[ Verkocht ]

37.

Liana's pov

Ik ben weer terug bij het huis en ik bel aan. Hij moet nu wel thuis zijn, toch? Even later gaat de deur open en Devin staat in deuropening.

'Thank god, je bent oké.' Hij trekt me naar binnen en knuffelt mij. 'Sorry ik vergat dat ik geen sleutel had of telefoon.' Hij doet de deur dicht en we lopen naar de woonkamer. 'Wat wou je doen dan?' Vraagt hij. 'Ik uh-' ik voel dat ik weer moet blozen en ik loop naar de keuken. 'Wat is er? Wat wou je doen.' Vraagt hij terwijl hij achter me aan loopt.

'Niks het is stom.' Zeg ik en ik pak een glas uit de kast en ik schenk er water in. Als ik wil gaan drinken, pakt hij het glas van me over en pakt weer mijn kin vast zodat ik hem aan moet kijken.

'Zeg het.' Hij kijkt me nu serieus aan. 'Ik wou je gewoon bedanken en ik zag dat je niet echt levenswaar in je koelkast hebt, dus ik dacht wat als ik nou is boodschappen ga doen en-

Vanochtend klonk dit veel beter in mijn hoofd. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Was dit wel een goed idee?

'En wat?' Vraagt hij verder. Hij trekt zijn wenkbrauw op en kijkt me nieuwsgierig aan.

'Ik uh wou voor je koken.' Zeg ik en ik zet een stap achter uit. Hij kijkt me met grote ogen aan. 'Je wou voor mij koken?' Vraagt hij. Ik knik. 'Maar ik had geen geld en ik wist niet waar de supermarkt was. Als ik dat nou eerder had bedacht, had ik mezelf niet buiten hoeven opsluiten.' Zeg ik met een lach.

Hij glimlacht en pakt mijn hand vast. 'Let's go.' Zegt hij dan. We lopen naar buiten en lopen de straat uit. 'Waar gaan we naar toe?' Vraag ik terwijl ik hem volg.

'De supermarkt.' Antwoord hij. 'Wat?-

'Ik wil dat je voor mij kookt.' Zegt hij en hij glimlacht even naar mij. We komen aan bij de supermarkt en hij pakt een karretje.

'Pak maar wat je nodig hebt.' Ik kijk hem stomverbaasd aan. 'Ik weet niet eens wat ik moet maken.' Zeg ik. Hij kijkt alsof hij aan het nadenken is. 'Pasta.' Antwoord hij.

'Het was geen vraag.' Zeg ik zuchtend. 'Please...?' Vraagt hij met een droevig gezicht. 'Best.' Zeg ik en ik zie hem weer glimlachen.

We lopen door de winkel om de benodigheden te pakken en als we eenmaal klaar zijn lopen we weer naar huis. 'Geef mij de tassen maar.' zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben sterk genoeg om ze zelf te dragen hoor.' Zeg ik lachend. 'Ik probeer alleen maar lief te zijn.' Zegt hij dan. Lief? Waarom zou je lief zijn voor iemand die je net pas kent?

Ik kijk hem aan en geef dan toch de tassen aan hem. 'Oh, nu ben ik je loopjongen geworden?' Vraagt hij plagerig. 'Jij!' Roep ik lachend en ik geef hem een duw waardoor hij ook moet lachen.'Just kidding.' Zegt hij. 'Yeah right.' Reageer ik terug. 'We zijn er.' Zegt hij en we lopen naar binnen. 'Ik ga wel gelijk beginnen aan het eten dan.' Zeg ik. Hij knikt en brengt de boodschappen tassen naar de keuken. Ik trek mijn schoenen eindelijk uit en ik loop ook de keuken in. 'Wat voor pasta ga je eigenlijk maken?' Vraagt hij. 'Not telling you.' Zeg ik met een glimach. 'Vervelio.' Hoor ik hem zeggen. 'Ga nou maar naar de woonkamer, dan kan ik in alle rust koken.''Oké prinses.' En hij loopt weg.

Prinses?

'In tegenstelling tot jou, kan hij wel lief zijn.'

'Ik kan wel lief zijn als jij je gewoon  gedraagt prinses.'

Wat was dat? Wie was dat? Het klonk zo echt. Ik schud de gedachte weg en ik begin te koken.
--

'Is het eten al klaar?'

Devin komt de keuken weer ingelopen. 'Bijna.' Antwoord ik. 'Mooi, ik dek alvast de tafel. Het ruikt wel erg lekker.' Ik schep de pasta door de saus en neem dan de pan mee naar de tafel. 'Het is klaar.' Zeg ik trots. Hij gaat zitten en kijkt volle verwachting naar mijn pasta. 'Je moet niet teveel hoop hebben.' Zeg ik snel. 'Geef je bord maar.' Ik geef hem mijn bord en hij schept voor mij op en dan voor zich zelf. Waarom is hij zo lief? 'Het ziet er wel goed uit. Pasta chicken alfredo, toch?' Ik knik. Enige pasta die ik een beetje lekker kan maken, maar dat ga ik hem niet vertellen. We beginnen te eten en ik zie hem glimlachen. 'Wat is er?' Vraag ik. 'Niks.' En hij eet verder. 'Zeg het.' Hij kijkt op en glimlacht weer. Hij doet dat wel erg vaak. En als ik eerlijk mag zijn, krijg ik er geen genoeg van. Maar toch brand er iets in mijn maag.

'Het is best wel lekker.' Zegt hij dan. 'Is je geraden.' Zeg ik en ik geef hem een vals lachje. Als het eten op is gaat hij de vaat doen. 'Ik ga me even omkleden.' Ik loop naar de slaapkamer en dan besef ik me dat ik geen kleren heb.
Ik loop naar de kast en pak een shirt van Devin.  'Dan dit maar.' Ik kleed me om en kijk dan in de spiegel.
Het is net een klein wijd jurkje. 'Het staat je best schattig.' Ik schrik op en Devin staat achter me. 'Kap daar is mee!' Roep ik. 'Ik krijg nog is een hartverzakking.' En ik leg mijn hand op mijn borst om mijn punt duidelijker te maken.

'Ik geef je wel mond op mond beademing.' Zegt hij. We kijken elkaar even serieus aan en dan beginnen we keihard te lachen. 'Mond op mond..' die is goed zeg ik lachend. 'Ik ben goed.' Zegt hij. 'Meneertje zelfvertrouwen.' Zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol. 'Mevrouwtje sarcasme.' Reageert hij terug. 'Ik zeg gewoon de waarheid.' Zeg ik en ik ga op het bed zitten.

'Oh ja?  De waarheid hé, wat vind je van mij dan?'
Ik kijk hem aan en ik zie dat hij iets speels in zijn ogen heeft. 'Je bent lief, aardig en je hebt iets goed in je.' Antwoord ik. Dan verdwijnt het speels in zijn ogen en kijkt hij mij verdrietig aan. 'Denkje dat ik goed ben?' Vraagt hij.

Ik knik. 'Is dat erg dan?' Dan loopt hij op me af en pakt met beiden handen mijn gezicht vast en begint me te zoenen. En dan laat hij los.

'So-sorry.' Stottert hij. Hij zet een stap achteruit, maar ik trek hem aan zijn shirt terug naar mij en begin hem terug te zoenen.
Door het zoenen vallen we op het bed en ik zie hem glimlachen.