POV. Rafaël
Ik wist het.
Ik wist dat het niet lang zou duren voordat Owen haar zou meenemen. Ik kon haar niet vinden in de schooltuin, waardoor ik gelijk wist wat er aan de hand was.
Mijn hart begon sneller te kloppen bij de gedachte dat Mara gewond zou kunnen zijn. Ik dwong mezelf sneller te vliegen, terwijl ik de nare gedachtes opzij schoof.
Er moest niets mis met haar zijn, anders ging hij eraan.
Owen was een harteloze demon, en hij wilde Mara alleen gebruiken. Zodra Mara een demon zou worden, zou ze iedereen kunnen verleiden, wie ze maar wou. Owen wilde daarom haar macht misbruiken, maar ik zou dat niet laten gebeuren. Ik zou haar leren hoe ze kon omgaan met haar krachten als hoge demon.
Alleen wilde ik niet dat ze het risico zou nemen om te transformeren naar een engel. Dat zou te riskant zijn. Ze kon zich nog niet alles herinneren van haar vorige leven, waar ik blij om was. Als ze erachter zou komen dat ze de kans had om te transformeren naar engel, zou ze die met beide handen grijpen.
Ik kende haar te goed om te weten dat ze dat zou doen.
Als ze een engel zou zijn, zouden er geen problemen zijn. Maar sinds ze een demon was, kon dat niet. Niemand accepteerde een relatie tussen een engel en een demon. Ik zou zo naar een demon transformeren als ik dat kon en mocht om bij haar te blijven. Maar ik was een aartsengel, wat betekende dat ik geen recht had om te transformeren naar een demon.
De weegschaal zou mogelijk doorslaan als een aartsengel overstapte naar een gewone demon.
Het was zo ingewikkeld.
Mara was zo slecht behandeld. Ze werd mishandeld door haar moeder, die niet eens haar moeder was, en moest heel veel tijd besteden aan koken en schoonmaken. Ik huiverde toen ik merkte dat het heel erg op Assepoester leek. Het liefst zou ik alle pijn op mezelf nemen, omdat ze al te veel heeft geleden voor mij.
Ian, de "broer" van Mara, had me later heel het verhaal verteld. Hoe hij normaal werd behandeld terwijl zij al het werk moest doen. Ondanks dat hij een demon was, kon ik best goed met hem optrekken.
Hoe zou ik het ooit goed kunnen maken met haar?
Ik trok een vies gezicht toen ik het afschuwelijke huis van Owen naderde. Het begon te regenen, waardoor ik geërgerd zuchtte. Mijn ogen speurden het gebied goed af, een teken zoekend naar Mara. Even verderop, zag ik een groepje demonen staan.
Snel vloog ik erop af. In het midden van het groepje stond Mara. Ze was omsingeld door een paar demonen die zelfs mij lieten rillen. Ik zag hoe ze daar stond, zo weerloos en zwak. Mijn ogen vernauwden zich toen ik Owen Mara zag naderen. Ze mompelde wat onverstaanbaars en keek hem met smekende ogen aan. Automatisch balden mijn vuisten zich.
Ze deinsde achteruit, terwijl Owen haar bij haar arm probeerde vast te grijpen. Dat was het moment dat ik ingreep en op hen af dook. Snel trok ik Mara met me mee, de lucht in. Ze begon hevig te protesteren en gilde, totdat ze erachter kwam dat ik het was. Ze fluisterde mijn naam vol vreugde.
Owen daarentegen, kon elk moment ontploffen. Ik zag zijn vleugels instinctief uitvouwen en snauwde dat ik haar terug moest geven. Woedend kneep ik in Mara's armen. 'Ze is van mij, ze hoort bij mij en ze zal bij mij blijven horen. Als je haar ook maar één keer aanraakt, ga je eraan. Heb je dat begrepen, demon?' spatte ik.
Mara hapte stilletjes naar adem en Owen schoot de lucht in, zodat hij op mijn ooghoogte was. Zijn handen schoten uit om Mara van mij vandaan te trekken. Gemakkelijk ontweek ik ze en vloog weg van hem, naar boven toe. Mara dook in mijn armen ineen en hield mijn shirt, waarvan bijna niets overgebleven was omdat ik mijn vleugels had uitgeslagen, stevig vast. Ik hield haar automatisch strakker vast. 'Het komt goed... Ik ga je hieruit redden.' fluisterde ik in haar oor. Ze liet mijn shirt ietsjes lichter vast en zuchtte opgelucht.
