[ Verkocht ]

H10- Liana

Langzaam open ik de deur en loop ik zachtjes naar binnen. Het is stil. Ik hoor geen voetstappen die naar mij toe zouden moeten rennen. Er is geen geluid in het hele appartement. Het enige wat ik hoor, is mijn eigen ademhaling. Mijn ademhaling is sneller dan normaal. Ik duw de deur achter mij dicht en ik loop naar het raam. Eventjes sluit ik mijn ogen om mijn ademhaling weer in orde te krijgen. Ik kan moeilijk gaan liegen als heel mijn lichaam laat zien hoe nerveus ik ben. Ik kijk uit het raam en ik laat een zucht. Momenteel is het middag en we zijn alweer twee dagen verder. Gisteren verbleef ik in een hotel, zodat Mason zou denken dat ik echt ontvoerd was. Technisch gezien was ik dat ook, maar op dezelfde dag nog ontsnappen? Dat gelooft niemand. Ergens ben ik bang dat Mason de politie heeft gebeld, omdat ik weg was. Het was een belofte die ik niet na ben gekomen. Wat zou Mason wel niet hebben gedacht? Heeft Madelin echt de video naar hem gestuurd en gelooft hij het?

Dan hoor ik een sleutel het slot omdraaien. Mason is thuis. Ik bijt mijn onderlip nerveus en ik schud mijn hoofd heel snel. Omdraaien durf ik niet, wat als ik het verpest? Ik blijf naar buiten staren en ik herhaal de leugen in mijn hoofd. Danson zei dat ik moest liegen en ik heb de hele nacht lopen piekeren in het hotel.

'Liana?' Ik hoor de verbazing in de stem van Mason en ik laat mijn lip los van mijn tanden. Langzaam draai ik me om naar hem en een geschrokken Mason kijkt me aan. Dan voel ik tranen op komen en ik val neer op de grond. Mason gooit abrupt zijn sleutels op tafel en rent naar mij toe. Hij bukt en houdt me vast.

'Waar was jij!' vraagt hij schreeuwend en ik kijk hem aan door mijn tranen. Nu moet ik het doen. Nu moet ik de leugen zo goed mogelijk vertellen.

'Mason,' mompel ik snikkend en ik houd hem vast. Hij kijkt me aan, maar hij zegt niks, Hij wacht totdat ik wat vertel.

'Ik was ontvoerd,' fluister ik door mijn snikken heen. 'Het was zo eng Mason,' zeg ik en ik verstop mijn gezicht in zijn borstkast. Acteren is moeilijker dan ik dacht. Dit gedeelte is dan wel echt gebeurd, maar ik was totaal niet bang voor haar. Ik veeg mijn tranen weg en ik sta op. Als ik weg wil gaan lopen, pakt hij mijn arm vast en hij staat op.

'Praat verder.' Is het enige wat hij zegt. Ik draai me naar hem toe en ik kijk hem aan. Hij kijkt me nog steeds zonder enige emotie aan en ik laat een zucht. Ik bijt mijn onderlip nerveus en ik knik.

'Ik was naar buiten gegaan en ik liep over de markt richting het fonteintje, maar toen ik weer terug naar huis liep, werd ik vastgepakt.' Ik laat een pauze vallen als ik er aan terugdenk. Ik was wel erg geschrokken en ook al zou ik het niet toegeven, op dat moment had ik Mason hard nodig. Nu komen de tranen opnieuw, maar dit keer zijn het geen krokodillentranen. Ze zijn echt. Nu pas voel ik de frustratie en de angst valt van mijn schouders.

'Ik kon niks doen! Ik werd meegenomen en niemand deed wat!' roep ik snikkend. 'Alles werd zwart en ik weet niet precies hoelang ik weg was.' Mason kijkt me aan en wacht op meer. Hij weet volgens mij niet wat hij moet zeggen of doen. Als ik hem aankijk, laat hij mijn arm weer los.

'Toen ik weer bij zinnen kwam, werd er een zak van mijn hoofd afgehaald en zag ik twee mannen staan. Naast hen stond Madelin,' fluister ik en hij kijkt me met grote ogen aan.

'Maddie?' vraagt hij en ik knik. Het wordt moeilijk voor hem om het te geloven aangezien hij haar veel beter kent dan mij.

'Maddie heeft mij ontvoerd,' zeg ik dan en ik begin weer harder te huilen. Ik trek mezelf weg van hem en ik huil in mijn handen.

'Madelin!' schreeuwt hij dan en ik kijk op. Zijn uitdrukking was zojuist emotieloos, maar nu kon ik zijn woede zien. Hij stampt ijsberend door de woonkamer.

'Ik maak haar af!' roept hij en ik stop abrupt met huilen. Gelooft hij me? Ik loop naar hem toe en ik pak zijn arm om hem te kalmeren, maar hij trekt zijn arm weg en ik laat een zucht. Hij blijft ijsberen en loopt naar de keuken, maar dan draait hij om en hij kijkt me aan.

'Hoe ben je ontsnapt?' vraagt hij dan en hij loopt weer op me af. Daar had ik geen leugen op bedacht. Ik had niet verwacht dat hij het daarover zou hebben. Ik laat een lange zucht om een beetje tijd te rekken en hij pakt mijn handen vast.

'Madelin was dom. Ze had me niet eens vastgebonden,' antwoord ik zo overtuigend mogelijk. Hij houdt zijn hoofd schuin en ik schud mijn hoofd.

'Toen ze niet oplette, ben ik heel snel weggerend,' lieg ik. Ik kan natuurlijk niks zeggen over Trey en mijn vader en hoe ik daadwerkelijk ben ontsnapt. Hij knikt en kijkt naar mijn handen. Snel trek ik ze terug en verstop ik mijn handen in mijn zakken. Mijn polsen hadden striemen van het touw waarmee ik vast was gebonden en ik zei zojuist dat Maddie me niet had vastgebonden. Dit is totaal niet mijn beste leugen en ik kijk een beetje zielig naar de grond.

'Is het goed als ik ga douchen? Ik voel me vies,' zeg ik dan en hij knikt en ik loop door de gang naar de badkamer, maar op de hoek wacht ik even.

'Ik heb je gewaarschuwd Madelin,' hoor ik Mason zeggen en ik schud mijn hoofd. Ik loop verder naar de badkamer als ik hem niet meer hoor. Voorzichtig trek ik mijn kleren uit en ik bekijk mezelf in de spiegel. Hebben alle beroemde mensen meer gezichten dan alleen het gezicht die ze op televisie laten zien?

Ik schop mijn kleren naar de zijkant en ik zet de douche aan. Als ik de douchecabine instap, leun ik snel tegen de stenenmuur aan. Afgelopen dagen heb ik weinig tot niet geslapen en het voelt alsof ik elk moment kan flauwvallen.

'Wat wil mijn vader van jou Mason?' vraag ik zachtjes en ik sluit mijn ogen. Ze wisten dat ik op de veiling was, maar ze hebben me niet gered.

'En wat wil Mason van mijn vader?'