[ Verkocht ]

H5- Liana

Vogels fluiten en de zon schijnt op mijn gezicht. Is het nu al ochtend? Het geluid van de vogels klinkt kalmerend en langzaam open ik mijn ogen om de morgen te begroeten. Terwijl ik aan het licht probeer te wennen, zie ik dat Mason naast me ligt en me aanstaart. Ik schrik overeind en ik houd mijn borst vast. Mijn hart bonst en ik probeer mezelf ervan te houden om nu niet te gaan blozen.

'Ook een goede morgen,' zegt hij met een ruwe ochtendstem en hij komt overeind. Waarom staart hij zo? Wat een gestoorde! En ik dacht dat vandaag beter zou worden dan gisteren.

'Wat is er gebeurd?' vraag ik als ik alles nog even moet beseffen. Hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt me aan terwijl hij de plukken haren die voor mijn gezicht hangen achter mijn oren duwt.

'Ben je het nu allemaal al vergeten?' vraagt hij en zijn heldere lichtbruine ogen kijken me aan. Dan komt alles terug; de veiling, Mason die mij heeft gekocht, zijn tweelingbroer Devin, de vervelende jaloerse Madelin en tot slot de verhuizing.

Ik laat mezelf terug op het bed vallen en ik staar naar het plafond. Mason hoor ik zachtjes lachen en ik draai mijn hoofd zijn kant op. Mijn ogen vallen alleen op zijn lichaam. Hij draagt een wit T-shirt, maar je kan zijn spieren erdoorheen zien. Waarom hebben alle knappe jongens een gespierd lichaam? Zo kan je ze juist niet negeren. Als Mason nou wat molliger was, dan was hij veel minder aantrekkelijk en kon ik hem makkelijker negeren.

'Wil je dat ik mijn shirt uittrek, zodat je het beter kan bekijken?' vraagt Mason plots en mijn wangen worden rood.

'Waar heb je het over,' mompel ik verlegen.

'Wil je dat ik mijn shirt uittrek, zodat je mijn lichaam beter kan bestuderen?' herhaalt hij en hij begint te lachen. Ik voel dat mijn wangen nog roder worden dan zojuist en ik trek de dekens over mijn gezicht om mezelf te verstoppen. Dit valt totaal niet op, denk ik bij mezelf en mijn sarcasme lacht me uit. Mason daarentegen begint nog harder te lachen en langzaam moet ik glimlachen. Zijn lach is eigenlijk best wel schattig, maar hoe harder hij lacht, hoe meer geïrriteerd ik raak. Zo is het wel genoeg geweest.

'We moeten straks weg,' zegt hij en hij trekt de dekens van mijn gezicht af. 'Jij mag als eerste douchen. De badkamer is aan de linkerkant als je de slaapkamer verlaat.' Ik knik en ik stap uit het bed. Het eerste wat ik doe is kijken of ik niet weer naakt ben, maar gelukkig is mijn lichaam bedenkt en snel loop ik naar de kast. Mason heeft al mijn kleren in zijn kast geordend en ik ben eerlijk gezegd blij dat ik mijn eigen kleren weer kan aandoen. Snel koekeloerend pak ik een zwarte broek met een witte blouse en mijn ondergoed en dan verlaat ik de kamer. Ik kijk om me heen als ik de slaapkamerdeur achter me dicht trek. Er zijn maar een aantal deuren en de gang zelf leidt naar de keuken. Ik loop naar links zoals Mason mij verteld heeft en ik open de deur. De badkamer is aardig groot. Het heeft witte tegels op de grond, maar ook aan de muur. Op de grond zelf ligt ook een kleed. Wat een luxe, zelfs de badkamer heeft charme. Rechts in de hoek staat de douchecabine en in het midden van de badkamer staat een groot goud roze bad. Links tegen de muur staan twee aanrechten met wasbakken en een grote spiegel. Mijn voeten leiden me naar de wasbak en ik leg mijn kleren aan de zijkant. Even kijk ik op naar de spiegel en ik leg mijn beide handen op mijn wangen.

'Wat gênant was dat,' mompel ik verslagen en ik sla mezelf een paar keer zachtjes op mijn wangen om de roze gloed ervan af te krijgen. Dan pas zie ik wat ik aan heb. Het is een te groot grijs shirt dat net over mijn billen hangt. Is dit Mason zijn shirt? Ik kan me niet herinneren dat ik die heb gepakt als mijn eigen kleding hier ook gewoon is. Hoofdschuddend trek ik zijn shirt uit en mijn onderbroek en loop ik naar de douchecabine. Dit is supergroot, ik pas hier wel drie keer in, Als ik erin stap, gaat er een lichtje aan en ik trek de kraan open en warm water stroomt over mijn lichaam. De douche straal is heerlijk en hier kan ik echt wel aan wennen. Genietend sluit ik mijn ogen en automatisch begin ik zachtjes te zingen. Het is een oud liedje dat mijn pleegmoeder altijd voor me zong als ik ging slapen. Het hielp me om me veilig te voelen. Ik weet niet waarom ik dat dacht, maar altijd als ze zong, wist ik dat het monster mij met rust lieten. Misschien als ik blijf zingen laat het monster, die zich in dit huis bevindt, mij ook met rust.