[ Verkocht ]

76

Ik voel dat iemand mijn hand vast pakt. Dan word mijn andere hand vast gepakt. Nick en Robin hebben mij vast terwijl ik mijn krukken vast heb.

'We zijn er voor je.' Zeggen ze. 'Wij ook. We doen dit samen.' Hoor ik Maddie zeggen,  die Nick's hand vasthoud. Dairon pakt die van haar weer vast. En Em pakt die van Robin vast.

Brian kijkt even en pakt dan Emmy's hand vast. Steven pakt die van Dairon vast en Danson die van Brian. Jacob pakt die van Steven weer vast.

Zo staan we dan met zijn allen op een rij. Nu weet ik dat ik het aan kan, ik heb mijn familie naast me.

We lopen de Villa in. Als we binnen zijn, zie ik allemaal oude meubels staan. Het meeste is kapot. Er is dus in al die jaren niemand geweest. 'We zoeken het huis door.' Zeg ik. 'Nick en Maddie, jullie gaan met mij mee.' Ze knikken en volgen mij naar boven.

'Het is hier zo groot. Zo vinden we hem nooit.' Zegt Maddie. 'Alles is leeg, zo moelijk word het niet hoor Maddie.' Zegt Nick. Ik schud glimlachend mijn hoofd. Sufferds. We lopen langs een paar kamers en Maddie doet bij allen de deuren open, maar er is niemand te bekennen.

'Dit is de laatste.' Nick opent de deur en loopt even naar binnen en ik volg hem. 'Nee, ook niemand.' Hij loopt weer naar Maddie die op de uitkijk staat.

Ik kijk de kamer rond en dan zie ik iets op de muur hangen. Ik loop er naar toe en dan zie ik mijn naam staan.

Leniviana

Ik laat mijn ene kruk los en die valt op de grond. Ik wrijf met mijn hand over de letters. Was dit mijn kamer?  Ik zet een stap achteruit en bekijk de kamer. Er staat een half afgebroken kinderbed in de hoek. En er liggen overal knuffels, heel en afgescheurd, op de grond. Ik probeer eentje op te pakken, maar het bukken lukt niet echt.

Nick komt eraan en pakt hem op. Hij overhandigt hem aan mij. Het is een roze knuffel konijn. Zo cliché. Ik draai hem om en zie dat er wat los zit.

'Er zit wat in.' Zeg ik. Nick pakt hem weer van mij over en scheurt zijn rug kapot. Dan zie ik dat er een brief in zit. 'Voor jou denk ik.'

Ik pak de brief aan, hij ziet er ook heel erg oud uit. Ik doe hem open en er valt een foto uit. Nick pakt hem op en geeft hem aan mij. Ik zie mijn ouders op de foto met mij erbij. Het is een portret foto.

Ik voel tranen opkomen en dan pak ik de brief.

Lieve leniviana,

Als je dit vind ben je al veel ouder dan nu. Kan je het al geloven? Ik niet. Ik hoop ook niet dat je ouder wordt. Van mij mag je klein blijven. Maar toch verander je in een grote dame. Nee, een sterke dame. Je gaat je nu vast af vragen waarom deze brief geschreven is. Ik weet dat wij allemaal een verleden hebben en er is een grote kans dat jij degene bent die de puzzelstukjes moet gaan oprapen en daarom proberen we jou er zo ver mogelijk weg van te houden. We gaan ook niet voor niets weg. We zorgen dat je een goed leven krijgt. Een mooie kindertijd. Je bent waarschijnlijk nu ook al tien jaar.
We wouden alleen even mededelen dat we veel van je houden en het spijt ons als we er op een dag niet meer zijn, maar we waken over je. We zullen altijd om je heen hangen, zelfs als je schreeuwt dat je ons haat. Ik hoop dat we al die jaren goed hebben gedaan als ouders en dat je ooit net zo trots als mij bent als je zelf kinderen krijgt.

Liefs Mam.

De tranen lopen over mijn gezicht. 'Alles oké?' Vraagt Maddie vanuit de gang. Ik veeg mijn tranen weg en vouw het briefje op. Ik doe de brief en de foto in mijn zak.

'Alles is goed.' Zeg ik. Mijn moeder probeerde voor mij dit leven te ontsnappen en dat heeft ellende gegeven. Ik hoop dat ik ook zo goed word als haar.

Ik kijk vooruit naar het raam en dan zie ik iets buiten bewegen. Ik loop dichter naar het raam toe. 'Nick.' Zeg ik. Hij komt naar me toe en Maddie komt ook kijken.

'Dat is Mason!' Roep ik.  'Ze zijn buiten!' Ik draai me om en huppel met mijn ene kruk terug naar de trap. Nick komt aangerend en tilt me op. 'Wat doe je.' Hij loopt de trap af. 'Dit is sneller.' Zegt hij. Maddie rent ons achterna.

Beneden zie ik Robin aankomen. 'Ze zijn nergens te bekennen.' Zegt hij. 'Het hele huis is leeg.' Hoor ik Dairon zeggen die er ook aan komt. 'Ze zijn buiten.' Antwoord Maddie. 'Waarschuw de rest.' Zeg ik. Dairon knikt en rent weg. 'Ik laat je niet alleen.' Zegt Robin die zich niet verroerd. 'Eigenwijs. ' Mompel ik.

Nick zet me weer neer en ik pak mijn kruk over. 'Waar is je andere?' Vraagt Robin. 'Heb ik niet nodig.'

Ik strompel naar buiten en dan is iedereen er. 'Ze zijn daar achter bij die heuvel.' Ik wijs naar de open plek, waar de heuvel is.

'Laat me je alsjeblieft dragen.' Zegt Robin die mijn hand pakt. 'Ik kan het zelf.' Zeg ik en ik trek mijn hand weg. 'Eerder dat je daar bent, is er slechts een kleine kans dat Devin nog leeft.'

Ik zucht en laat me optillen. 'Ik mag jou niet.' Fluister ik. 'Ik hou ook van jou.' Antwoordt hij. Ik zucht hard en ik zie hem glimlachen. Nick pakt mijn kruk over en we lopen de heuvel op.

Dan zie ik Mason en Devin staan.

'Nee!' Schreeuw ik.