|| VOLTOOID ||
'Alsjeblieft, laat me gaan.' smeekte ik. Hij had een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik naar achter stapte. De regendruppels gleden van zijn gezicht en vielen op de grond. Hij zag er gev...
Wat Raphael tegen mij had gezegd, kón gewoon niet waar zijn.
Het was een hele slechte grap.
Ik hoorde gemompel op de achtergrond. Voetstappen die weerklonken op de stoep. Ik werd gedragen. Langzaam opende ik één oog. Ik keek neer op iemands kont. Wat waren we weer goed bezig... Ik opende mijn beide ogen en begon met mijn vuisten op de rug van de persoon te slaan. 'Hallo? Leg me neer!' Wat was het onbeschoft om iemand zo te dragen zeg...
'Ze is wakker.' De stem klonk niet boos, eerder vriendelijk. De persoon die me droeg pakte me bij mijn rug vast en zette me neer op de grond. Pijnlijke steken schoten door mijn lichaam heen toen de handen van Raphael contact maakten met mijn rug. Ik trok een pijnlijk gezicht en schoot een beetje naar achteren. Raphael keek me met een bedenkelijke blik aan. Ik wendde mijn blik af en keek om me heen. Mijn ogen schoten naar de mensen om me heen en ik voelde me weer benauwd, ondanks ik geen vleugels zag. Terwijl ik op mijn lip beet, keek ik naar mijn schoenen.
Raphael schraapte zijn keel. Ik keek op. 'Uhm, Amara, we gaan met je mee naar je huis.' zei hij. Ik keek hem met grote ogen aan. Was hij nou helemaal gek geworden? Als deze gasten hier met mij naar huis zouden gaan, zou dat mijn regelrechte dood worden. En dan komt er op mijn grafsteen te staan: "Vermoord door haar eigen moeder, vanwege het thuisbrengen van enge gasten". Het klonk eigenlijk best wel grappig, maar als ik dat zou moeten meemaken zou het heel angstaanjagend zijn...
'Dat kan niet.' zei ik. Hij zuchtte. 'Dat kan wel.' bracht hij tegen mij in. Ik trok mijn lippen tot een streep. 'En wat willen jullie daar doen dan?' Mijn stem klonk venijnig, waardoor ik schrok. Sinds wanneer doe ík zo? 'Toestemming vragen aan je moeder om je mee te nemen.' Ik lachte bitter. 'En je denkt dat ze dat goed vindt? In je dromen,' mompelde ik dat laatste. 'Ze zal wel moeten.' Raphael liep op me af en even voelde ik me angstig, maar toen hij alleen mijn arm vastpakte en me vooruit trok, zuchtte ik inwendig. De groep begon mee te lopen en ik zag toen pas dat de groep een stuk kleiner was dan voordat ik flauw viel. Ongeveer met zijn vijftienen.
'Raphael!' siste ik. 'Jullie kunnen niet zomaar aan mijn moeder vragen om me mee te nemen! En waar gaan we überhaupt heen als ze toestemming geeft?' 'Dat kunnen we wel, Amara. En je verblijft dan tijdelijk in ons appartement.' zei hij, een blik op mij werpend. Ik stopte met lopen. Schudde mijn hoofd. 'Dat..' kwam er zacht uit mijn mond. Het liefst wilde ik gewoon wegrennen. Waarschijnlijk was mijn gezicht krijtwit geworden, want Raphael kwam voor mij staan en pakte mijn schouders vast.
'Luister, als je gehoorzaamt, gebeurt er niets. Zo niet, kan het nogal... slecht aflopen,' Hij trok een pijnlijk gezicht. Ik zuchtte en wendde mijn blik af. Raphael pakte mijn kin vast en dwong me hem aan te kijken. 'Ik weet dat het zwaar is. Hou vol,' Zijn ogen waren zó hoopvol dat ik mijn ogen dichtkneep. Langzaam knikte ik, niet wetend wat anders te doen. 'Mooi zo.' Hij trok me verder, tot we bij mijn huis aan waren gekomen.
Met doodsangsten en een krijtwit gezicht stond ik voor de deur van mijn huis. Nou ja... Mijn huis was het niet. Ik keek benauwd naar Raphael, aangezien hij de enigste was die ik echt kende. 'Jij moet aanbellen,' zei hij. Ze stonden nogal op een afstand van mij. Met een zucht drukte ik op de bel. Toen de deur openvloog deed ik een stap naar achteren en kromp een beetje ineen. 'Oh, Amara,' zei mijn moeder met een scherpe stem, 'en je hebt vrienden meegenomen. Hoe leuk.' De sarcasme kon je er duidelijk door heen horen. 'Kom binnen, kom toch binnen!' Dit was mijn moeder niet. Zo was zij niet. Wat is er in hemelsnaam aan de hand?
'U weet heel goed dat dat niet mogelijk is, mevrouw Coye,' spoog Raphael uit. 'Of zal ik zeggen mevrouw Coyote?' Mijn moeders ogen werden een tint donkerder. Haar blik verhardde voor een tel, voordat ze zei: 'Ach, het maakt ook niet uit. Waarvoor zijn jullie dan hierheen gekomen?' Haar stem klonk honingzoet, maar ik wist dat ze het liefst een paar klappen zou willen verkopen.
'We komen Amara meenemen.' Er viel een stilte. Mijn moeder had een duivelse grijns op haar gezicht en leunde tegen de deur aan. 'Ik denk dat dat nog iets te vroeg is. Over twee weken wordt ze zeventien, en dan is het meivakantie. Dan kunnen jullie haar meenemen. Is dat oké?'
Mijn mond viel open.
Ik keek mijn moeder met grote ogen aan.
Ging ze me weggeven aan mensen die ze niet eens kent?
Ik begon te rillen, ondanks het warme weer. Raphael leek te twijfelen en keek mij aan. Ik knipperde een paar keer achter elkaar. 'Dat is dan geregeld.' De stem van Raphael klonk niet meer zo vriendelijk, eigenlijk meer gefrustreerd.
Ik kon het niet meer aan.
Het leek alsof ik weer flauw ging vallen.
Dit gaat allemaal te snel.
Wat gebeurt er wel niet met mijn leven?
~~~~~~~~~~~~~
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
