He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 31.~

A/N: Boven in de media zie je Owen! Deze is voor de #TeamOwen mensjes <3 

POV. Mara

'Ik zal je vermoorden!' snauwde ik. De engel keek me met een glinstering in zijn groene ogen aan en glimlachte speels. 'Kom maar op. Denk je dat ik bang ben voor jou?' plaagde hij me. Hij probeerde me op de stang te jagen, wilde dat ik hem aanviel. Wat was zijn naam? Rafaël. Dat was het. Dacht hij dat hij me kon verslaan? Hij had mijn reputatie verpest! Hij had een schande van me gemaakt bij iedere demon en engel.

'Je hebt alles verpest! Ik zal je laten zien wat er gebeurt met mensen die mij wat flikken,' gromde ik. Het regende hard, maar dat stopte mij niet. Met vlugge passen viel ik de engel aan, maar hij ontweek ze gemakkelijk voordat mijn zwaard hem ook maar kon raken. 'Wat ben je toch grappig,' mompelde hij hoofdschuddend. 

Knarsetandend ging ik over in de aanval. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Owen aan lopen, die met zijn neus opgetrokken naar ons toe liep. Hij sloeg zijn handen over elkaar heen, het was duidelijk dat hij de regen maar niets vond. Uiteindelijk leunde hij tegen het hek aan en bekeek ons schouwspel. 

'Oh nee,' kreunde de engel toen ik hem raakte met met mijn zwaard. Een grijns kroop over mijn gezicht toen de rode kleur van bloed een weg baande door zijn witte shirt. Kwaad schoten de groene ogen naar mijn gezicht, zijn uitdrukking opeens veel angstaanjagender. Ik hief mijn kin op en hield mijn zwaard voor me uit. 'Geef je het zo snel op, engel?' spuugde ik uit. Nu was het mijn beurt om hem terug te pakken.

Voordat ik mijn mond wilde openen om weer wat te zeggen, maakte zijn zwaard contact met de mijne. Het geluid van regen dat op de grond uiteenspatte met het gekletter van onze zwaarden tegen elkaar aan vulde mijn oren. Met een paar goed geleerde tactieken en een paar snelle passen had de engel mij al snel uit balans gebracht. Hij maakte van dit moment gebruik en haalde uit me zijn zwaard, waardoor mijn zwaard op de grond viel met veel gekletter. Met grote ogen staarde ik naar de zwaard op de grond, totdat de engel het puntje van zijn zwaard onder mijn kin plaatste en mij omhoog liet kijken. Ik keek recht in zijn heldergroene ogen.

'Hoe heet ik?' hijgde de engel lichtjes, terwijl hij de afstand tussen ons overbrugde en zijn zwaard op de grond gooide. Mijn hart maakte een sprongetje doordat zijn lichaam maar een paar centimeter van mij verwijderd was.

'R-Rafaël,' stotterde ik, compleet in trans geraakt door zijn ogen. Voordat ik het doorhad, pakte hij mijn kin vast in zijn zachte hand en kuste hij me met zijn zachte lippen.

Hij kuste mij daar, op het veld, in de regen, waar Owen bij stond.

Owen- degene die van mij hield en dat altijd zou blijven doen.

Gillend kwam ik overeind, badend in het zweet. Mijn ogen schoten open en mijn hart klopte onnatuurlijk snel. Ik keek rond, om te zien dat ik in dezelfde kamer was waar Owen alles had opgebiecht. Kaarsen stonden aan en ik was geplaatst in het zachte, warme bed. Owen zelf was nergens te bekennen.

'Hier, Tesoro, hebben wij de liefde bedreven.'

In paniek sloeg ik de dekens van me af. De woorden van Owen herhaalden zich in mijn hoofd, keer op keer, keer op keer. Ik strompelde uit het bed, nog steeds lichtjes duizelig, maar alles werd al snel scherp. 

Wat ik had gedroomd... Het was geen droom. Ik wist heel zeker dat het echt was geweest- Owen had me het verhaal verteld, hoe ik Rafaël voor het eerst had ontmoet. Ik kreeg de rillingen over mijn hele lichaam.

Rafaël.

