[ Verkocht ]

25.

Liana's pov

We zijn alweer drie maanden veder. Mason is weer helemaal in orde gelukkig, fysiek dan. De dokter was vastberaden dat we logen over zijn schot, maar we hebben hem overgehaald om hem toch te genezen. Met andere woorden, gedreigd.

We hebben Trey begraven en neergelegd bij Mason's familie. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij weg is. Het heeft mij ook heel lang zeer gedaan, nog steeds wel, maar het huilen is gestopt.

Devin, John en Maddie zijn nog steeds spoorloos. Maar ik heb het gevoel dat ze dichterbij zijn dan we denken.

Mason is elke dag op zoek naar een spoor of een aanwijzing. Hij is zo gefocused, dat ik hem bijna niet meer zie. Hij geeft zich zelf de schuld voor Devin. Ik weet dat hij hoopt  hem nog te kunnen redden.  Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat Devin zo eng kon zijn. Ik dacht altijd dat Mason de boze tweelingbroer was. Maar Devin was het, hij leek zo lief en toch was hij een monster.

Alles is opgezet. Altijd al. Mijn hele leven is opgezet. Verwacht je dat? Ik was er altijd wel van overtuigt dat alles gebeurde met een reden, maar dat alles een spel werd?

Mijn ouders zijn ook weer bij elkaar. Ze proberen de gebroken tijden in te halen elk moment dat ze kunnen. Letterlijk op elke manier. Ik krijg serieus nooit meer dat beeld van mijn netvlies vandaan. Ik schud van afgunst mijn hoofd.

Lydia, mijn moeder, noemt me nog wel is Leniviana. Eerlijk gezegd vind ik dat echt geen naam. Ik heb haar ook verteld dat het gewoon Liana is. Alles is veranderd vanaf de dag dat ik werd gered door Mason, zelfs mijn naam. Dus ik houd het gewoon op Liana.
Ze had er in het begin wat moeite mee, maar ze begreep het.

Danson zie ik ook nog. Nadat hij er achter kwam dat Trey neer was geschoten, besloot hij ons te helpen en nog een andere reden deed er ook aan toe.
Hij dacht al die jaren het zelfde als Trey, dat het mijn vaders schuld was. Dus ik vergaf hem. Hij traint mij nu. Volgens hem en mijn vader moet ik kunnen vechten voor als er weer gevaar dreigt. Dus dat doe ik nu elke dag. Ik heb echt genoeg wonden en blauwe plekken op mijn lichaam, maar als ik daardoor John neer kan halen, dan vind ik het goed.

Ik heb zelf ook nog een geheim wapen waar niemand wat van af weet. Ik wil ze er niet bij betrekken en als te veel mensen er van weten, kan het mislukken.

Ik kijk om me heen. Mijn slaapkamer is echt groot.
Nadat we het ziekenhuis uit waren gegaan, werden we weer opgehaald door Jack. Hij bracht ons naar zijn schuilplaats. We zijn niet echt aan het schuilen, maar houden ons een beetje afegelegen van de rest van de wereld zodat we ons plan kunnen doorzetten. Het huis is niet supergroot. Gewoon een vrijstaand huis ergens aan de grens van Vanina.

Vanina ligt onder Viata en naast Malenta. Ons land bestaat ook uit drie steden en dat zijn deze drie. Alleen niemand komt in Vanina. Alleen mensen met pensioen. Het is een soort vakantiebestemming.

In Viata werden we gezocht door de politie, vanwege dat ziekenhuis incidentje. En Malenta was te verdrietig om heen te gaan,  vond mijn vader vanwege Mason's ouders, dus toen werd het Vanina. Waarom dan Malenta met een M is, snap ik ook niet.

Ik sta op en ik loop mijn kamer uit. Rechts van me is de kamer van mijn ouders en voor me is de kamer van Mason. Ik klop op zijn deur, maar er komt geen antwoord uit. Ik doe de deur open. Het is er erg donker en ik zie dat er een klein lichtje schijnt. Het komt van zijn computer af.

Ik loop naar de gordijnen en ik trek ze abrubt open. Ik kijk achterom en ik zie dat Mason in slaap is gevallen op zijn bureau. Op de grond ligt allemaal afhaal chinees. Hef nige wat schoon is, is zijn bed.

'Niet te geloven Mason.' Ik loop naar hem toe en trek zijn stoel naar achteren waardoor hij op de grond valt. 'Au!' Hij komt overeind en wrijft in zijn ogen. 'Waar was dat voor nodig?' Ik kijk om me heen.
'Dit zegt genoeg toch?' Ik help hem overeind. En hij gaat weer in zijn stoel zitten. 'Mason het stinkt hier vreselijk!' Ik kijk naar zijn kleren. 'Wanneer heb je voor het laatst gedoucht?' Vraag ik.

Hij kijkt me een beetje duf aan. 'Toen Danson langs kwam.' Antwoord hij. 'Danson? Dat is twee maanden geleden!' Schreeuw ik.'Oke genoeg geweest! Sta op! Neem een douche, trek wat schoons aan en ruim heel snel deze kamer op!' Hij wuift zijn hand mijn kant op en gaat weer achter zijn computer.

'Geen tijd. Ik moet Devin vinden.' Ik zucht en ik loop naar de stekker van de computer en ik trek hem uit het stop contact. 'Doe wat ik zeg of ik knip dit draad door midden en je kan niks meer.' Hij kijkt geschrokken en staat op. Hij weet dat ik het meen.

'Liana.' Ik loop naar hem toe. 'Ik weet het Mason, ik weet het. Ik wil je best een knuffel geven, maar ik wil geen virus oplopen.'Hij glimlacht en loopt naar de badkamerdeur. 'Je mag ook mee.' Hoor ik hem nog zeggen.

Ik probeer mijn lach te onderdrukken. Daar is mijn Mason weer. Ik loop zijn kamer uit naar beneden. Dan krijg ik een smsje.

Van onbekend: Plan is in werking gezet.

Mooi. 'Liana, je training begint zo.' Zegt Danson terwijl hij voorbij loopt.
Ik knik naar hem.

Naar onbekend: Lever het bestand af op de gevraagde plek.

Van onbekend: 9 uur stipt.

Ik doe mijn telefoon weer uit en ik stop hem in mijn zak. Ik loop naar de trainingszaal. 'Ik zie dat je er zin in hebt?' Danson kijkt me grijnzend aan. Ik knik. Niet echt hoor.

Ik kijk naar de klok. Het is half negen. Ik moet weg als ik op tijd wil zijn. Ik moet liegen.

'Ik kan vandaag niet.' Zeg ik. Hij kijkt me verdacht aan. 'Waarom niet?' Vraagt hij. Denk, Liana, Denk! Ik haal mijn hand door mijn haren.

'Het is die tijd van de maand!' Roep ik. Ik zie zijn gezicht veranderen en hij wuift me weg. 'Werkt altijd!' Zeg ik tevreden als ik eeg ben.

Ik loop naar de garage. Nu het pakketje gaan halen.