He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 37.~

A/N: Geniet en blijf stemmen! Nog drie hoofdstukken te gaan....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Alles gaat een keer voorbij.
Alles houdt na een tijdje op. 

Iedereen weet dat. Iedereen beseft dat.

En toch- toch heeft iedere ziel op aarde dat stukje hoop.
Dat stukje dat je tegen houdt, dat tegen je zegt: nog één keer.

Nog één dag.
Nog één laatste moment.
Nog een laatste herinnering samen, en dan zal ik laten gaan.

Pathetisch.

Want juist dat zorgt voor meer verdriet en pijn.
Het zal alleen zorgen voor meer en meer spijt.

"Waarom heb ik je laten gaan?" 

"Waarom heb ik je hand losgelaten?" 

"Waarom heb je mij verlaten?"

Daarom... moet je alles laten gaan wanneer je nog de kans hebt.
Wanneer je de kans hebt om niet weg te vallen in het gevoel van spijt en verdriet. 

~.~.~

Het voelde aan alsof ik verdoofd was. Van mijn hoofd tot aan mijn tenen.
Ik kon aan niets denken, mijn gedachtes waren uitgeschakeld.

Het leek alsof alles te snel ging. Alsof ik toekeek vanaf een afstand, terwijl mijn hele wereld en alles en iedereen om me heen instortte.

Nadat Owen die woorden had uitgesproken, twijfelde Rafe geen seconde en teleporteerde ons drie direct naar de flat van Feli. Binnen enkele secondes had ik de trappen opgerend en gooide de voordeur open.

'Feli!' 

Ik rende door het huis heen als een gestoorde. Van de woonkamer naar de keuken en weer naar haar slaapkamer. 

Mijn hart zonk toen ik de scenario voor me zag.

'Feli,' fluisterde ik. Ze zat in de hoek van de kamer, haar knieën opgetrokken en haar ogen rood van de tranen. Ze snikte en had een mes in haar hand vast...

...die ze recht voor haar linkerborst hield.

Voor haar stond een man met opgeheven handen- was het Seth? Hij probeerde haar te kalmeren, maar zijn hoofd schoot naar mij toe zodra hij me hoorde binnenkomen. Hij rees zijn wenkbrauwen, als teken dat ik moest blijven waar ik stond.

'Feli. Leg het mes neer. Oké? Alles gaat goed komen. Vertrouw me.' stelde hij haar gerust. Ze schudde haar hoofd en bleef hem aanstaren. Volgens mij had ze niet eens door dat ik me in de kamer bevond.

Ik merkte zelf niet eens dat Rafe van achter me naar voren liep en dichter naar haar toe sloop. 'Feli, wat je hebt gehoord is niet waar. Ik ben hier nu, alles gaat goed komen.' probeerde hij. 'Mijn boeken liegen niet tegen mij. Kom niet dichterbij.' Ze drukte het puntje van het mes dichter naar haar hart toe. Haar stem was zacht, schor en beheerst. Alsof ze zeker was van haar zaak. 'Welke boeken, Feli?' vroeg hij.

'De boeken die jij me hebt gegeven, ben je dat vergeten? De boeken waarin ik alles kan zien?' spuugde ze uit. De ogen van Rafe werden groot en hij knipperde een paar keer. 'Je hebt die nog?' 

'Is de vraag niet eerder "waarom heb je die nog?", Rafe?' zei ze met een droevige stem.

'Het is niet wat je denkt-' 

'Het is wel wat ik denk! Ik heb het gezien. Gelezen. Stop met liegen. Stop,' snikte ze.

Ik... moest ingrijpen. Dit zou nooit goed kunnen aflopen.

'Feli. Alsjeblieft, zet dat neer. Dan kunnen we praten. Alsjeblieft,' smeekte ik. Ze keek me, eindelijk, aan. De blik die ze me gaf was onbeschrijfelijk- zag ik verdriet, haat, jaloezie of iets anders? 'Dit is niet jouw schuld, Amara. Geloof me als ik zeg dat ik dat snap.' 

Ze zuchtte, legde het mes naast haar neer en haalde iets van haar vingers af. Ik besefte dat het een ring was. Ze gooide het naar de voeten van Rafe. 'Hou dit maar voor jezelf, klootzak.' mompelde ze voordat ze het mes weer op pakte. 

'Wat? Nee!' riep ik uit. 

'Je hebt me al te veel pijn gedaan. Ik kan het niet meer, Rafe. Je hebt me voor de gek gehouden en i-ik had hoop door die waardeloze beloftes. Al die jaren had ik hoop. Ik was blind om in te zien wat je bedoelingen waren.' Ze schudde haar hoofd en ik zag dat de tranen weer over haar wangen heen liepen. Rafe stond stil en keek naar de grond.

'Mijn droom is nooit uitgekomen. En dat komt door jou.' fluisterde ze. 

'Feli...' probeerde ik, terwijl ik een paar stappen naar haar toe liep. 

'Je hebt alles voor me verpest.' Haar stem werd steeds zachter.

'Feli, nee...' smeekte ik. Waarom deed Rafe niets? Waarom stond hij stil? Waarom zei hij niets?

'Je probeert me niet eens over te halen.' Ze keek Rafe recht aan met een zure blik. 'Ik zie je wel in de Hel.' 

Voordat ik besefte wat gebeurde, doorboorde ze haar borst met één soepele beweging. 

Een kleine snik vulde de kamer voordat het stil werd.

Mijn eigen hart stopte met kloppen voor een tel. 'Nee, nee, nee, nee...' Ik viel voor haar neer op mijn knieën en trok het mes uit haar lichaam. Meer bloed stroomde uit de wond. 'Feli.' 

Ik schudde mijn hoofd in verwarring en hield mijn hand tegen de wond aan, om het bloed te stoppen. 'Feli, open je ogen!' schreeuwde ik toen haar ogen langzaam dicht vielen. Ik checkte haar pols en voelde hoe haar hartslag vervaagde.

Ik wierp een verwilderde blik naar Rafe. 'Doe iets! Help haar! Zie je niet dat ze gewond is?' 

'Het is te laat,' hoorde ik iemand mompelen. Met trillende handen pakte ik haar gezicht vast. 'Nee...' Ik probeerde het bloeden te stoppen, schudde haar door elkaar- maar niets hielp. Ze bleef ineengezakt zitten.

Al de geluiden verdwenen naar de achtergrond. Ik hoorde niets, ik zag niets. 

De tranen stroomden over mijn wangen heen en ik draaide me om naar Rafe.

'Dit is jouw schuld!' Ik was boos- nee, woedend. 

Ik zakte in elkaar op de grond en wilde het liefst verdwijnen. Ik staarde naar het bloed op mijn handen.

Ik wilde dat ik in haar plaats zou zijn.
Ik wilde dat ik de tijd terug kon draaien, zodat ik haar kon redden.

Want zij had niet zelfmoord gepleegd- nee.
Rafe had haar vermoord.
Ik had haar vermoord.

Wij hadden haar vermoord. 

'Je hoeft hem niet meer te zien, Feli.' snikte ik, terwijl ik mijn tranen wegveegde. 'Engelen zoals jij gaan niet naar de Hel. Ze gaan naar boven, naar de Hemel.' 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Oh. Sorry.

Het was niet mijn bedoeling om Feli te vermoorden... Maar dingen lopen eenmaal zo. Het leven gaat door, mensen.

Nog drie hoofdstukken oh mijn god T_T

Ik ben goed bezig hea. Drie hoofdstukken in drie dagen ;D

Reacties en stemmen motiveren mij altijd! Love y'all <3

A.D.I.O.S

xXx Jaani