|| VOLTOOID ||
'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
A/N: jeetje dat hebben jullie snel gedaan... Nou ja, hier is het hoofdstuk ;D
Geniet en blijf stemmen!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Verdomme Owen, waarom doe je dit?' hoorde ik Rafaël kermen. Hij lag niet meer op de grond maar zat op zijn knieën, tot mijn opluchting.
Owen negeerde hem nog eens en leunde naar me toe, zodat zijn lippen mijn mondhoek raakte. Ik wilde hem weg duwen, maar besefte dat dat alleen maar pijn zou opleveren. Aan mezelf en aan Rafaël.
Hij wilde dat ik meespeelde in zijn spel? Dan zou ik dat nog doen ook.
'Owen!' riep Rafaël gefrustreerd uit. Hij probeerde naar ons toe te komen, maar werd tegen gehouden doordat een van de demonen hem vast pakte bij zijn schouder.
'Fout, fout, fout, engel.' Met walging keek Owen over zijn schouder heen. 'Leer hem eens dat hij zijn kop moet dichthouden.' beval hij aan de demon die hem vasthield. Zonder iets te zeggen, liet de demon Rafaël los en bracht zijn handen samen. Zijn focus en aandacht verschoof volledig naar zijn handen en binnen secondes zag ik hoe draden van elektriciteit heen en weer stroomden van zijn ene naar zijn andere hand.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn hart kromp samen. Hij was degene die de spreuk had uitgesproken. Hij had ervoor gezorgd dat Rafaël en ik een elektrische lading kregen bij elke beweging die ik maakte.
En nu zou hij Rafaël elektrocuteren.
'Nee,' fluisterde ik. 'Nee!' schreeuwde ik toen de demon zijn handen naar Rafaël richtte. Hij keek van de handen naar mij, ogen wijd opengesperd. Zijn mond was een beetje opengevallen, en ik kon de angst in zijn ogen zien. 'Owen... Alsjeblieft. Stop hem.' Met smekende ogen keek ik hem aan, maar hij grijnsde alleen en haalde zijn schouders op.
Ik wilde hem stoppen. Maar ik herinnerde me dat als ik meer bewoog, hem dat meer pijn zou geven. Ik was woedend, maar ik voelde me ook hopeloos.
Op hetzelfde moment hoorde ik een zachte tik- nee, het klonk eerder alsof er ergens kortsluiting was. Mijn ogen schoten naar de demon, die zijn kracht volledig op Rafaël liet losbarsten.
Hij lag weer op de vloer. Met zijn kaken opeengeklemd nam hij al de elektriciteit, al de pijn in zich op. Ik keek toe hoe de elektriciteit over zijn hele lichaam stroomde. Het leek bijna alsof het een laag over zijn huid vormde. Alsof het bijna teveel zou worden. De kamer werd met de seconde feller, zo fel dat ik mijn ogen een beetje moest dichtknijpen.
En dan had ik het niet eens over het ziekmakende geluid.
'Stop! Owen, stop hem. Alsjeblieft. Waarom doe je dit?' De tranen dreigden te overstromen, maar ik hield me in. Knipperde ze weg. Dit was niet het moment om te huilen, dit was het moment om de demon te stoppen.
'Wil je dat ik hem stop?' Hij knikte naar de demon, die gelijk zijn handen weg trok. Het licht dimde en het geluid verdween. Rafaël lag roerloos op de grond en zijn lichaam die om de paar tellen bewoog van de schokken maakte me duidelijk dat hij nog leefde.
Hij leefde nog.
Owen stond weer voor me en greep mijn kin ruw vast. 'Nu, Amara. Hoe bedoel je, waarom doe ik dit?' Hij keek me aan met een boze uitdrukking en klemde zijn kaken op elkaar. 'Jij bent degene die moet weten waarom ik dit doe. Je moet het wel weten, sinds ik alleen een spel voor je was. Of ben je het al zo snel vergeten?'
'Waar heb je het over?' fluisterde ik vol ongeloof.
'Waar ik het over heb?' Hij zuchtte en liet mijn kin los. 'Ik heb het over hoe je geen één keer naar me terug keek. Hoe je altijd achter Rafaël en Rafe aan zat- terwijl ik voor alles zorgde. Ik zorgde ervoor dat je veilig was. Ik zorgde ervoor dat je een beter leven kreeg. Geen één keer heb je mij bedankt. Je wees me telkens weer af, alleen voor hem.' Hij wees over zijn schouder, pure haat kwijnde in zijn ogen.
'En in plaats van dat ik mijn doel achter na ging, begon ik jou leuk te vinden. Nee, het was veel meer dan dat. In plaats van dat ik Mara uit de Hel probeerde te krijgen, werd ik verliefd. Op jou.'
Sprakeloos keek ik hem aan. Was dit de reden? Wilde hij hierom wraak op mij nemen?
'Ik besefte te laat dat het gekkenwerk was. Ik besefte te laat, dat Mara beter was dan jij. En ik besefte ook te laat dat je het nooit waard bent geweest.'
'Owen. Ik-'
'Ik ben je schoothond niet, Amara! Ik ben niet iemand die je heen en weer kan commanderen. Ik wilde alleen... Dat jij en Mara weer één werden. Zodat alles weer terug kon naar normaal. Zoals het vroeger was.'
Ik slikte en keek naar Rafaël, die nog steeds bewusteloos op de grond lag.
'Ik wil niet... ik wil dat niet.' fluisterde ik. Daarop lachte hij.
'Dat was al duidelijk geworden, Amara. Daarom had ik dit bedacht.' Hij wees met zijn vinger om ons heen. 'Ik heb bedacht, dat ik hem zou pijnigen terwijl jij toekijkt. Net zo lang tot je ingeeft en vrijwillig één wilt worden met Mara.'
Ik kneep mijn ogen dicht. Dit kon gewoon niet goed aflopen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik heb mijn drie uur hieraan besteed, wees ff trots op mij ;D
IK BEN MOE EN DIT GAAT NIET VOLGENS MIJN PLANNING. Ik was eigenlijk niet van plan om Owen zo slecht te laten lijken. En ook niet om Mara hierin te brengen. Maar ja, maakt niet uit.
