...
Rafaël vloog met Feli voor me uit, weg van de plek waar de afgelopen uur een hoop slechte dingen was gebeurd.
Nadat ik achter aan vloog, fluisterde ik, zodat Feli en Rafaël het niet zouden horen: 'Het spijt me, Owen. Ik zal alles eraan doen om je beter te maken. Houd vol.'
Het maanlicht was ons enige verlichting, stilte hing als een deken om ons heen. De wind blies door mijn haren heen terwijl ik achter Rafaël aanvloog. Hij wierp af en toe een blik naar achteren, om te kijken of ik in orde was. We waren een paar minuten aan het vliegen, maar het voelde aan als uren.
Ik kon dit. Ik kon hem dragen. Hij was niet zo zwaar.
'Tesoro?'
Owens stem was zo vlak bij mijn oor dat het me liet schrikken. Ik schrok zo erg, dat ik hem bijna los liet. Op tijd klemde ik zijn shirt in mijn vuisten vast. 'Ja? Owen, ik ben hier. Je hoeft je geen zorgen te maken.'
Hij had zijn ogen gesloten, zijn gezicht was weg getrokken in pijn. 'M-Mara.' Hij liet zijn arm om mijn middel glijden en hield me stevig vast.
'Ga niet weg.'
Mijn hart brak.
Zijn stem was zo zacht. Zo voorzichtig.
Ik wilde het uitschreeuwen. Ik was Mara niet. Ik was Amara.
Bewees dit dat hij nog steeds gevoelens had voor Mara?
Om de gedachte uit mijn hoofd te halen schudde ik hard met mijn hoofd. Dit was niet de tijd om over zulke dingen te denken.
'Amara.' Rafaël haalde me uit mijn gedachtes. 'We zijn er. Gaat het lukken om te landen, of moet ik hem over nemen?'
'Dat hoeft niet.' mompelde ik terwijl ik me klaar maakte om te landen. De flat van Feli was in zicht, opluchting verspreidde zich door mijn hele lichaam.
Eindelijk.
Ik dook omlaag en klemde Owen zo stevig vast dat mijn knokkels wit werden. Feli en Rafaël waren al geland en stonden op de grond te wachten op ons.
Mijn vleugels probeerden de wind af te remmen, zodat we niet neer zouden storten. Hijgend zag ik de grond steeds dichterbij komen, zwarte vlekken vormden voor mijn blikveld.
Toen we op de grond stonden, ving Feli Owen op en nam hem van me over. 'Maak je geen zorgen, ik zal hem naar boven brengen en ervoor zorgen dat hij beter wordt.'
Met die woorden verliet ze ons en strompelde met Owen richting de deur van de flat.
Het was me gelukt.
Door de opluchting verliet alle kracht mijn lichaam en zakte ik door mijn knieën heen. Voordat ik de grond raakte, ving Rafaël me op.
'Je hebt het goed gedaan.' zei hij zachtjes. Hij hield me overeind en wilde me optillen, maar ik stopte hem. 'Niet doen. Ik kan zelf lopen.' glimlachte ik zwakjes nadat ik hem weg had geduwd.
'Amara...'
'Niet doen, zei ik. Raak me niet aan.' mompelde ik. Langzaam maakte ik me een weg naar Feli's huis. Het was zeker dat ik een paar spieren had verrekt.
Rafaël liep stilletjes achter me aan. Op het moment dat mijn hand de deurklink raakte, zakte ik opnieuw door mijn knieën. En alweer ving Rafaël me op.
Dit keer liet hij zijn ene hand onder mijn knieën glijden en de andere om mijn rug heen, en zonder iets te zeggen tilde hij me op. Ik hapte naar adem en wilde hem weg duwen, maar hij liep al naar binnen voordat ik iets kon doen of zeggen.
'Zeur niet, voor deze ene keer. Alsjeblieft. Laat me je dragen.' zei hij.
Ik hield mijn mond dicht en keek voor me uit. Goed, als hij dat zo graag wilde. Zijn arm wreef om de paar secondes langs mijn vleugels, waardoor ik schokken voelde. Het voelde aan als elektriciteit.
Natúúrlijk was ik voor een moment vergeten dat mijn vleugels overgevoelig waren.
In mijn gedachte sloeg ik mezelf. Om te voorkomen dat ik de schokken minder erg voelde, beet ik hard op mijn lip.
Na een halve minuut, wat leek op een half uur, waren we in Feli's huis en legde Rafaël me neer op de bank in de woonkamer. 'Ben je ergens gewond? Moet ik iets voor je halen?' vroeg Rafaël met een sluw glimlach om zijn lippen.
'Nee.' antwoordde ik op op beide vragen.
'Weet je het zeker? Zal ik je vleugels masseren?' vroeg hij half lachend. Mijn mond viel open en ik stond bijna op om hem te slaan. Hij wist wat hij gedaan had. Hij wist dat mijn vleugels gevoelig waren voor ook maar een aanraking. En hij wilde ze masseren? Zou hij dan niet gewond raken? Hij kon me amper aanraken! 'Grapje, grapje! Ga uitrusten, ik zal iets te eten en drinken pakken.'
'Hoe kan je zulke grapjes maken als Owen...' Mijn stem stierf af en ik keek naar de grond.
Hopelijk zou alles goed komen.
Ik hoopte het.
En ik hoopte ook dat Rafe hier niet achter zou komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op oudejaarsavond komt er ook een update, denk ik. Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?
Question: ben je een Duiveltje of een Engeltje?
(Dit hoofdstuk is heel slordig geschreven, ik was er gisteren pas aan begonnen oeps.)
\^o^/ Hoofdstuk opgedragen aan beauterklontje, LOVE YOU
Bye bye ❤
A^D^I^O^S
XxX Jaani
JE LEEST
He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017
Fantasia|| VOLTOOID || 'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
