[ Verkocht ]

58

Zonder na te denken sta ik op en ren terug naar John met Dairon achter me aan.

'Hij gaat praten.' Hoor ik Steven zeggen.

'Hoe? Hoe kreeg je dat voor elkaar?' Vraag ik stom verbaasd.

'Ik hielp hem en nu helpt hij mij.' Steven gaat achter me staan en John is eindelijk gestopt met grijnzen.

'Nou, vertel op.' zeg ik. Ik tik met mijn voet op de grond. Geduld heb ik niet en het ergert mij echt dat John er zo lang over doet.

John zit nog steeds op de grond en maakt geen aanstalten om op te staan. 'Ik vertel niks.'

'Wat!' schreeuw ik. Ik wil naar hem toe lopen, maar Robin pakt me vast. 'Laat me los!' schreeuw ik weer. 'Als hij toch niks gaat zeggen, kan hij net zo goed dood!'

Ik probeer te ontsnappen uit zijn greep, maar met tegen zin. 'Laat me los!' schreeuw ik weer. 'Liana, dit heeft totaal geen nut.' zegt hij kalm.

Ik knik en adem  rustig in en uit. 'Ga je weer normaal doen?' vraagt hij. Ik knik opnieuw en hij laat me los. Ik doe mijn bruine haren in een staart en stap weg van Robin. Dan loop ik in één keer af op John.

'Lianan!' hoor ik Robin nog roepen, maar ik luister niet. Ik zet mijn handen om de nek van John en begin op zijn aders te drukken.

'Liana! Je vermoord hem straks nog!' roept Robin weer. 'Dat is de bedoeling.' antwoord ik.

John begint weer bleek te raken, maar iemand trekt me van hem af. 'Nee! Ik had hem bijna!' schreeuw ik.  'Ik had hem bijna.' Ik voel tranen opkomen en iemand tilt me van achter op.

Ik heb geen kracht meer om me te verzetten en begin nu heel hard te huilen. Ik haat mezelf als ik huil. Huilen is voor zwakke mensen. Ik kan nu niet zwak zijn.

'Steven, praat met hem.' hoor ik Robin zeggen. Hij heeft me waarschijnlijk opgetild aangezien ik zijn stem van heel dicht bij hoor.

Ik word een stuk verder van John neergezet en ik zak automatisch op de grond. Ik kijk omhoog en door mijn tranen zie ik inderdaad Robin staan. Hij gaat naast me zitten en houd me vast. 'Ik had hem bijna Robin.' zeg ik snikkend. 'Als ik je niet had gestopt, dan had je hem vermoord.'

Ik probeer mijn tranen weg te vegen, maar het huilen stopt niet. 'En dat was erg omdat?' vraag ik. 'Omdat je dan Mason niet meer zou zien. En dan zou je, jezelf de schuld geven.'

'Het is gewoon zo zwaar. Misschien had Em wel gelijk.' zeg ik. 'Over wat?' vraagt hij. 'Misschien trek ik Mason wel voor. Mijn moeder is dood Robin, net zoals Stormi. Ik kan dit denk ik niet meer aan.' zeg ik huilend. Hij zegt verder niets meer, maar houd me gewoon vast.

'Jij bent er ook altijd.' zeg ik dan. Ik hoor hem grinniken. 'Jij hebt me altijd nodig.' zegt hij. Misschien wel. Bij hem hoef ik niet bang te zijn. Hij pakt mijn gezicht vast en draait mijn hoofd zo dat ik hem aankijk. Hij veegt mijn tranen weg en glimlacht.

'Nou sta op, we moeten Mason redden.'

Hij staat op en trekt me mee. 'En als je me nodig hebt, ik sta vlak achter je.' fluistert hij in me oor. 'Bedankt.' zeg ik nog en ik loop terug, alweer.

Dit duurt me echt veels te lang. Wat als Mason dood is? Straks hebben we dit voor niks gedaan.

'Liana.' Ik kijk op uit mijn gedachtes en Steven pakt mijn arm vast en trekt me naar zich toe.

'Hij wilt het niet vertellen. Hij wilt je brengen.' Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Hij zei dat hij je alleen wilt brengen anders hoor je niks van Mason.'

'Liana, dat moet je niet doen!' roept Robin dan.

Ik kijk naar John. 'Ik breng je of niet. Het is aan jou, maar ik ga niet vertellen waar hij is. Dat maakt het spel minder leuk.' en dan grijnst hij weer. Ik wil die grijns zo erg van zijn gezicht slaan.

'Best, we gaan er heen.'

Ik wil naar voren lopen, maar word terug naar achter getrokken. 'Liana, het is waarschijnlijk een val.' zegt Robin. 'Nee,' antwoord ik. 'Het is zeker weten een val.'

'Waarom ga je dan!' roept hij weer. Ik zie dat hij boos word. Robin is nog nooit boos geworden. Ten minste niet in mijn bijzijn. 'Robin, relax, het moet wel. Dit is de enige manier op Mason te redden.' zeg ik.

Hij pakt me vast en knuffelt mij. 'Maar wie redt jou?' fluistert hij in me oor. Ik voel een steek in mijn maag. Hij laat me weer los en zijn donker groene ogen kijken me verdrietig aan. 'Robin?' vraag ik.

Ik wil mijn hand op zijn wang leggen, maar hij duwt hem weg. 'Niet doen.' zegt hij. Ik wil wat zeggen, maar ik krijg het niet over mijn lippen.

'Zullen we gaan? Ik denk niet dat Mason het nog langer volhoud zonder eten en drinken.' De stem van John haalt me uit mijn gedachtes en ik draai me weg van Robin.

'Laten we gaan.' zeg ik. 'Je kan niet alleen Liana.' zegt Evan dan. 'Iemand moet hem meenemen.' en hij wijst naar John.

Ik draai me om naar Robin. 'Wil je mee? Alsjeblieft?' vraag ik. Hij kijkt me niet aan, maar loopt toch naar John en samen met Evan pakt hij hem op en ze lopen naar de auto van Steven. De enige die nog rijdt.

Steven komt naar me toegelopen en geeft een kneepje in mijn hand. 'Succes.' en dan loopt hij terug naar Jacob en de rest.

Dairon komt ook aangelopen en geeft me een knuffel. 'Numero zes.' fluistert hij. Ik knuffel hem terug en moet lachen. 'Wacht is. Zes?' vraag ik. 'Het waren er de laatste keer vier.'

Hij laat me los en kijkt me aan. 'Steven is dan toch vijf?' vraag ik. Hij glimlacht en draait om. 'Ik had het over mezelf.' roept hij me nog na. Wat? Ik kan het niet helpen, maar ik begin te lachen.

Ik loop naar de auto stap in. Robin en John zitten achter en Evan zit achter het stuur. Ik ga aan de andere kant voorin zitten. Ik doe mijn gordel om en kijk naar John.

'Het adres.' zeg ik.

Hij grijnst en verteld het adres. Ik heb hier zo geen goed gevoel over. Robin kijkt voorzichtig naar mij. Hij blijkbaar ook niet.