He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 25.~

A/N: HET SPIJT ME, HET SPIJT ME, HET SPIJT ME, SORRY... Ik had vorige week toetsweek. En deze hele week lag ik in soort van coma. Omdat ik laat update, heb ik een XL hoofdstuk voor jullie, ook met point of view (P.O.V.) van Feli.

Forgive me en geniet, denk ik?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
POV AMARA

'Kom op, Rafe. Dit kan je niet menen. Laten we in de ochtend gaan.' zeurde ik. Rafe, de Duivel- nee, corrigeer, de zoon van de Duivel- had mijn bovenarm vast en wilde me terug teleporteren naar de Hel.

En ik wilde dat niet. Woede borrelde in me op, want als ik zei dat ik niet wilde gaan, dan gingen we niet. Hij kon me niet dwingen, hij had daar geen recht op.

Owen zat nog steeds op de bank, terwijl hij voor zich uit staarde. Rafaël probeerde zijn irritatie niet te tonen door het gedrag van Rafe. Feli stond bij de deur, starend naar de grond, friemelend met haar vingers. Mara was nergens te bekennen.

'We gaan nu terug, Amara, en je gaat niet zeuren. Of wil je dat wilt of niet.'

Dat was de druppel.
Iets in me knapte.

'Je bent niemand van me!' riep ik terwijl ik mijn arm uit zijn greep trok. Iedereen keek verrast en geschrokken naar me op, terwijl ik langzaam naar achteren liep.

'Amara...'

'Nee. Er was een limiet. Je kan me niet heen en weer commanderen, ik doe wat ik zelf wil. Dit was niet onze afspraak.' fluisterde ik fronsend.

'Ze heeft aan de ene kant gelijk, Rafe,' mompelde Owen. Hij woelde door zijn haar heen en verborg zijn gezicht.

Hij zag er ziek uit. Zieker dan een paar uur eerder. Zijn gezicht was bleek, zijn handen trilden lichtjes.

Als de situatie niet zo serieus zou zijn, zou ik een grapje maken of hij aan drugs deed.

Ik vroeg me opeens af of het door Mara kwam. Wat had ze gedaan of gezegd, of nog beter: waar was ze op dit moment?

'Maar...' begon Rafe, maar Rafaël onderbrak hem. 'Het is niet alsof jullie haast hebben... De zon komt toch op over een paar uur. Het maakt niet uit of jullie een paar uur extra blijven, toch?'

Gefrustreerd sloot Rafe zijn ogen. 'Vind Feli dat wel goed? Dat we in haar huis blijven?'

Feli keek Rafe aan voor een seconde voordat ze naar mij keek. 'Natuurlijk, dat is geen probleem. Ik heb twee kamers vrij, Amara kan bij mij slapen.' Zonder nog iets te zeggen, schuifelde ze weg.

Een paar secondes was het stil, voordat Rafe sprak. 'Owen, je vindt het geen probleem als je een kamer deelt met Rafaël, toch? Goed.' Hij gaf me een betekenisvolle blik en verliet de woonkamer.

Nu waren het alleen Rafaël, Owen en ik.

De spanning hing in de lucht, waardoor ik ongemakkelijk om me heen keek. 'Eh... Ik ga dan ook maar.' Zonder om te kijken vertrok ik naar Feli's kamer.

~.~

3:30 AM

Ik kon niet slapen.
Ongeveer een uur was verstreken sinds Feli had gezegd dat ik naast haar kon slapen in haar tweepersoonsbed. Ik was klaarwakker, ik voelde me niet eens vermoeid, maar het kwam voornamelijk doordat ik het te koud had.

Hoe kon Feli alleen met een dunne dekbed slapen?

Stilletjes gleed ik uit de dekens en stond op. Uit mijn ooghoeken zag ik dat Feli nog aan het slapen was. Goed, dacht ik.