Inmiddels vlogen we hoog in de lucht. Owen volgde ons nog steeds, en ik wist dat het beter was als ik alsmaar hoger ging in plaats van te vluchten naar links of rechts. De andere demonen zouden ons anders kunnen pakken. Eenmaal boven de wolken zouden we veilig naar de school kunnen gaan.
We gingen net door een laag wolken heen toen Mara naar voren viel. Eerder gezegd, ze werd naar voren getrokken waardoor ik mijn evenwicht verloor en ze uit mijn greep glipte. Uit mijn ooghoeken zag ik Owen grijnzend naast me vliegen. Hij wilde haar net grijpen, toen ze naar beneden viel.
'Rafaël!' gilde ze, terwijl ik haar zag grijpen naar lucht.
Voordat ik naar beneden kon duiken om haar op te vangen, was ze al de diepte in verdwenen.
POV. Mara
Ik greep naar lucht, probeerde ergens greep te krijgen. Mijn ogen werden waterig doordat ik zo snel viel. Ik probeerde mijn val een beetje uit te stellen, smeekte dat iemand me moest redden. Wanhopig probeerde ik mijn demon krachten van mijn vorige leven terug te krijgen, samen met mijn vleugels.
Alleen hielp niets.
Een laatste keer probeerde ik mijn vleugels terug te krijgen, maar het lukte helemaal niets. Hoe erg ik ook smeekte, hoe hard ik ook bad, niets hielp.
Hopeloos biggelden de tranen in mijn ogen. Mijn ogen kneep ik samen, klaar voor de harde klap die zou komen. Het zou mijn dood worden, dat wist ik zeker. Ik was te zwak en was nog geen volledige demon, wat betekende dat ik de val nooit zou overleven. Ik had mijn vleugels meer nodig dan ooit.
Ik telde de laatste secondes af, toen mijn huid ineens begon te gloeien. Ik had het snikheet, maar besteedde er geen aandacht aan, omdat ik dacht dat het kwam doordat ik zo snel naar beneden viel. De pijn werd pas erg toen het mijn kleding verbrandde en ik het uitgilde. Mijn kleding veranderde langzaam in een donkerblauwe, lange jurk.
Dan maar een pijnlijke dood.
Nog een paar secondes, zei ik tegen mezelf. Nog een paar secondes voordat ik verlost zou zijn van dit leven.
Owen had weer gewonnen in dit leven.
'Het spijt me, Rafaël.' fluisterde ik.
De klap die ik verwachtte kwam echter niet. Voor secondes hield ik mijn ogen dichtgeknepen, totdat ik zijn adembenemende stem hoorde.
'D-dacht je echt dat ik je zo snel zou laten gaan?'
Ik opende mijn ogen vol ongeloof en de tranen begonnen geluidloos te vallen. Mijn ogen vonden Rafaëls ogen en snikte toen ik hem zag. Tranen rolden genadeloos over zijn wangen heen, zijn helder groene ogen leken veel doffer.
'Ik zal je nooit laten gaan. Doe me dit nooit meer aan. Ik hou van je en zal dat altijd blijven doen...'
Mijn blikveld werd wazig en het leek alsof er meerdere messen in mijn hart werden gestoken. Mijn lippen krulden op tot een flauwe glimlach, wetend dat ik nu veilig was in zijn armen.
'Ik hou meer van jou,' fluisterde ik net voordat ik buiten westen raakte.
~~~~~~~~~~
WHOOP WHOOP!
Aaawwhhh zo cute, Rafaël redde Mara!! <3
Ik heb in de afgelopen dagen elke dag maar ongeveer vijf uur geslapen. ECHT SLECHT. Maar ik was zo inspiratieloos dat ik nutteloze secondes naar mijn beeldscherm staarde en niet wist wat ik moest typen. EN TADAAA, dit is het dan geworden.
Ik weet dat ik dit veeeeeeeel beter kon doen en snap als je het hoofdstuk niet zo leuk vond.
MAAR BLIJF STEMMEN EN REAGEREN.
Xxx
J.
JE LEEST
He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017
Fantasy|| VOLTOOID || 'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...