[ Verkocht ]

24.

Masons pov

Ik draai me om en ik zie Jack met een pistool staan.
Ik draai me terug naar Liana en ik zie dat ze nog staat. De man achter haar daarentegen ligt op de grond.

'Niemand! Echt niemand komt aan mijn dochter!' Zegt Jack boos. Liana staat stijf stil, nog aan het verwerken wat er zojuist is gebeurd. Ik rijk mijn hand naar haar toe en ze pakt hem vast. Ik trek haar tegen mij aan. Ik voel dat ze trilt en ik houd haar nog steviger vast.

'Jij!' Jack loopt naar John en richt nu de pistool op hem. 'Jack?' Lydia kijkt hem verbaasd aan. Hij draait zich om naar Lydia.
'Lydia?' Hij loopt naar haar toe en pakt haar beet.
'Je leeft nog?' Ze knikt en glimlacht. Ik draai me terug naar John, maar er is niemand. 'Hij is weg.' Zeg ik grommend

Iedereen kijkt nu richting de deur. 'We moeten hem vinden!' Roept Liana. 'Later. We moeten eerst deze mankepoot naar het ziekenhuis brengen.' En Jack wijst naar mij. Ze knikt en kijkt mij bezorgd aan.

'We moeten Trey ook meenemen.'  Ze bukt en kijkt naar hem. 'We kunnen hem moeilijk achterlaten.'
Ik hurk naast haar en zeg;
'We nemen hem mee en geven hem een begravenis.'Jack tilt Trey op en neemt hem mee. 'Let's go.'

Jack en Lydia lopen voorop en ik pak Liana's hand vast. 'Denkje dat alles goed komt?' Vraagt ze. 'Hoe bedoel je?' Ik kijk naar Trey. 'Nee, niet hem,' ze kijkt verdrietig. 'Ik bedoel met ons.' Ik stop met lopen, eerder strompelen, en  ik draai me naar haar om.

'We vinden een oplossing en we pakken John voor dit.' Ze glimlacht en ik zoen haar. 'Devin.' Mompel ik dan als hij naar boven schiet.  Ze kijkt me raar aan. 'Devin en Maddie zitten daar nog.' Ze maakt een ohja geluid.

'Jack!' Roep ik. Jack en Lydia draaien om. 'Devin en Maddie zitten daar nog. Moeten we ze niet halen of ondervragen?' Ze aarzelen even. 'Waarschijnlijk zijn hun al lang weg.' Lydia knikt. 'Maddie was inderdaad op vrije voeten, waarschijnlijk heeft ze Devin er al lang weggehaald.'

Liana pakt mijn hand weer vast en we lopen verder. 'Eerst jouw helpen en dan pas maken we ons zorgen over de rest.' Zegt ze. En ze knijpt zachtjes in me hand. Ik knik langzaam.

Waarom heeft iedereen ons voor de gek gehouden? Devin, Maddie, Jack, Trey en zelfs Liana. Ze weet het alleen niet. En het was haar schuld niet. Ik had haar gered in plaats van mijn ouders. Dat zal me altijd blijven achtervolgen.

Ik kijk vanuit me ooghoek naar haar. Toen haar moeder dood ging moest ik haar wel redden. Want- Wacht is.

'Lydia!' We lopen sneller naar ze toe. 'Wat is er Mason?' Ze kijkt op uit haar gedachtes. 'Hoe kan het dat je nog leeft? Ik zag- Ik zag hem jou neerschieten.' Ze kijkt van mij naar Liana.

'Eerlijk gezegd is alles vaag. Ik weet nog dat hij voor me stond en een pistool op mij richtte en toen hoorde ik een knal.' Ze kijkt naar de grond.
'En het volgende dat ik weet is dat ik wakker werd in een cel. Ze vertelden me pas vijf dagen later dat Leniviana dood was en Jack nooit is terug gekomen.' Ze kijkt naar haar dochter. En begint te huilen. Het komt nu pas binnen denk ik.

'Je bent zo groot geworden!' Ze pakt Liana's gezicht vast. En dan knuffelen ze elkaar. 'Wij dachten dat jij dood was.' Zegt Jack. 'Maar kunnen we wat later gaan herenigen? Want ik loop met een lijk.' Hij probeerde de stemming te veranderen, maar Liana heeft gelijk weer een verdrietig gezicht.

We knikken en lopen snel door. Al snel komen we bij een auto. 'Deze is van mij.' Zegt Jack. Hij legt Trey in de kofferbak en we stappen in. 'Jullie twee gaan naar het ziekenhuis.' Hij kijkt via zijn spiegel naar Liana en mij. 'En wij nemen zijn lichaam vast mee naar mijn huis.' Ik knik. 'Jouw huis?' Liana komt overeind. Hij knikt.

'Ik moest een schuilplaats regelen toen ik eenmaal doorhad dat hij achter jou aan zat.' Slim bedacht.

We stoppen bij het ziekenhuis en Liana en ik stappen uit. 'We zien jullie later.' Zeg ik. En dan lopen we weg.

'Oh, nee!' Zegt Liana opeens. Ik kijk Liana aan. 'Wat is er?' Vraag ik bezorgd. 'We moeten een smoes bedenken voor je been.' Ze kijkt naar mijn been. 'We kunnen moeilijk zeggen; goedenmiddag deze jongenman is door de maffia in zijn beengeschoten.' Ik kijk om me heen of iemand dat hoorden. 'Hoezo niet?' Vraag ik. Zo erg is dat toch niet?

Ze zucht en kijkt weer naar mijn gezicht. 'Omdat ze dan de politie er bij gaan halen en dat is niet zo handig aangezien we beide kinderen zijn van de maffia.' Dat is waar. 'We zeggen gewoon dat ik op de schietbaan was en dat iemand om viel en de verkeerde kant op schoot.'

Ze knikt. 'Maar hoe verklaren we dat de kogel er al uit is gehaald?' Ik kijk om me heen en zie ik EHBO staan. 'Dat is het!' Ik wijs naar het bordje met EHBO. 'We zeggen dat de EHBO hem er heeft uitgehaald en ze stuurde ons daarna naar het ziekenhuis voor de zekerheid.' Ze kijkt naar het bordje en dan weer naar mij. 'Slim Da Rosa, heel slim.' En ze glimlacht.

Ik buig en dan lopen we het ziekenhuis in. Waarom die verbazing?

----
Beetje kleine hoofdstuk mensen, maar ik ga het niet uistellen daar is ook niks aan.....😂