He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 26.~

POV. Mara

Het leek alsof ik elk moment kon flauwvallen. De pijn werd erger dan het al was. Tranen biggelden over mijn wangen heen, terwijl ik alleen maar aan Rafaël kon denken. Hij zou me komen redden. Hij zou me hieruit helpen.

De hoop leek verloren toen ik zwarte vlekken begon te zien. Langzaam voelde ik hoe ik de duisternis in werd getrokken; het gekraak van botten verergerde. Ik hoorde hoe de deur van de badkamer met een klap openging en iemand mijn naam keer op keer riep. Ruw werd ik vastgehouden, maar ik had de kracht niet om mijn ogen open te doen en te kijken wie het was. 

'Niet flauwvallen,' hoorde ik de stem van Rafaël waarschuwen. Hij hield me stevig vast en liet me merken dat hij er was. Hij was gekomen!

Mijn mond opende en sloot zich weer. Ik probeerde zijn naam te zeggen, maar mijn keel was te droog. 'Open je ogen, Mara. Alsjeblieft.' smeekte Rafaël me. Ik hoorde hem vloeken en hoorde hoe hij me in zijn schoot plaatste, terwijl hij reken hield met mijn rug.

'Open je ogen!' Rafaël schudde me door elkaar, probeerde mijn aandacht te krijgen, maar ik was te uitgeput om ook maar een krimp te geven. 'Geef niet op, Mara. Vecht er tegen. Ik weet dat je het kan. Ik hou van je.' Op het moment dat hij dat zei, gingen er alarmbelletjes in mijn hoofd af. Ik zou vechten, voor Rafaël.

Met alle kracht die ik nog had, probeerde ik mijn ogen te openen. De pijn in mijn rug ebde langzaam weg, mijn handen waren niet meer zo klam als voorheen. Nadat ik een paar keer mijn ogen probeerde open te doen, lukte het me. Mijn blikveld was wazig, maar ik zag de groene, doordringende ogen van Rafaël wel. 

Dat was genoeg om mijn kracht te hervinden.

'Rafaël,' fluisterde ik toen hij mijn gezicht met zijn beide handen vast pakte. Ik voelde hoe de energie weer terug stroomde naar mijn botten toe. Mijn rug voelde fantastisch aan door de tintelingen die er doorheen schoten. Mijn handen werden warmer, veel warmer. Ik schoot overeind door de plotselinge adrenaline die door me heen stroomde. Voor even wankelde ik, maar Rafaël draaide snel de kraan dicht en kwam bij me staan.

'Ze zijn... prachtig,' zei hij ademloos, terwijl hij naar iets keek dat achter me was. Fronsend keek ik hem aan. 'Wat?' vroeg ik niet begrijpend. Hij schudde zijn hoofd, begeleidde me terug naar de kamer en plaatste me voor de spiegel.

Mijn mond viel open.

'Oh... mijn... god! Wauw,' mompelde ik vol ongeloof. Mijn ogen werden groot bij het aanzicht van mijn vleugels. Ze waren groot, maar niet even groot als die van Rafaël. Daar was ik zeker over. Wat me wel beviel was dat ze goud waren. Als ik ze bewoog, lichtten ze goud op. Ik ben weer een demon!  Betekende dat... dat ik weer mijn krachten terug had? Zou ik nu zelf kunnen vliegen?

'Je kan dat niet meer zeggen.' zei Rafaël peinzend. 'Wat?' vroeg ik verward. 'Je kan zulke uitspraken niet meer maken. Je bent nu... officieel een demon.' Ik was al te blij en schudde heen en weer met mijn vleugels. Het was niet moeilijk om ze te bewegen, al waren ze lichter dan ik had verwacht. Het was een onderdeel van mijn lichaam, dus kon ik het gemakkelijk om ze te bewegen. Het was net alsof ik mijn hand bewoog: ik wilde dat het bewoog dus bewoog het.

'Dit is zó geweldig! Denk je dat ik kan vliegen? Ik wil het uitproberen! Ze zijn zo beeldschoon! Wat denk jij, Rafaël?' De hele tijd had hij vanaf een afstandje toe gekeken. Hij leek niet zo blij als dat ik was. Moest hij niet blij zijn dat ik mijn vleugels terug had, misschien zelfs mijn krachten? Een akelig gevoel bekroop me. 'Wat is er, Rafaël?' vroeg ik nieuwsgierig. Hij produceerde een zuinige glimlach en schudde zijn hoofd. 'Je ziet er zo... anders uit. Ik mis je ogen nu al,' bekende hij. 'Maar ik sta hier, bij je. Wat is het probleem dan?' vroeg ik verward.