[ Verkocht ]

54

De hond rust nog steeds op mij en Nick zit voor ons op de grond. Blijkbaar is hij niet helemaal een psychopaat. 

Dan hoor ik de motors van een aantal auto's.

'Het gaat beginnen.' zeg ik. Hij knikt en we staan op. 'Blijf,' zeg ik tegen Survivor. 

Ik loop richting Robin en de rest verzameld zich bij mij. Ik kijk over de auto heen en er komen vijf zwarte Sedans aangereden. 'Het zijn er maar vijf.' zeg ik stom verbaasd naar Robin.

'Je weet nooit hoe veel erin zitten.' antwoord hij. 

Hij heeft gelijk er kunnen veel mensen in één auto gepropt zitten. Uiterlijk zegt niet alles. Ze stoppen een stukje voor ons en John stapt uit. De rest volgt hem en hij stapt naar voren.

'Wat is hier de bedoeling van?' 

Ik loop nu ook naar voren en Maddie en Robin volgen me op een afstandje. De rest blijft achter de auto.

'Ik heb besloten om dit keer drie stappen voor jou te lopen.' antwoord ik.

Hij glimlacht naar mij en dan naar zijn vrienden.

'Moet je Mason en of Devin niet gaan redden?' vraagt hij.

'Hoe weet ik of ze daar nou werkelijk zijn?' vraag ik.

Hij schud zijn schouders en komt nog dichterbij. 'Je had ze beter kunnen opzoeken.' 

'Wees gerust, mijn team is op dit moment bij de twee adressen aangekomen. Als ze daar daadwerkelijk zijn, dan heb jij verloren.' 

Hij knikt tevreden. 'Dus je dacht dat je overal op voorbereid was?' en wanneer hij dat zegt stappen er nog meer mannen uit de auto's. 'Wij zijn met veel meer. Je moest niet alleen komen.'

Ik draai me om naar mijn groepje en ik knik naar Evan. Hij doet de deur van zijn auto open en kijkt naar mij. Ik draai me weer om naar John en nu geef ik hem een glimlach.

'Wie zei dat we alleen kwamen?' en ik steek twee vingers in de lucht. Dan hoor ik Evan twee keer toeteren. 

'Wat- begint John, maar dan houd hij zijn mond. Ik glimlach naar hem en dan horen we genoeg motors starten en verschijnen er allemaal auto's die tussen de bomen vandaan kwamen. 

'John is nu omsingeld.' roep ik blij tegen Robin. 

'Ik geef me niet zo snel over!' roept hij boos. 'Waar is mijn dochter!' 

Stormi komt naar me toegelopen en staat dan stil naast mij. 'Wat doe je?' vraagt hij.

'Laten we zeggen dat ik het licht heb gezien.' zegt ze met een glimlach. 'Ik weet wat je Trey hebt aangedaan!'

'Je bedoeld wat zij hem heeft aan gedaan!' schreeuwt hij boos terwijl hij naar mij wijst. 'Ik? Ik!' roep ik nu boos terug. 'Jij schoot hem dood! Jij zorgde ervoor dat hij stierf!' 

Ik voel mijn woeden koken. 

'Technisch gezien schoot Raymond hem neer, ik gaf alleen het bevel.' antwoord hij

'Je bent een monster!' schreeuw ik. 'Je hebt me alles afgepakt! Door jou groeide ik op zonder ouders! Jij liet me geloven dat mijn moeder dood was! Je vermoorde mijn beste vriend! En zelfs nu heb je twee belangrijke mensen uit mijn leven ontvoerd.' Ik voel tranen opkomen en veeg ze snel weg.

'Bedoel je Mason en Devin?'

Ik hoor nog een auto aankomen achter mij en ik draai me om. Wie zijn dat nu weer? De auto stopt en me ouders en Danson stappen uit.

'Geweldig, de hele familie is er!' snauwt John.

'John wat heb ik je ooit aangedaan? Waarom heb je zo'n grote hekel aan mij?' vraag ik.

