[ Verkocht ]

50

(Liana's pov)

'Waar is Mason?' vraag ik als ik weer binnen ben. Devin schudt zijn schouders en de rest weet het blijkbaar ook niet.

'Misschien is hij nog een eindje aan het lopen.' zegt hij.

Ik hoop het.

'Is iedereen klaar voor morgen?' vraag ik.

'Ik heb nog wat mensen hier naar toegeroepen.' zegt Robin. 'Ze zijn er morgen ochtend.'

'Handig, bedankt.' en ik knik.

'Kom is mee,' zegt Maddie en ze loopt naar de slaapkamer. Ik volg haar en als ik ook binnen ben sluit ze de deur.

'Praat.'

'Over wat?' vraag ik.

'Er zit je wat dwars, ik kan het zien.' zegt ze.

'Mason.' Antwoord ik.

Ik ga op het bed zitten en ze gaat naast me zitten.

'Hij is vast zo terug.'

'Dat is het niet.' Zeg ik. 'Hij weet dat Devin en ik uh.' En ik word rood.

Ze kijkt me even aan en ik zou bijna kunnen zeggen dat ik de radertjes in haar hoofd zag bewegen, maar dan kijkt ze me met grote ogen aan.

'Oh...Shit!' Roept ze.

'En nu ben je bang dat hij daarom is weggelopen?'

Ik knik. Dat zou toch logisch zijn. Ik had waarschijnlijk precies het zelfde gedaan.

'Hij komt terug. Hij houd van jou. En als ik Mason ken, hij geeft zich niet zo snel gewonnen.' Zegt Maddie.

'Dat weet ik, maar ik wil ze beiden geen pijn doen. Ik kan ze niet aan het lijntje houden en ik wil niet dat ze door mij gaan vechten.'

'Ik denk dat dat eem beetje te laat is. Beetje erg laat.' Zegt ze met rollende ogen.

Ik hoor geklop op de deur en Devin komt binnen.

'Kunnen we praten?'

Maddie staat op en verlaat de kamer.

'Wat is er?' Vraag ik.

Hij glimlacht en leunt tegen de deur.

'Je bent schattig als je bezorgd bent.'

Ik schud mijn hoofd en val naar achter.

'Stop maar weer.'

Ik hoor hem grinniken.

'Maar gaat het goed?'

'Is dat serieus een vraag?' Vraag ik.

'We zitten midden in een fiasco. Mason is spoorloos. John verklaard oorlog. Ik heb geen idee hoe ik mensen moet leiden. En laat me het nog niet hebben over mijn hart die -

Shit! Waarom praat ik altijd zo veel..

'Wat is er met je hart?' Vraagt hij.

'Niks, laat het.'

Ik voel dat hij mijn handen vast pakt en hij trekt me omhoog.

Hij komt naast me zitten en houd me vast. We zeggen niets, maar we blijven zo een tijdje zitten.

Ik hoor zachtjes zijn ademhaling en het gebonk van zijn hart. Waarom moest ik ze nou persé allebei leuk vinden!

'Je moet slapen.' Zegt Devin dan opeens.

Hij tilt me op en legt me in bed en komt naast me liggen.

Ik wil eigenlijk wat zeggen, maar ik heb de kracht er niet voor.