Türkiyede Yaşanmış Cin Ve Hayalet Olaylari 2 (Düzenleniyor)

Ç.K.Y.Bir Olay 33

      aniden pencere de acildi. sanki ceyran yapar gibi, pencerenin birden acilmasiyla kapi kapaniverdi. tam olarak nasil oldugunu anlayamadigim bir sekilde, yarim yamalak acilir gibi olan kapi, sonradan acilan pencereden gelen siddetli

ruzgarin etkisiyle birden kapanmisti. islik sesleri de kapi gumlemesiyle beraber kesilmisti ancak koridordan hizli hizli yuruyen, hatta belki de kosmakta olan birilerinin adim sesleri geliyordu. iyice panik olmustum artik, bir elimde

dosya, diger elimde silah, oldugum yerde bayagi bayagi soka girmis, kimildamadan korku icinde sesleri dinliyordum. hem kosma hizi, hem de cikan sesler, ritmik bir sekilde cogalarak yaklasiyordu. -atla!!! kulagimin dibinde, sanki

beynimin en ic koselerinde duymustum bu sesi. fisilti seklinde, ama o kadar net, o kadar vurgulu tonda bir fisiltiydi ki, ciglik olsa bu kadar etkili olamazdi. hic tanidik olmadigim biri aceleyle kulagima fisildiyordu sanki, fakat

beynimin icinden geliyordu ses, yanimda kimsecikler yoktu cunku. -atla!!! odanin acilan penceresine dogru tedirgin bir iki adim attiktan sonra assagiyi iyice suzdum. evet, ikinci kattaydim, yere de cok yakin sayilmazdim fakat yillardir

bicilmemis cimler, otlar, son derece atlanilabilir gorunuyordu. son bir kez daha -atla! cagrisini duydum. belki de kendim olusturuyordum bu sesleri kafamda, feci sekilde panik olmustum cunku. koridordan gelen sesler iyice yaklasmisti

artik.. pencereye bir kus gibi, ayaklarim bedenimi tasiyacak sekilde tunedim. atlamaya hazirlaniyorudm. bir yandan atlamaktan korkuyordum, ote yandan yakalanacagim diye aklim cikiyordu.. cebimdeki silahi tekrar bezine sardiktan sonra

assagi dogru yavasca birakiverdim. otlarin uzerine duzen beze sarili silahtan kucuk bir hisirti disinda fazla bir ses cikmadi. gozlerimi kapattim, derin bir nefes cektim. tipki sahilden baslayarak, buz gibi denizin icine yurumek gibi, eger

bir anda dalmazsam, asla alisamayacak, hatta belki de vazgecmek zorunda kalacaktim. yine "en kotu karar, kararsizliktan iyidir" dedim ve kendime daha fazla dusunup vakit kaybetme olanagi birakmadan, tuner vaziyette biraktim kendimi

assagi biraktim.. daha oncesinde koydeki arkadasim sedattan duymustum, kucukken ahirin damindan assagi atlayip kolunu kirinca ona da babasi ogretmis, eger bir yerden atliyorsan, ayaklarin yere deger degmez ayaklarini yamultup, vucudunu kivrak

bir sekilde yere sermeli ve yerde, sanki yatakta uyurken saga sola donuyormuscasina yuvarlanmalisin. bu sayede ayaklar ve bacaklar, yere dusmenin getirdigi butun siddet ve baskiyi yuklenmez, vucutta olusabilecek hasarlarin dagilimi

arttigi icin organ basina dusecek hasar miktari azalir, ve hatta tehlike sinirinin altina iner. dolayisiyla kirilacak olan kol, bacak, kafa, kaburga vs gibi organlar kirilmaktan incinmeye terfi ederler. bende de cok farkli bir etkisi

olmamis, kollarim, bacaklarim ve gogsumdeki hasar incinmeden oteye gecmemisti belki ama, bu atlayis bana, gunlerce uzerimden gitmeyecek siddetli agri ve sizilara mal olacakti.. kafami cakilmis oldugum yerden yavasca kaldirdim. acidan

yasarmis gozlerim bulanik goruyordu herseyi.. birkac saniye sonra goruntu netlesmeye basladi. karsimda, ancak cok degil, bes alti metre otemde, bir cift goz uzerime dikilmis, bana bakiyordu. hemen elimi belime attim ama sonradan hatirladim,

atlarken agirlik yapmamasi icin silahi beze sarip pesinen gondermistim onu cimlere.. oteki elimde olmasi gereken dosya da yoktu ortalikta, duserken bir yere firlamis olmaliydi.. karsimda dikkatlice beni seyreden gozlerin capi gittikce buyuyor, yani