Ik moest naar hem toe, en wel snel. Ik moet honderd procent zeker zijn dat het waar is. Dat het echt zo is gegaan in mijn vorige leven. Was Owen dan echt mijn allereerste liefde? Was Rafaël niet altijd in beeld geweest? Hadden... hadden Owen en ik het echt gedaan? Een vraag doemde in me op.

Owen of Rafaël?

Ik sloeg mijn armen over elkaar. Nu ik heel de geschiedenis over Owen en mij wist, twijfelde ik. Owen was mijn eerste, echte liefde geweest. Hij was degene die mij had gesteund en er voor mij was. Maar Rafaël, in tegendeel, was mijn ware liefde. Diep van binnen wist ik dat Rafaël de ware was, niet Owen. Rafaël had al die jaren op mij gewacht, hij heeft me gered van mijn gruwelijke stiefmoeder. En buiten dat, was Owen niet degene die ons had verklikt waardoor ik de dupe werd van een zware straf?

Diep van binnen wist ik dat Rafaël altijd bij me zou blijven. Maar iets knaagde aan me. Wat als er nog iets belangrijks was? Wat als ik nog niet de hele, volledige waarheid wist?

'Tesoro,' hoorde ik Owens diepe stem van achter me. Rillingen liepen over mijn rug heen. Waren het de goede of de slechte rillingen? Moest ik hem vertrouwen... of niet?

Twijfelend keek ik hem aan. Hij had zoals gewoonlijk een glinstering in zijn ogen. Zuchtend liep hij de kamer binnen en bleef gelukkig op een afstand staan. 'Voel je je al beter?' vroeg hij met bezorgdheid. Argwaan wekte in me op en ik moest mezelf dwingen niet zo snel te oordelen. Hij was alleen bezorgd, niet meer. 

'Ik snap dat je mij en het verhaal nog niet helemaal gelooft, maar ik heb bewijs.' Hij toverde een foto vanachter zijn rug vandaan en keek er voor een moment met liefde naar- alsof ik niet voor hem stond. Dat bracht me van mijn stuk. Wat als hij hield van de vorige ik, en niet van mij? Hield hij van míj, of van mijn vorige ik?

De foto overhandigde hij aan mij en ik keek er aandachtig naar. We waren afgebeeld op de oude foto. Owen en ik leken gelukkig, hij hield me vast in bruidsstijl, met pretlichtjes in onze ogen. We waren duidelijk verkleed, in een dure, oude kledingstijl. Ik leek gelukkiger dan ik ooit in dit leven was geweest. 

Het was tragisch om aan te zien.

Vooral omdat ik nu door had dat Owen van mijn vorige ik hield, Mara. Hij hield niet van mij; Amara. Ik was Amara, niet Mara. Hij leefde in een bedrog. Hij hield van de strijdlustige, angstaanjagende ik. Hij hield van de kant die samen met mij was gestorven in mijn vorige leven.

Ik wist dat ik nooit meer zo zou zijn. Hij wilde de wereld regeren, een koningin hebben. Hij wilde dat ik zijn koningin werd.
Alleen kon ik die koningin niet zijn.

Omdat ik namelijk al van Rafaël was- en dat zou niet veranderen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

IK HEB ME OPGEGEVEN VOOR DE NETTIES2O17!!!

*springt een gat in de lucht*

Ja ja, jullie hebben me overgehaald. Ik weet het. *zucht*

Maar ja, we kunnen het wagen. Wie weet wint dit arme boekje nog een prijs?

Hahahahaahh, in ieder geval. Mijn dag was heel, heeeel dood. MAAR DAN OOK SUPERDOOD. Ik heb mijn wiskunde repetitie dus verpest- en mijn gemiddelde gaat waarschijnlijk als Titanic zinken. Maakt niet uit ofso, want we hebben nog twee toetsen voor rapport 2! Dus ga ik natuurlijk als een blok mijn wiskunde ophalen! *kuch kuch* sarcasme *kuch kuch*

-Hoe was jouw dag?

-Wat denken jullie nu: Owen of Rafaël? Enige theorieën?? 

Ik hoor jullie mening graag!!!

Xxxx J.