[ Verkocht ]

47

De deur gaat open en Mason loopt naar binnen met Lydia, Jack en Danson. 

'Wat doen jullie hier?' vraag ik.

'Helpen.' zegt Danson.

'Oh ja?' vraag ik. 'Ik kan jullie niet eens vertrouwen. Jullie sloten me verdomme op!' roep ik. 

We staan in de gang van het appartement en Maddie komt aangerend en achter haar Em en Jacob. 'Moeten wij dit regelen?' vraagt Jacob.

Ik schud mijn hoofd. 'Beginnen jullie maar alvast met Stormi vastbinden.' Ze knikken en lopen weg, behalve Maddie.

'Jullie vinden het toch niet zo gek dat ze hier de wacht aan het houden is?' zegt ze.

Mason kijkt geïrriteerd naar haar. 'Alsof jij zo goed op haar let.' 

'Wat heeft dat er mee te maken?' vraagt ze.

'Jij brengt haar ook in gevaar. Je hebt haar niet eens tegen gehouden toen ze wat met Devin kreeg.'

'Wat!' schreeuwen Lydia en Jack tegelijk.

'Dat heeft hier nog steeds niks mee te maken!' roep ik en ik voel tranen op komen.

'Ga weg!' en ik wijs naar de deur.

'Ga alsjeblieft weg. Ik heb jullie hulp niet nodig.' 

Mason kijkt geschokt en mijn ouders kijken verward.

'Jullie doen altijd maar wat jullie willen. Ik ben er klaar mee. Ga weg, ik regel dit zelf.' En dan draai ik me om en lopen Maddie, Danson en ik weg.

'Was je niet een beetje bot?' vraagt Danson.

'Nee, ze willen altijd maar dat ik de regels volg die hun maken, maar ik maak mijn eigen regels. Misschien dringt het nu tot hun door.'

Hij knikt en we lopen de studeerkamer in. Ik zie dat Stormi vastgemaakt zit aan een stoel.

'Ben je er klaar voor?' vraagt Robin aan mij.

'Misschien moet ik dit doen.' Zegt Devin, maar ik schud mijn hoofd.

Ik ga achter haar staan en doe een doek in haar mond.

'Klaar.'

De camera voor haar gaat aan.

'Luister goed John.'  zeg ik. 'Ik heb het gehad met je spelletjes. We hebben je dochter. Als je haar terug wilt kom je morgen klokslag twaalf uur bij de plek waar het allemaal begon.'

Ik zet een mes voor haar nek om mijn standpunt beter te maken. 'Of je hebt straks helemaal geen kinderen.' Ik hoor Stormi gillen en ze begint te huilen.

'Help!' schreeuwt ze.

Robin komt naar voren en het lijkt erop alsof hij haar slaat en ze raakt bewusteloos. En dan zet Evan de camera uit.

'Dit ging beter als verwacht.' zegt Em.

 Ik knik en ik loop weg. 'Ik moet even wat halen. Maandelijkse meiden probleem.' en dan loop ik het huis uit. Ze moeten me even niet volgen en dat was zoals altijd de perfecte smoes.

Ik loop langs de markt en ga bij de fontein zitten. De laatste keer dat ik hier was, werd ik ontvoerd. Dat is één van de dingen op mijn lijst. Ik bedoel ik ben verkocht, ontvoerd, ontvoerd, misbruikt, ontvoert, mishandeld, ontvoerd, ontvoerd, verkocht en opnieuw ontvoerd.  Alsof het niet erger kan.

Ik leef nog, dat is in ieder geval iets. Maar nu is mijn hart in twee stukjes. Eerst Trey, ik ben er overheen, maar Mason en Devin zijn er nog. Niet dat ik ze dood wil, maar ik weet niet wat ik moet doen.

Ik snap wel waarom Mason boos is, maar officieel waren we niet samen. Hij heeft me alleen gelaten voor een aantal maanden en daarna hebben we het één keer gedaan, maar dat betekent niet dat alles weer goed is.We zoende wel gedag, maar dat was ook alleen als er wat was gebeurd. 

Devin is anders dan hem. Hij laat me vrij. Hij let op mij, maar niet zo extreem als Mason. Hij is ook minder paniekerig. Ik weet wat hij gedaan heeft. Hij had me bijna aangerand en ik heb hem daar ook goed betaald voor gezet, maar Mason is het wel gelukt. 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben daar niet kwaad meer over. Ik vergeef ze allebei. Ze hebben allebei iets met mij uitgehaald, maar hun ogen zaten vol met spijt.

Ik kijk om me heen en dan zie ik Mason naast me zitten.

'Je hebt nu pas door dat ik hier zit.' 

Ik schrik op en schuif een beetje weg.

'Het spijt me.' zegt hij.

'Voor wat?' vraag ik.

'Dat ik je aan een lijntje hield. Je kan het allemaal zelf dat weet ik. Ik weet dat je sterk bent, maar ik wil je gewoon niet kwijt.'

Ik leg mijn hand op zijn schouder en ik zie dat hij weer tranen in zijn ogen heeft.

'Mason i-

'En toen ik je met Devin zag.... Ik was niet boos.' zegt hij en hij kijkt op.

'Ik zag hoe je naar hem keek. Je houd van hem. Ja toch?'

'Ik houd ook van jou.' zeg ik.

Hij glimlacht, maar het lijkt meer geforceerd.

'Ik vind het niet erg. Ik snap waarom je hem leuk vind, hij is altijd beter geweest. En het is mijn schuld dat hij verrot was van binnen.'

Ik trek hem naar mij toe en ik houd hem vast.

'Het is niet jouw schuld. Alleen die van John.'

Hij houd me vast en ik hoor dat hij zijn snikken probeert in te houden.

'Liana, ik heb liever dat je blij bent met hem dan somber met mij.'

'Mason, ik ben blij met jou en vanwege jou. Niet zo doen.'

Hij kijkt op en zoent mij. Ik zoen hem terug.

Dit is zo moeilijk. Wat moet ik doen? Ik hou van ze allebei, ik wil ze allebei. Maar ik kan ze niet zo pijn blijven doen.

'Wat je ook kiest, ik ben er voor je.' zegt hij.

'Dat zei Devin ook al, maar bedankt.' antwoord ik.

Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en laat mij los.

'Liana?'

Ik kijk hem aan en hij kijkt mij aan met een blik die ik nog nooit eerder heb gezien.

'Wat is er?' vraag ik

'Hebben jullie het gedaan?' vraagt hij.

Shit! Ik was dat vergeten. Ik kan me hier niet uit liegen. Hij verdiend de waarheid.

'Eén keer.' zeg ik voorzichtig.

Hij knikt en staat op.

'Ik moet even wat afhandelen.' zegt hij en hij loopt weg.

'Mason! Wacht!' roep ik, maar hij is al weg

'Shit!' roep ik.