[ Verkocht ]

23.

Masons pov

'Waarom hielp je me?' Ik kijk Trey aan. Ik zit nog steeds op het bed en Trey zit staat tegen de muur geleund. Liana zit op het andere bed met haar trui te frommelen.

'Vanwege haar.' En hij wijst naar Liana. Ze kijkt me aan en glimlacht. 'Wat is er met je been gebeurd?' Vraagt ze dan en ze loopt naar mij toe. 'Trey schoot me.' Antwoord ik. 'Wat is er met jou gezicht gebeurd?' Vraag ik aan haar. Ik zie de wonden nog zitten. 'Trey sloeg me.' Antwoord ze. 'Wat!' Schreeuw ik. 'Oke, voor dat jullie boos worden.. ik moest het vertrouwen van mijn vader behouden.'

'Leg uit.' Zegt Liana een klein beetje dreigend. Ik knik bevestigend. 'Zoals ik al zei, Liana het spijt me echt van je gezicht, maar als ik het niet deed,  dan deed iemand anders het. En dan had je het waarschijnlijk niet overleefd.' Ze zucht en loopt naar hem toe en dan geeft ze hem een knuffel. Trey staat stijf stil en beantwoord dan aarzelend haar knuffel. Ze laat los en Trey komt naar mij toe.

'Mason, ik moest je binnen krijgen zonder dat ze enig idee hadden dat ik je hielp.' Dat is inderdaad logisch. 'Het is al goed.' Antwoord ik.

Hij kijkt van mij naar haar. 'Nu moeten we zorgen om hier uit te komen.' Zeg ik. 'Enig idee?' Vraagt Trey. 'Ik weet iets.' Zegt Liana en we kijken haar aan.
--

De deur gaat open. 'Trey, je vader vraagt naar je.' Zegt een man. Trey verlaat de cel en Devin komt naar binnen gelopen. 'Broertje.' Hij kijkt naar mij. 'Ik zie dat je nog steeds gewond bent?' Ik kijk naar mijn been. 'Dat komt mooi uit.'

Hij loopt naar Liana en pakt haar op. Hij duwt haar tegen de muur en hij zet een mes voor haar keel. 'Devin, stop!' Schreeuw ik en ik probeer weer overeind te komen. 'Waarom zou ik? Alles is haar schuld!' Schreeuwt hij terug. 'Waar heb je het over?' Vraag ik.

Hij duwt haar nog een keer tegen de muur aan en kijkt dan naar mij. 'Als zij er niet wat geweest! Als zij gewoon was gepakt en niet onze ouders!' Schreeuwt hij. Ik kijk hem aan. Alles schiet dan opeens naar binnen. Alle losse eindjes komen tevoorschijn.

'Ik herriner het me.' Zeg ik voorzichtig. Hij duwt Liana op het bed. 'Vertel me, wat herriner je.' En hij glimlacht terwijl hij zich weer naar mij richt.

'Die dag. Jij zou naar onze ouders gaan, maar het duurde te lang dus, kwam ik kijken of alles goed ging.' Vertel ik alsof mijn leven er vanaf hangt.

Hij loopt dichter naar mij toe. 'En toen?' Vraagt hij.
'Je schoot vader dood. En duwde moeder van het balkon.' Vertel ik met een wrok in mijn keel. Achter hem zie ik Liana geschrokken en verdrietig kijken.

Hij pakt mijn pols en handboeid het vast aan het bed. 'Devin!' Roep ik. Maar ik zit al vast voordat ik doorhad wat er gebeurde.

'Inderdaad. Ik vermoorde onze ouders.' Gaat hij gewoon verder. 'Weetje waarom!' Schreeuwt hij dan. 'Jij moest zo nodig Leniviana redden!' Hij loopt naar achteren en haalt zijn handen door zijn haren. 'Leniviana?' Ik kijk verbaasd naar Liana. 'Ik liep de kamer van onze ouders in en John was er als. Hij zei dat ik moest kiezen. Onze ouders of ik!'

Hij loopt naar Liana. 'Misschien moet ik haar ook maar laten kiezen.' Zegt hij met een grijns. 'Laat haar met rust!' Schreeuw ik. Ik probeer mijn hand los te wurmen uit de handboeien. Dat heeft totaal geen nut.

Ik kijk weer naar Devin. Hij zit nu boven op haar.

Met zijn ene hand houd hij haar handen vast boven haar hoofd en de andere land op haar heup.

'Misschien laat ik jou wel kiezen.' Zegt hij eigenlijk tegen mij. 'Laat me los!' Schreeuwt ze. 'Liana!' Roep ik. Devin glimlacht en laat zijn hoofd zakken. Liana is aan het tegen stribbelen en draait haar hoofd van zijn gezicht weg.

