[ Verkocht ]

26.

Liana's pov

Ik rij naar een afgelegen parkje. Ergens bij een boom met een rode kruis zou het pakketje moeten liggen.

Van onbekend: Het ligt er.

Eerst die boom vinden. Ik stap de auto uit en ik loop het parkje in. Er zijn weinig mensen te bekennen. Ik loop het pad af op zoek naar de boom. Waarom spraken we ook al weer in een park af? Er zijn hier te veel bomen! Waar is het? Ik kijk om me heen en dan zie ik de boom met een rode kruis erop. Dat was makkelijker dan gedacht en ik glimlach trots.

Ik loop er naar toe en ik zie een pakje liggen. Ik kijk om me heen, maar niemand heeft mij in de gaten. Ik pak het pakketje op en ik loop snel terug naar de auto. Als ik eenmaal in de auto zit, maak ik het pakje open.

Foto's? En een brief. Ik leg de foto's aan de kant en ik kijk nog een keer of iemand mij ziet. En gelukkig ziet niemand mij. Dan kan ik dit rustig lezen. Ik open automatisch de brief en ik begin te lezen.

Liana,

Deze foto's zijn van deze drie maanden. Zoals je gevraagd hebt, heb ik alles bij gehouden. Ik probeer nog zo veel mogelijk informatie te vinden. Maar je moet het voorlopig met dit doen.

Ik leg de brief opzij en ik bekijk de foto's. Ik zie Devin en John op verschillende locaties. Hier zijn ze dus als laatste geweest. Ik pak nog een foto op en dan zie ik dat alleen Devin er op staat. Hij heeft een lange legerjas aan en een zwarte pet. Hij draagt ook een zonnebril en een mondkapje. Hij probeert zich te verstoppen. Dat moet wat inhouden. We moeten deze locaties afstruinen. Maar het zijn er te veel. Ik kan dit niet alleen doen.

Gefrustreerd laat ik een zucht. Ik heb Mason nodig.
--

Als ik weer thuis ben, zie ik Mason in de woonkamer zitten. Hij is dus echt zijn kamer uit gekomen. Ik had verwacht dat hij gewoon verder zou gaan met zijn "gewoontes" nadat ik weg ging. I guess not.

'Waar was je?' Vraagt hij en dan dringt het tot me door dat ik hier nog steeds sta. Ik heb wel wat beters te doen.

'Training.' Antwoord ik toch maar. Ik moet geen argwaan trekken. 'Je liegt, volgens Danson was je vrijuit.' Hij kijkt wantrouwend aan. Ik had beter kunnen weglopen.

'Wat boeit het jou eigenlijk? Je zit toch alleen maar in je kamer.' En ik loop naar mijn kamer. Ik zet mijn computer aan en zoek de locaties van de foto's op. De straatnamen staan achterop de foto's.

Ik type een paar locaties in om de te kijken in welke omgeving ze zitten. Dat is vreemd. Ze zitten allemaal in Malenta. Ik kijk nog een keer naar de foto's. 'Waarom zou Devin zich in Malenta verstoppen?' Vraag ik perongeluk hardop. 'Omdat hij weet dat wij daar niet komen.'

Van schrik laat ik de foto's vallen. Mason. Ik draai me om en ik zie hem achter me staan. Hoelang zou hij hier al staan? Ik heb hem niet eens horen binnenkomen.

Hij pakt de foto's op. 'Hoe kom je hier aan?' Vraagt hij als hij ze bekijkt. 'Maakt dat wat uit?' Vraag ik terug. Hij aarzelt, maar schudt dan zijn hoofd.

'We gaan naar Malenta. Pak wat spullen, we vertrekken meteen.' Hij verlaat mijn kamer voordat ik kan antwoorden. En zijn dominantie is ook weer terug. Ik heb toch liever Mason in zijn kamer. Die werkt niet zoveel op mijn zenuwen.

Gelukkig ben ik al voorbereid. Ik was namelijk van plan om alleen weg te gaan en daardoor had ik allang een tas ingepakt. Ik loop naar mijn en ik trek mijn tas eronder vandaan.

Naar onbekend: We gaan naar Malenta. Bedankt.

Ik berg mijn telefoon weer op en ik loop naar beneden.
'Lydia? Jack?' Ik probeer de aandacht van mijn ouders te krijgen, maar waar zijn ze? 'De keuken!' Schreeuwt Lydia. Ik loop naar de keuken. 'We hebben sporen gevonden dat ze in Malenta zitten. We gaan meteen.' Zeg ik gelijk en ik wil weer weglopen.

