He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 54.~

A/N: Belangrijke Author's note! Volgend hoofdstuk eindigt deel 1 van dit boek. Er komt GEEN epiloog, aangezien ik gelijk met deel 2 wil beginnen. (jippie!) Deel twee gaat gewoon verder in dit boek, dus je hoeft je geen zorgen te maken! Als je vragen hebt, stel ze dan zeker. Adios~

Leegte.

Het was iets dat ik goed kende.

Woorden die in mijn hoofd bleven ronddolen. 

De engelen en demonen om me heen die me probeerden te troosten.

Als je twee weken geleden had gevraagd of ik me depressief voelde, zou ik ja zeggen.
Het was grappig, aangezien ik me nu meer miserabeler voelde dan ooit.

'Amara.' 

Ik zuchtte. Elke keer was Rafaël weer in mijn kamer, zonder toestemming. Het mocht niet. Maar hij deed het toch, iets waar ik me aan irriteerde. 

Amara. Elke keer weer die zijdezachte, voorzichtige stem. Alsof het wat uit maakte. Alsof iemand wat om mij gaf.

"Je hebt geen besef van de aanwezigheid van een persoon, totdat die persoon verdwenen is."

Iemand had dat ooit tegen me gezegd. Toen had ik haar met een verwarde blik aangekeken, nu wist ik wat ze bedoelde. 

Owen was weg.

'Amara!' Dit keer klonk het wat dwingender. Gefrustreerd sloeg ik het dekbed van me af en ging rechtovereind zitten, klaar om Rafaël de zoveelste preek te geven. 'Hoe vaak heb ik gezegd dat ik je gezel-' Ik stopte toen mijn ogen die van Rafe vonden.

Rafe. 
Degene die mij had geholpen in de Hel.

'Oh. Rafe! Wat doe jij hier? Moet je niet in de Hel zijn?' Beschaamd stond ik op uit mijn bed, streek mijn kleding glad en fixeerde mijn haren. 

Hij lachte zachtjes en keek rond in mijn nieuwe kamer. 'Je maakt het wel erg duidelijk dat je me niet hebt gemist. Ach ja, wat had ik anders verwacht?' Zijn haviksogen vonden die van mij weer en ik slikte. Hij keek me altijd met die blik aan, alsof ik iets slechts had gedaan. 

Ik gokte dat het in zijn genen zat. Hij was de zoon van de Duivel, wat kon je anders verwachten?

'Ik bedoelde het niet zo, Rafe.' sprak ik met zachte stem. Nadat ik mijn bureaustoel naar achteren had getrokken, zei ik: 'Hier, ga zitten. Hoe gaat het? Wat doe je hier?' 

Hij nam plaats en ik ging zitten aan de rand van mijn bed. Met zijn ellebogen steunde hij op zijn knieën, zijn hoofd in zijn handen. Er volgde een gênante stilte, waar hij leek na te denken over zijn woorden. Bijna alsof hij ze voorzichtig moest kiezen.

'Ze maken het goed.' was het eerste dat hij zei. 

Ze maken het goed. Ze maken het goed.

Ze maken het goed. 

Ik wist gewoon dat hij het had over Owen en Mara.

Er was geen twijfel aan.

Zuchtend leunde ik naar achteren. Maar steeds meer en meer vragen kwamen in mijn hoofd op. Wat waren ze aan het doen? Hadden ze zwaar werk, of zaten ze maar te luieren? Konden ze ooit terug komen? Miste Owen me? Was die "speciale plek" de Hel?

'Je hoeft je geen zorgen te maken. Ze hebben het naar hun zin in de Onderwereld, vooral Owen.'

Vooral Owen? 

Bedoelde hij dat... hij me niet miste?

Bedoelde hij dat ik duizenden tranen voor niets had laten vloeien?

Rafe zag de verandering in mijn stemming. 'Ze moeten werken, helpen, mijn vaders bevelen opvolgen...' Hij dwaalde af en probeerde mijn blik te vermijden. 