Hij kijkt me aan en ik zie verdriet in zijn ogen, maar als snel verdwijnt het weer. 'Jij, jij had er nooit moeten zijn!' roept hij dan. 'Als jij niet was geboren, dan was Lydia nog bij mij!'

Lydia? Ik kijk naar achter en mijn moeder staat verstijft stil. Jack en Danson kijken haar ook met ongeloof aan.

'Waar heb je het over?' vraag ik terwijl ik mijn hoofd weer naar hem toe draai.

'Is het kwartje nog niet gevallen?' zegt hij met een grijns en ik hoor zijn mannen grinniken.

Dan snap ik het. Ik snap het precies. Ik draai me terug om naar mijn ouders. Mijn vader kijkt me aan en ik kan zien dat hij het ook door krijgt. Danson schudt zijn hoofd en ik kan de pijn in zijn ogen zien en als ik dan naar mijn moeder kijk, voel ik woede opkomen.

'Al die tijd!' schreeuw ik naar haar. 'Al die tijd wist je het! Je wist wat er aan de hand was!'

'Je hebt ons laten vechten voor niks! Devin en Mason zijn in gevaar door jou! Wij allemaal zijn in gevaar door jou! En je kon het niet even mededelen?' 

Ze stapt naar me toe en begint te huilen. 'Het spijt me!' roept ze door de tranen terug. 'Het spijt me echt!'

Ze pakt me vast, maar ik duw haar weg. 'Nee, dit is me teveel.' zeg ik. 'Vertel me het hele verhaal en dan bepaal ik of ik je nog kan aankijken of niet.'

Ze veegt haar tranen weg en kijkt me aan. John zie ik uit mijn ooghoek glimlachen. 'Ik had vroeger inderdaad met hem.' begint ze. 'Maar ik werd zwanger. Ik kon de baby niet houden, ik was nog zo jong.' 

Ze draait zich om naar Danson en ik zie dat hij nu ook huilt. 'Ik had het John nooit verteld, maar hij was er achter gekomen. Hij stond voor mijn deur, maar hij was al te laat. Mijn kindje was ontvoerd en ingeslagen.'

 Ik kijk van Danson naar John. Er is weinig vergelijking tussen hun. Hij lijkt ook niet op Trey of Stormi.

'John was woedend en verliet me. Twee jaar later stelde Jack me voor aan zijn familie, of terwijl zijn maffia bende en toen zag ik John. We hadden het bijgelegd en werden weer vrienden.' 

Ze stopt met praten en kijkt naar Jack. 'Het spijt me echt.' zegt ze nu tegen hem. 'Ik had natuurlijk met Jack, maar mijn gevoelens voor John kwamen terug.'

Ze stopt weer en begint weer te huilen. 'I- ik k-kan het ni-niet.' Ze zakt naar beneden en John zucht. 

'Nadat ik wist dat ze het zelfde voelde als wat ik voor haar voelde, ontmoeten we elkaar vaak in geheime gebieden. We wouden samen wegrennen, maar we kregen ruzie. Ze zocht troost bij Jack en een paar dagen later kwam ze erachter dat ze zwanger was van jou.'

Ik kijk mijn moeder vol ongeloof aan. Ik zag dit nooit aankomen.

'Hoe kan je dit doen?' Ik draaide me om en mijn vader zakt naar beneden. Zijn tranen lopen over zijn gezicht. 'Dus je vond het verplicht om bij mij te blijven?' vraagt hij.

Ze schud snel haar hoofd en rent naar hem toe. 'Ik hou van jou, dat is nooit anders geweest, maar door je werk had je nooit tijd en John was er wel altijd.'

'Dat is je excuus?' Vraagt hij.

'Als jij er niet was, dan was ze nu bij mij!' Roept John weer. 'En nu maken we er een einde aan!' 

Ik zie ze grijnzen, maar voor het eerst heb ik vertrouwen.

'Let's get this over with.'