He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 20.~

A/N: Oh. Mijn. God.
We hebben 10.000+ stemmen gehaald met 124.000+ reads. HET LEVEN KAN NIET BETER.
En dat komt alleen door jullie, kindjes :D BEDANKT ❤

Als we ooit de 150.000+ reads halen, zal ik iedereen een visuele koekje geven. 
Hahahah grapje, maar wie weet? Misschien doe ik wel iets... 

GENIET VOOR NU VAN DIT HOOFDSTUK ❤ (niet vergeten te stemmen!)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Tesoro.'

Met ogen wijd opengesperd keek ik Owen aan. Mijn adem was in mijn keel gestokt terwijl ik toekeek hoe hij me aankeek met een wazige blik, alsof hij nog niet helemaal wakker was en niet besefte of dit echt gebeurde. Een paar secondes gingen voorbij en uiteindelijk knipperde hij een paar keer heftig met zijn ogen voordat hij van me af rolde.

En hij rolde rechtstreeks naar de grond toe.

Een luide bons vulde mijn oren. Verschrikt sprong ik op en keek naar de grond, waar Owen zijn schouder kreunend vasthield. Op hetzelfde moment hoorde ik de bel gaan en iemand op de voordeur bonken. Haastig knielde ik naast hem neer en probeerde hem overeind te helpen, maar hij duwde mijn handen weg en bleef met zijn ogen dicht geknepen op de grond liggen.

In de gang hoorde ik luide stemmen, maar daar maakte ik me niet zorgen om. Ik maakte me namelijk zorgen om Owen.

'Owen? Owen! Gaat het?' vroeg ik ongerust. 'Moet ik Feli halen? Moet ik-' 

De deur van de slaapkamer werd open gegooid en mijn ogen schoten naar de persoon die in de deuropening stond. 

Mijn hart zonk naar de grond en het leek alsof ik door duizenden naalden werd geprikt. Onthutst knipperde ik met mijn ogen, om zeker te zijn dat ik niet droomde.
Dit kon niet waar zijn.

Hoe vaak ik ook knipperde, de persoon die een paar meter van mij vandaan stond veranderde of verdween niet. 

Dit kon je niet menen.
Wat deed Mara hier?

Ze keek eerst naar mij, tot het moment dat haar ogen op Owen vielen. Haar gezichtsuitdrukking veranderde van verward naar kwaad. Achter haar verschenen Rafaël en Feli. 

'Wat heb je gedaan?' haar stem was schor, alsof ze afgelopen tijd veel had geschreeuwd, en met woeste ogen snelde ze naar ons toe, waardoor ik achteruit deinsde. 

'Waarom ligt hij op de grond, Amara?' vroeg Feli aan mij terwijl ze van Owen naar mij keek. 'Ik- hij-' stamelde ik, maar verder kwam ik niet doordat Mara tegen Owen begon te praten en hem door elkaar schudde.

'Owen. Ben je wakker? Heb je pijn? Ik ben het, Mara. Kan je me horen?' Van dichtbij kon ik zien hoe zeer ze was veranderd. De vorige keer dat ik haar had gezien straalde ze geen gevaar uit en had ze niet zo een vastberaden blik. Het leek bijna alsof ze... standvastiger was geworden.

Ze had een litteken die liep van haar slaap tot aan haar kaaklijn. Wat was er gebeurd in de tijd dat ik haar niet had gezien? Waar was ze de afgelopen jaren gebleven?

Rillingen liepen over mijn rug heen. Ik wilde niet weten wat er met haar was gebeurd.

Rafaël merkte waarschijnlijk dat ik trilde en steeds verder weg schoof van Mara, want hij stapte achter Feli vandaan en liep naar ons toe.

'Mara?'

Eén woord van Owen en alles stopte. Rafaël stopte met lopen en bevroor in zijn pas, Mara stopte met het schudden van Owens lichaam en Feli stond in de deuropening met grote ogen alsof ze elk moment kon flauwvallen.

Dat gebeurde er met hen terwijl ik iets in mijn hart voelde prikken. Iets scherps. Het stak me. Het voelde alsof dat ene woordje dat zijn lippen verliet, heel veel uit maakte.

En ik had een idee waarom, maar de neiging om te huilen werd groot.

'Ja,' onderbrak Mara de stilte met een fluistering. 'Ja, ik ben het Owen, Mara.'

Ik was gestopt met trillen. Het voelde alsof ik verdoofd werd. Alle resterende energie die ik overhad stroomde uit mijn lichaam. Mijn lichaam was uitgeput van de hele dag en het liefst wilde ik oprollen tot een bal en slapen.

Slapen, zodat ik ook gelijk deze hele gebeurtenis kon vergeten.

'Tesoro?' Mijn ogen gleden langzaam naar rechts, waar Mara de handen van Owen vast pakte. Natuurlijk. Hij had het tegen háár, niet tegen mij. Ik zag een traan over Mara's wang rollen.

Hij ging niet dood, zo dramatisch hoefde het nou ook weer niet.

Realiteit sloeg me in het gezicht. Alweer. Een kleine, trieste glimlach vormde zich om mijn lippen.
Mara was altijd al de lieveling van Owen geweest. Altijd al zijn Tesoro. Ik was de vervanger, de versie die hij nodig had om haar niet te missen.

Alleen was ik weer eens zo blind geweest dat ik dat niet kon inzien, en dat was mijn fout.
Het was mijn fout dat ik dat niet had ingezien.

Rafaël stond een meter van me vandaan en zijn ogen waren op mij gefocust, niet op Mara en Owen. Hij was bezorgd.

Er was niets om bezorgd over te zijn, wilde ik zeggen.

Maar in plaats daarvan stond ik stilletjes op en verliet de kamer en ging naar de keuken toe, waar de balkondeur was. Ik gooide de deur open en stapte in de balkon terwijl ik de koele lucht verwelkomde. Oranje strepen sierden de donkere nacht, als teken dat de zon elk moment kon opkomen.

Er was niets om verdrietig over te zijn, maar toch voelde ik me leeg. Onzeker. Verafschuwd.

'De zonopkomst vanuit de wolken is veel mooier. De schittering van kleuren die je vanaf daar kan zien is adembenemend', hoorde ik een zachte stem achter me zeggen. Rafaël kwam naast me staan en maakte zeker dat er een afstand tussen ons in was.

'Dat kan ik geloven.' mompelde ik, over de balustrade leunend. Mijn ledematen voelde zwaar aan, ik had slaap nodig.

Maar op de een of ander manier schreeuwde een stemmetje in mijn hoofd dat ik hier moest blijven staan, bij Rafaël, kijkend naar de zonopkomst.

Een nieuwe dag, vol met nieuw hoop.

THE END.
WORDT VERVOLGD MET DEEL DRIE.

GRAPJEEE- 😂 Ik maak maar een grapje oké. Niet schrikken. Over naar de A/N.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, TELETUBBIES, KOM MAAR GAUW!

Ja, ik ben aan het doordraaien. Wattpad had (bij mij) de afgelopen dagen een storing, waardoor ik niet kon schrijven. Heel triest enzo, maar daarom bied ik mijn excuses aan. Ik heb 10 dagen niet geüpload oops.

School is weer volop bezig met leerlinghersenen mishandelen. Ik ben zo moe. GWN ZO KLAAR.

ENGELTJES, AANKOMENDE HOOFDSTUKKEN ZIJN VOOR JULLIE ❤

A^D^I^O^S

XxX Jaani 😘