Alle dagen die ik had verspild. De pijn die ik had gevoeld... Was alles voor niets geweest?

'Ik denk dat het tijd is dat je achter de waarheid komt.' zuchtte hij uiteindelijk. Ik keek op en veegde een verdwaalde traan weg. Het was genoeg geweest; waarom zou ik nog huilen als niemand om me gaf?

Voor wie leefde ik eigenlijk?
Ik had geen steun. 
Niemand had me nodig.

'Owen heeft gelogen. Rafaël heeft ook gelogen. En Mara...' Hij maakte een afkeurende geluid en vouwde zijn handen samen. Mijn hart bonkte te snel tegen mijn borstkas aan, mijn handen begonnen te zweten. Hij sprak verder: 'Het klopt dat jij en Mara gesplitst zijn. Het klopt ook dat jullie weer één kunnen worden. Maar de waarheid is erger dan de verhalen die Owen en Rafaël hebben opgemaakt.' 

We staarden elkaar aan. Mijn vingers trilden zo erg en om te vermijden dat Rafe dat zag stopte ik mijn handen onder mijn benen. Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen.

Dit was het moment waar ik zo lang op had gewacht.

De waarheid.

Geen leugens meer, alleen de waarheid. De waarheid van mijn vorige leven.

Nadat ik mijn ogen weer had geopend, knikte ik als teken dat hij verder kon praten, aangezien ik mijn stem niet meer kon vertrouwen. 

'Goed, Amara. Allereerst wil ik iets duidelijk maken.' Hij stond op en knielde voor me neer, iets wat me liet schrikken. Hij was te dicht bij, ik kon de warmte voelen die hij afstraalde. Maar wat me het meest verbaasde was de blik in zijn donkerbruine ogen.

Ze vlamden vol haat, spijt en medelijden.

'Vertrouw me. Ik doe dit voor jou, en alleen voor jou.' sprak hij langzaam.

Vertrouw me.

Zijn woorden doolden rond in mijn hoofd. De stem. De blik. 

Langzaam begon ik te knikken. Ik had al te veel mensen vertrouwd. Ik wilde niemand meer vertrouwen. Waarom wilde Rafe me überhaupt helpen?

Maar... Ik had niets te verliezen. 
Ik had alles namelijk al verloren.

Mijn familie, mijn vrienden, mijn vreugde... Alles was ik kwijt.

'Ik weet dat je sinds altijd al denkt dat Mara de negatieve krachten heeft, en jij de positieve.' 

Ik keek hem vragend aan. Dat was toch ook zo? Mara was de slechterik, toch...?

'Maar... dat is niet zo. Jij hebt de gevaarlijke, duistere krachten, Amara.' 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Verward? Vraag wat je wilt vragen!

Volgend hoofdstuk is het laatste hoofdstuk! Wees erop voorbereid. Om het te vieren, ga ik een Q/A (question and answer) doen. De vragen kunnen aan iedereen in het boek gesteld worden, maar ook aan mij, de schrijfster. Om het niet te verwarren, heb ik hier een voorbeeld:

"Vraag aan Amara: wat vind je van Rafe?" <-- (dit is een voorbeeld :))
En dan geeft 'Amara' dus antwoord. Zet je vragen bij deze alinea!

Dus dat. En nog iets belangrijks: als dit boek de 100K haalt, ga ik het vieren. Ik weet nog niet hoe. Misschien een voorproefje van de herschreven versie van het boek? Ik zal dat nog zien. Als je ideeën hebt, vertel ze in de reacties.

Dat was het! De mensen die nog blokken voor de toetsweek: SUCCES. Kop op, alles gaat goed komen! Ook veel plezier als je op vakantie gaat. Ik ga nergens heen -_-

A-D-I-O-S.

Groetjes aan de mooiste mensjes ;P

XXX Jaani