Ik heb totaal geen benut van wat er gebeurt en ik kijk verstijft naar de scène die voor mij speelt.

Het gezicht van Devin verdwijnt in haar nek en dan zie ik haar benen omhoog trekken. 'Blijf van mij af!' Schreeuwt ze. Ze geeft hem een knietje precies op de goeie plek en hij gaat neer. Ze staat op en gaat op hem zitten.
'Zo doen we dit.' Ze maakt van haar hand een vuist en geeft hem een aantal stompen in zijn gezicht. Devin beweegt niet meer. Hij is bewusteloos. Dan staat ze op.

'Liana, maak me los!' Sis ik. 'Nog niet. Eerst dit.' Ze staat voor zijn benen. 'Liana, hij is bewusteloos. Dat voelt hij niet.' Ze schopt hem tussen zijn benen. 'Als hij wakker wordt, voelt hij het nog.'

Ze is echt lekker als ze gemeen is en mijn tong glijdt over mijn lippen en ik bijt op mij onderlip. 'Kijk niet zo.' Hoor ik haar dan zeggen.

'Pak het sleuteltje van deze boeien!' Roep ik haar toe, net alsof ik niks deed. Ze knikt en doorzoekt zijn zakken. 'Hebbes!' En ze komt naar mij toe. 'Liana, het spijt me echt.' Zeg ik. Ze kijkt niet om en maakt mijn pols los. 'Is al vergeven.' Ik sta op en ik pak haar beet. Ze ondersteunt me automatisch.

'Embrasse- moi.' Zeg ik. Ze glimlacht en zoent me. 'We moeten gaan.' We lopen de cel uit en doen de deur opslot. 'We moeten Lydia ook redden.' Zeg ik.Ik loop naar de andere cel en ik haal hem van de haken af. 'Wie?' Vraagt ze. 'Mason?' Lydia  staat op en komt naar ons toe. 'Snel we moeten gaan.' Zeg ik. Ze knikt en volgt ons. We sluipen naar de trap en Lydia en Liana helpen mij naar boven.

'Vinden jullie dit ook niet te makkelijk gaan?' Hoor ik Liana dan vragen. 'Het is inderdaad- Dan hoor ik voetstappen. 'Het moet weer is niet goed gaan.' Mompel ik.

Ik draai me om en ik zie John de trap op lopen. 'Snel naar de deur!' Schreeuw ik ze toe. Maar dan gaat de deur open. Er komt een man binnen en hij houd een pistool tegen Trey's hoofd.

'Trey!' Hoor ik Liana bang roepen. Hij kijkt spijtig naar ons. 'Liana.' Zegt hij nerveus.

'Waarom? Waarom doen jullie alsof jullie kunnen winnen?' John gaat naast de man en Trey staan. Hij laat een diepe zucht en zegt dat:'Spijtig.' Hij maakt een hand beweging naar de man. En dan horen we een harde schot.'Nee!' Schreeuwt Liana bang. Mijn hart gaat tekeer. Ik zie Trey op de grond vallen en ik pak Liana beet. Het bloed vliegt naar ons toe. 'Dat is je eigen zoon!' Schreeuwt ze. Ze begint te huilen en hurkt naar Trey toe. 'Trey! Nee! Nee!' Ze pakt zijn hoofd vast en legt het op haar schoot. Ze aait over zijn hoofd en Mompelt huilend wat woorden naar hem, wat ik niet kan verstaan

'Hij verraade me. Dit is wat ik met verraaders doe. Of nou ja, hij.' En hij lacht. 'Zak.' Zeg ik. 'Wat wil je nou van ons?' Vraagt Lydia aan hem. 'Lydia, ik zie dat jij ook voor het eerst uit je cel bent. Hoe is het nou om je dochter weer is te zien?' Zei hij nou dochter?

'Wat!' Ik hoor Lydia en Liana in koor schreeuwen. Liana staat op en kijkt Lydia aan. 'Jammer genoeg is het de laatste keer.' De man pakt Liana vast en houd nu het pistool tegen haar hoofd. 'Liana! Laat haar los!' Ik strompel een stap naar voren. Ik bijt op mijn tong om de pijn in mijn been te vergeten.

'Doe nog een stap en ze is dood!' schreeuwt John terug. 'Waarom zei je dat mijn dochter dood was?' Lydia doet nu ook een stap naar voren. 'Waarom zei je dat ze dood was!' Nu begint zij ook te schreeuwen. 'Hou je mond! Allemaal!'  Schreeuwt hij. 'Schiet haar!' Comandeert hij de man. 'Nee!' Schreeuw ik. Dan hoor ik hem het veiligheidsspeld verwijderen en hoor ik een schot.

'Liana!'