~Hoofdstuk 53.~

2.7K 165 427
                                    

A/N: Waarom zoveel Owen? Ik weet het niet meer OMG...

Ik snap als je niet naar Kpop (Korean Pop muziek) luistert. Maaaar. Maar dit liedje is lit en past bij dit hoofdstuk. Luister ernaar, geef het een kans. Pliesss, voor mij ^o^ --Waar zijn ARMY's als ik ze zoek--

~BELANGRIJKE AUTHOR'S NOTE AAN HET EIND VAN HET HOOFDSTUK.~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

POV. Amara

Owen sloot zijn ogen en begon te fluisteren in een taal die ik niet verstond. Het leek erg op Latijn... Er vormde een zwarte werveling om ons heen, zo zwart dat ik er niet doorheen kon kijken. Het leek alsof ik met hem vast zat. Het werd veel koeler, de wind begon sneller om ons heen te draaien. 

Ik kon hem vertrouwen. Ik kon Owen vertrouwen.

Ik moest Owen vertrouwen.

Ik greep zijn schouders onbewust steviger vast.

Opeens schoot er een intense pijn door me heen. Happend naar adem probeerde ik overeind te blijven. Owen vloog naar boven, en nu snapte ik waarom hij zei dat ik mijn vleugels moest uitslaan. Om hem bij te houden liet ik mijn vleugels hun werk doen. Hij hield me stevig vast, wat me zei dat ik de moed niet moest opgeven.

Ik was bang.
Dat kon ik niet ontkennen.

Hij begon steeds harder te praten, maar hield me tegelijkertijd stevig vast. Ik mocht niet vallen. Ik was sterk, ik kon dit. 

Maar de pijn werd erger en erger.
Op een gegeven moment vertroebelde mijn blikveld en voelde ik mijn vingers niet meer. Wazig zag ik dat Owen zijn ogen open deed, zijn ogen hielden mijn blik vast tot alles om ons heen stopte.

Alles bevroor voor een tel.

De zwarte werveling verdween, mijn pijn ebde langzaam weg. Alles werd weer normaal. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Rafaël bij Mara was neergeknield. Ik beet op mijn lip.

Alles was weer hoe het hoorde te zijn. Alleen zag ik dat Owen pijn had, alsof hij mijn pijn had overgenomen. 

Zijn vleugels verdwenen plotseling, waardoor hij naar beneden viel. 'Owen!' riep ik uit. Ik dook naar beneden en zakte door mijn knieën naast hem neer. Hij had zijn ogen gesloten en was bleek weggetrokken. 'Owen.' Ik schudde hem aan zijn schouders, maar hij bewoog niet. 'Owen!' gilde ik uit, zo hard dat ik een echo hoorde. 

Hij opende zijn ogen een stuk, bracht zijn hand naar mijn gezicht. Met moeite perste hij er een glimlach uit. 'Ik wilde alleen... voor één keer het goede doen.' fluisterde hij. Zijn stem was rasperig, zijn ademhaling oneven. 

Zonder erbij na te denken bracht ik mijn handen naar zijn gezicht. Tot mijn schrik was zijn gezicht ijskoud. 'Waarom? Owen.' snikte ik, 'Niet gaan.' 

Toen kuste ik hem.

Het was pathetisch van mij om te denken dat ik hem daarmee kon redden.

Zijn vingers grepen de mijne vast, zijn ogen hielden de mijne vast alsof hij iets wilde zeggen. 

Hij glimlachte zelfs nog toen zijn ogen dichtvielen.

Mijn vingers trilden toen ik ze naar zijn keel brachten om zijn hartslag te checken. 

Nee. Nee nee nee nee.  

'Owen...' Ik merkte niet dat ik aan het huilen was. De tranen vloeiden over mijn wangen heen, vielen op hem neer als regen. Alle pijn en leed stroomden uit mijn lichaam.

'Owen!' 

Mijn gil gonsde door het bos heen.

Alle frustratie en pijn die de laatste tijd opgebouwd was kwam er in één keer uit. 

Owen verdiende dit niet.

'Amara.' Het was Rafaël. Hij trok me voorzichtig overeind, maar ik sloeg zijn armen weg. 'Ga weg,' snikte ik luid. De brok in mijn keel blokkeerde mijn ademhaling. 

'Het is over, Amara.' fluisterde hij, waardoor er meer tranen over mijn wangen heen liepen. Hij pakte mijn armen vast en trok me weg van Owen, mijn protestkreten negerend. Mara was verdwenen. 

Het leek alsof Rafaël sorry fluisterde, maar ik was te ver weg om hem nog te horen.

Vanaf een afstand keken we toe hoe Owen's lichaam opging in rook. Alle sporen die er ooit waren, verdwenen.

Alsof het niets was. Alsof ik niet een hele geschiedenis met hem had. Alsof er niets gebeurd was.

Waarom zou Owen zich opofferen voor mij als het meer pijn deed bij mij?

'Ik wilde alleen... voor één keer het goede doen.' 

Het goede.

Hij had niet het goede gedaan...

Het voelde alsof ik bedrogen was.

Rafaël riep mijn naam, probeerde me overeind te houden.

Maar ik was al weg. Ik sloot mijn ogen en blokkeerde alles om me heen, totdat ik weg werd gezogen in de zwarte diepte.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Muahahaha. Owen en Mara zijn dood! Dat werd tijd, of niet?

GRAPJE! Voor de duidelijkheid: Owen en Mara zijn NIET dood. Ze zijn naar die "speciale plek" gegaan, waar demonen niet uit kunnen. Oftewel, de Hel. Als een Engel die spreuk uitgesproken zou hebben, zouden ze in de Hemel vastzitten. 

Het is dus een plaats waar Mara ook voor meerdere jaren in heeft gezeten.

Goed, dat was dat. Als je vragen hebt: STEL ZE. Ik beantwoord ze met liefde. En ook als je het niet snapt, ik kan het uitleggen. Dit is een belangrijk moment, je moet het snappen. 

En? Hoe was het liedje? Ja of nee? Vond je het leuk? GEEF ME JE MENING. 

De stand van de Adios-wedstrijd is:

nies7180 = 10

Magic_Guardian = 10

ninaatje123 = 6

Yentex = 1

Doe je best! Ik zal beter nadenken over een prijs. -_-

AAAADIOOOOOOSSSSSSSSSS

XXX JAANI.

He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu