A/N: Ook dit hoofdstuk EIS ik 60 stemmen. Stemmen geven mij moed om verder te schrijven. ❤ Ik had het druk met school, daarom een late update, maar wel een lang hoofdstuk!
Whatever. Geniet, engeltjes en duiveltjes. (p.s. welke van de twee ben jij?)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Owen bevroor waar hij stond en zijn kaakspieren spanden zich aan, terwijl hij iets onder zijn adem siste.
Rafaël keek van mij naar Owen.
En weer terug naar mij.
Zijn ogen scanden me langzaam, alsof hij niet kon geloven wat hij zojuist zag. Oh, vanuit zijn standpunt kon het er verkeerd uitzien. Ik tegen de muur aan, Owen die in mijn persoonlijke ruimte stond en me vasthield.
Maar wat kon mij dat schelen? Hij mocht denken wat hij wilde.
Ik was toch al klaar met hem.
Om het niet te vergeten, ik was ook al klaar met Owen.
Ik was verder gegaan met mijn leven en Rafe had me daarmee geholpen.
Ik wilde geen oude koeien meer uit de sloot halen, want ik had makkelijk twee en een half jaar zonder hen geleefd.
En toch...
Toch sloot ik mijn ogen.
Want wie wist? Misschien zouden mijn krachten wel werken op Rafaël. Hij was immers een Engel. Ik kon het risico niet nemen om hem te vermoorden, al haatte ik hem zoveel. Niemand verdiende de dood.
'Amara...' Zijn stem was een fluistering, maar ik kon het scherp en duidelijk horen.
De neiging om weg te vluchten van die stem was zó groot.
Ik hoorde ook dat Owen diep zuchtte. 'Wat doe jij hier, Engel?' Hij klonk geërgerd en geprikkeld. Volgens mij waren dat altijd al de emoties geweest wanneer Rafaël in de buurt was.
'En nog belangrijker, hoe ben je erachter gekomen dat we hier zijn?' Hij bewoog voor geen millimeter, maar ik kon aanvoelen dat zijn woede met de seconde toenam.
'Ik heb connecties', antwoordde Rafaël nonchalant. Zijn stem klonk dichtbij, waardoor ik dus kon afleiden dat hij dichter naar ons toe was gekomen.
'Nou ja, sorry dat ik de deur heb ingetrapt... ik hoop dat ik jullie niet gestoord heb?'
Jaloezie. Waarom hoorde ik jaloezie door zijn stem heen? Hij had geen recht om jaloers te zijn en al helemaal niet om mij ergens van te beoordelen.
Waar was ik in beland? Had Owen me in een val gelokt, of gebeurde dit allemaal echt? Na een lange tijd was ik weer op Aarde... en dan nog op mijn twintigste verjaardag. Het kon niet erger worden dan dat het al was, of wel?
Terwijl ik diep in gedachtes verzonken was, verdween de aanwezigheid van Owens lichaam opeens. De temperatuur om me heen daalde, maar er bleef een leegheid achter.
Het volgende gebeurde te snel. De twee begonnen in een andere taal tegen elkaar te praten en hun stemmen werden steeds luider. Op een gegeven moment hoorde ik zelfs dingen omvallen.
Waren ze serieus aan het ruziën? In een situatie zoals deze, waar mijn leven gevaar liep?
Ze werden plots stil.
'Wat gebeurt er? Waar zijn jullie mee be-'
'Niets!' Het leek alsof Owen in paniek was, wat me verbaasde. De drang om te weten wat er aan de hand was en dus mijn ogen te openen werd met de seconde groter. 'Ik heb alles onder controle...'
JE LEEST
He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017
Fantasy|| VOLTOOID || 'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
