[ Verkocht ]

48

(Masons pov)

Ik loop de hoek om en sta stil. Ze zit nog steeds bij het fonteintje. 

'Heb je het met hem gedaan?'

'Een keer.' 

Mijn maag doet pijn. Hoe kan ze dat nou doen? Het was waarschijnlijk voordat ze haar herinneringen terug kreeg. Dat moet wel. Hij heeft haar gewoon misleid!

'Je kan tevoorschijn komen.' zeg ik.

Devin komt naar me toegelopen en kijkt verward.

'Wat doe jij hier?' vraag ik.

'Ik uh  zocht Liana.' antwoord hij.

'Ik zou je eigenlijk moeten slaan, weetje dat.' 

Hij kijkt geschokt om en haalt zijn hand door zijn haren.

'Het gebeurde gewoon. Ik heb haar niet gedwongen.'

'En je weet ook gewoon precies wat ik bedoel.' zeg ik en ik loop door.

'Waar ga je heen?' vraagt hij.

'Weg.' antwoord ik.

Ik loop veder en ik hoor voetstappen mij volgen.

'Devin ga naar huis.' Maar hij reageert niet. Ik draai me om en dan voel ik iets tegen mijn hoofd slaan en alles word zwart.

--

Ik word wakker en er schijnt wat licht naar binnen. Waar ben ik?

Ik wil mijn hand naar me hoofd brengen aangezien het bonkt, maar er komt geen beweging in.

'Hallo?' probeer ik.

'Hallo!' schreeuw ik.

'Ze horen je niet en zowel, dan komen ze niet.' zegt een stem.

'Wie ben jij?' vraag ik.

'Niemand belangrijk.' antwoord de stem.

'Mag ik vragen waarom je hier bent?'

'Ik weet niet eens waar ik ben.' zeg ik geïrriteerd. 

Ik kijk om me heen. Het is een cel. Ik ben in een cel. Ik zit op een stoel en mijn handen zijn vastgebonden en mijn benen ook. 

'Waarom zit jij hier?' vraag ik.

'Ik heb iets verkeerds gedaan.' antwoord de stem. 

Ik kijk waar het vandaan komt, maar de cel is leeg. Alleen ik ben hier.

'Waar ben je?' vraag ik.

'Hier.' antwoord de stem.

'Kan je niet zo mysterieus doen?' en ik hoor de stem lachen.

Wat is er nou gebeurd? Ik liep weg en Devin liep achter me-

Devin! Hij heeft gewoon een vies spelletje gespeeld! Verdomme. Hij zit hier natuurlijk achter. En ik zei nog dat je hem niet kon vertrouwen. En nu dat ik weg ben, heeft Liana geen bescherming. 

Alles is weer opgezet. Alleen dit keer ben ik ontvoerd. Dat is ook wat anders.

Dan hoor ik de deur open gaan en twee mannen komen binnen.

'Stil zijn.' zegt de stem.

Als ze in het licht staan zie ik wie het is.

'John!' roep ik boos. 'Wat wil jij nu weer.'

John staat voor me met naast hem een man die ik gezien heb in de kazerne. Blijkbaar heeft hij zijn clubje nog.

'Waarom jij hier bent?' vraagt hij en lacht. Hij pakt een mes uit zijn zak en zet het tegen mijn wang. Ik voel de scherpe punt mijn huid ingaan en ik probeer niet te schelden. 

Hij haalt hem eruit en glimlacht. 'Maak zijn touwen maar los, hij komt hier voorlopig toch niet meer uit.' 

'Waarom ben ik hier?' vraag ik nog een keer.

Hij hurkt voor me en kijkt me lachend aan. Voor een oude man, doet hij echt jong. 

'Mijn dochter. Jullie hebben haar.'

'Dus? Alsof je zoveel om je kinderen gaf?' zeg ik droog.

'Hij is echt grappig.' zegt John tegen de man en ik hoor de man grinniken.

'Jij blijft hier totdat ik mijn dochter terug heb. Ik weet namelijk dat het een val is. En jij bent mijn... laten we zeggen, reddende engel.'

Ik begin te lachen. 'Ik ben eerder je ticket naar hell.' 

'W shall see.' zegt hij en dan lopen ze weg.

Ik ga van de stoel af en loop naar de deur. Hij moet toch open kunnen.

'Dat heeft geen nut he.' 

Weer hoor ik die stem. Ik draai me om, maar ik zie niemand.

'Zoek je mij?' 

Ik draai me opnieuw om, maar er is weer niemand. Dan komt iemand in het licht staan.

'Die deur gaat echt niet open, geloof mij.' 

Ik kijk hem aan en dan zie ik wie het is.

'Je maakt een grapje toch?' zeg ik.

'Ik niet.' antwoord de stem.

'Dit is niet mogelijk.' zeg ik. Ik zucht en sla mezelf tegen mijn hoofd.

'Dat heeft totaal geen nut, maar ga gerust veder, het ziet er wel grappig uit.' 

Ik zucht en ga weer op de stoel zitten.

'Geef je het op?' 

'Nee, ik neem een pauze.'

Ik moet hier weg zien te komen. Ik kan hier niet blijven. Ik word gek.  Dit is niet mogelijk, maar het verklaard wel veel.

'Ze had iemand aan de telefoon voordat ze flauwviel.'

'Wie dan wel?' 

'Trey,' zeg ik. En hij glimlacht.

'Did you miss me?'

'Niet echt.' antwoord ik. 'Maar hoe kan dit?'

Hij leunt tegen de muur en gaat zitten.

'Ik heb geen idee.' antwoord hij.

'Hoe bedoel je geen idee? Weetje hoe lang je hier al zit?' vraag ik

'Lang blijkbaar.' antwoord hij nonchalant.

'En hoe de hell heb je Liana kunnen bellen vanuit hier? Moest dat van John?' 

'Ik denk dat jij het antwoord wel weet.' zegt hij 

Hoe kan het dat hij nog leeft? Hij werd neergeschoten. Ik zag het gebeuren. Precies voor mijn ogen. Ik zag Liana bukken naar hem. Huilen om hem. Ik snap er niks van.

'Ik word gek volgens mij.' zeg ik.

'Kan niet, dat ben je al.' antwoord hij.

Ik zucht en ga op het bed liggen dat in de hoek staat. Ik denk dat ik hier nog wel even blijf. Niemand weet dat ik weg ben. Tenminste ze weten niet dat ik ontvoerd ben. Ze denken dat ik wat moet afhandelen.

'Dit is allemaal mijn schuld.' zeg ik.

'Helemaal mee eens.' antwoord Trey.

'Oh, hou je mond!' roep ik boos en ik hoor hem lachen.

----
JA HOOR MENSEN DIT IS HET DAN HET EINDE. ZEG ME WAT HE VIND VAN HET BOEK, HOPENLIJK WAREN JULLIE TEVREDEN.

Nee ik maak een grapje. Sorry 😂

Ik wou alleen even mededelen dat als jullie vragen hebben over mij of over mijn boek jullie ze gewoon kunnen stellen.❤