'Wij gaan mee.' Zegt Lydia. Mijn vader kijkt haar verbaasd aan, net zoals ik.
'Weet je het zeker?' Vraagt hij voorzichtig. Ze kijkt boos naar hem. 'Heel zeker.' Dan hoor ik voetstappen en draai ik mij om.

Mason komt de keuken ingelopen, gevolgt door Danson. 'Ik ga ook mee.' Zegt hij. Mijn mond valt open. De bedoeling was dat ik alleen ging! Niet met aanhang! Dit gaat nooit in de auto passen.

Ik wil wat zeggen, maar iedereen verlaat de keuken al en ze gaan richting de garage. 'Ik herhaal. Ik wou alleen!' Roep ik, wetend dat ze mij allang niet meer horen.

Ik loop naar de garage en ik stap gelijk in mijn auto. Ik moet wel met die van mij, anders kan ik niet weg. Er word op mijn raam geklopt en ik doe hem open.

'Waarom gaan we met twee auto's?' Vraagt Jack aan mij. Hij staat bij mijn deur. 'Zo kunnen we meer aanwijzingen tegelijk vinden.' Antwoord ik zonder aarzeling. Hij knikt en loopt naar zijn eigen auto.

'Ik rij wel met jou mee.' De passagiersdeur gaat open en Lydia stapt in. 'Laat de mannen maar samen.' Ik glimlach. Geweldig. Ik heb haar meerendeels twee maanden ontweken, als het kon.Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen tegen haar. En nu zitten we vijf uur samen in de auto.

'Ben je klaar?' Ik kijk naar links en ik zie Mason in de andere auto zitten. 'Heel even nog.' Antwoord ik en hij knikt verveeld. Ik pak mijn telefoon.

Naar onbekend: We zijn onderweg.

'Wie is dat?' Vraagt Lydia.
Ik doe snel mijn telefoon in mijn zak. En ik zet de auto in zijn achteruit. 'Laten we gaan.' Mompel ik.

We rijden over de rijksweg. Ik heb de radio aangezet, zodat we niet hoeven te praten. 'Liana?' Begint ze dan toch na een tijdje.

'Dit is mijn jam!' Schreeuw ik gelijk en ik zet de radio nog harder. Ik schreeuw mee met het liedje ook al weet ik de tekst niet helemaal.
--

We komen aan in Malenta.

'Vijf uur in de auto en ik voel me nog meer uitgeput dan na mijn training.' Zeg ik. We stoppen bij een bezine pomp. En ik stap uit. 'Jack moet even tanken.' Zegt Mason. Ik knik naar hem. 'Lydia, ik ga even wat eten halen. Wil je ook?' Ze knikt. 'Doe maar iets.' Ik loop naar de andere auto. 'Willen jullie nog wat eten?' Ik kijk ze aan. 'Doe maar chips.' Antwoord Danson.Jack schudt zijn hoofd. 'Ik loop wel even mee.' Zegt Mason en hij stapt uit.

We lopen het winkeltje in.
'Liana? Moet je niet is met haar gaan praten.' Ik draai me om naar mijn auto en ik zie Lydia bedroefd naar buiten kijken. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' Antwoord ik schuldig. Hij glimlacht.

'Al mijn hele leven weet ik dat ze dood is en dan leeft ze toch.' Hij stopt met lopen en kijkt me nu serieus aan. 'Is dat niet beter? Je hebt beide ouders nog. Ik wou dat ik dat had.' Dan realiseer ik mij wat ik zeg. Ik heb mijn ouders terug gekregen. Dat geldt niet voor Mason. Ik bijt op mijn lip. Ik mezelf wel slaan nu!

Ik leg mijn hand op zijn wang. 'Je hebt gelijk, ik ga mijn best doen.' Hij knikt tevreden. 'Vertel gewoon wat over jezelf.' Ik knik. En we lopen veder

We kopen het eten en we lopen terug naar de auto. Ik ga weer zitten en geef Lydia haar broodje. 'Dankje.' Ik glimlach naar haar. Meerendeels geforceerd, maar ik glimlach. 'Pizza.' Zeg ik dan. 'Wat?' Ze kijkt op. 'Pizza is mijn lievelings eten.' Ze glimlacht nu ook. 'Met galapenõs.' Antwoord ze. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Precies! Als dit allemaal over is gaan we er één halen.' Ze neemt een hap van haar brood. 'Deal!' En ze glimlacht. Mason heeft gelijk. Ik moet meer me best doen.

Naast me wordt er getoeterd. Ze zijn klaar. Ik doe mijn gordel weer goed en ik volg Jack verder Malenta in.