[ Verkocht ]

11.

Liana's pov

Terwijl mijn oogleden nog dicht zijn, voel ik het licht branden. Is het nu al ochtend? Zachtjes doe ik mijn ogen open zodat ze kunnen wennen aan het licht, maar als ik ze open doe zie ik Mason.

Hij ligt er nog. Zijn shirt is uit en ik zie zijn spieren. Ik kijk naar zijn ademhaling, maar hij slaapt nog. Als ik zijn lichaam bestuurdeer valt me op dat hij mij vastheefd.

Hoe is dit gebeurd? Ik probeer weg te rollen, maar dan glijdt zijn hand langzaam over mijn rug naar beneden, totdat hij op mijn kont beland. Dan gaan zijn ogen open. En er komt een glimlach op zijn mond. Dat doet hij de laatste tijd vaker. Heel eng.

'Kan je misschien je hand weghalen daar, alsjeblieft?' Vraag ik. Maar er komt geen beweging in. Wil je het zo spelen? Ik ga overeind zitten en ik stap het bed uit.

'Dan ga ik wel weg.' Ik geef hem een nep glimlach en loop naar de keuken. Achter me hoor ik gezucht en dan gestamp. 'Moet je ook echt alle momenten verpesten?' Zegt hij.

Ik draai me om en hij staat, met nog steeds alleen een broek, in de deur opening. Ik probeer met moeite naar zijn gezicht te blijven kijken.

'Sorry? Ik wist niet dat wij momenten hadden?' Zeg ik plagerig. Dan komt hij op me af gelopen en duwt me zachtjes tegen de muur aan. Zijn ene hand houdt mijn heup vast en de andere glijd over mijn gezicht. Dan komt zijn gezicht naar me toe. Ik voel mijn lichaam warm worden en ik begin te tintelen. Ik kijk naar zijn lippen die niet te ver van mijn lippen afstaan.

Ik probeer mezelf onder controle te houden. Als ik nu naar voren leun, zitten zijn lippen op de mijne. Het idee alleen al geeft me een raar gevoel in mijn maag.

Dan laat hij mij weer los en loopt terug de slaapkamer in. 'We hadden inderdaad een moment.' Hoor ik hem nog zeggen.

--

'We gaan naar de stad.'

Ik kijk op uit mijn boek en Mason staat al klaar on te gaan. Ik wil vragen waarom, maar dan krijg ik weer een preek; als ik zeg we gaan, dan gaan we. Ik ben je geen uitleg verschuldigd, want jij luistert naar mij en bla, bla, bla En dan maakt hij het me ook weer duidelijk dat ik zijn slaafje ben. Ik sta op en ik volg hem.

Eenmaal in de stad aangelopen, lopen we naar de app store. Wat krijgen we nou?

'We gaan een telefoon voor je kopen.' Zegt hij droog. Waarschijnlijk zag hij mijn stom verbaasde gezicht. Een telefoon? Voor mij?

'Maar waarom krijg ik er één?' Vraag ik. Hij kijkt naar de telefoons. 'Zodat ik weet waar je bent.' Zegt hij zonder op te kijken.

Lekker dit. Ik word alleen maar meer in de gaten gehouden. Alsof hij me niet vertrouwd. Ja, eigenlijk is dat best logisch.

Ik knik alleen en wacht.

Als we weer buiten staan heb ik een gloednieuwe Samsung Galaxy s8. Aan de ene kant ben ik wel blij. Vergeleken met mijn oude Nokia is dit geweldig.

'Goed, nu je een telefoon heb, hoef ik me geen zorgen te maken.' Bij het woordje zorgen, krijg ik opnieuw een raar gevoel. Hij maakt zich zorgen om mij?

'Ga jij maar alvast naar huis. Ik moet nog even wat ophalen.' Zegt hij.

Ik knik en ik loop weg. Volgens mij vergeet ik wat. Ik draai mijn weer om naar Mason die net wilt weglopen.