[ Verkocht ]

52

(Liana's pov)

Ik was blij dat Dairon mensen had opgeroepen voor gister, nu kunnen we ons in twee groepen splitsen. En hopelijk kunnen we ze beiden redden. 

Ik heb er eigenlijk weinig vertrouwen in, maar ik moet hoop hebben. Anders zijn ze beiden verloren.

'We vinden ze wel.' hoor ik Robin zeggen.

Daar heb ik ook geen problemen mee. Ik weet dat we ze vinden, maar de vraag is; hoe treffen we ze aan? 

Ik weet dat dit een val is. John heeft zo gewild. Elke keer wanneer je denkt dat je een paar stappen voor hem bent, rent hij je met een grijns voorbij. Wanneer stopt deze oorlog tussen ons? Ik wil gewoon rustig thuis kunnen zitten. Ik wil gewoon normaal over de straat lopen, zonder over mijn schouder te hoeven kijken.

Ik kijk naar buiten.

'Welk adres nemen wij?'

'Maar jij mag kiezen wie vrij komt. je hebt tot middennacht.'

'Ik weet het niet. Ik heb een heel slecht gevoel in mijn maag.' zeg ik.

'Hoe dan?' vraagt Robin.

'Er staan twee adressen toch?' en ik wijs ze aan op het briefje. 'Maar wie zegt dat ze daar überhaupt zijn. Waarom zou hij ons de exacte locatie geven van hun?'

Hij knikt twijfelend en ik zie dat hij aan het nadenken is.

'Dus je denkt dat ze er op beide plekken niet zijn?' vraagt hij en ik knik.

'IK denk dat het een afleiding is.'

'Maar waarom zou hij dat doen? Hij wilt toch dat je kiest?' 

'Ja dat snap ik ook niet.' zeg ik.

'Wij ook niet.' hoor ik Em zeggen en Stormi volgt haar. 'Ik heb haar alvast ingelicht.'

'Dus het plan is compleet verwoest?' vraagt Stormi. 'Helaas wel.' antwoord ik.

'Wat doen we nu dan?' vraagt Em. 

'Em, roep iedereen op en meet ons op het pleintje. Ik heb een plan.' Ze knikt en loopt gelijk weg.

'Stormi en Robin, jullie blijven bij mij. Jij bent ons enige hoop Stormi.' Ze knikken en ik kijk weer naar buiten via het raam van de appartement. Als hij ze wat aan doet, dan maak ik hem met mijn blote handen af!

'Mag ik je plan nog weten?' vraagt Robin.

'Ik vertel het straks als iedereen er is. Anders blijf ik uitleggen.' vertel ik en hij knikt begripvol. 

'Ik ben alvast beneden, ik ga Em even helpen.' zegt Stormi en ze verlaat de kamer. Het hele appartement is nu leeg naast Robin en mij. 'Het spijt me.' zeg ik.

'Voor wat?' vraagt hij.

'Dat je hier in geraakt bent. We hadden jullie er buiten moeten houden.' zucht ik 'Als er iemand dood gaat vergeef ik het mezelf nooit.' 

'Het is niet jouw schuld. We wouden dit zelf. We kozen ervoor om je te helpen. We kozen er voor om een vreemde te helpen, omdat we in haar geloven. Dat betekent toch iets?'

Ik kijk naar Robin die nu voor mij staat. Zijn helderen ogen kijken me aan. 'Waarom weet je altijd precies het goede te zeggen?' Hij glimlacht door mijn opmerking en ik voel mijn lichaam warm worden.

'Daar heb je vrienden voor.' zegt hij en hij pakt me vast. Ik wil vragen waarom, maar ik weet dat ik deze knuffel ook nodig heb dus ik pak hem terug vast.

'En je hebt voor de leiding gevochten. Dus het is wel zo eerlijk om te luisteren.' Hij laat mij los en gaat op de bank zitten.

'Je weet dat ik alles voor je zou doen als het kon hé?' zegt hij nu serieus. Ik ga naast hem zitten en glimlach.

'Je doet al genoeg.' zeg ik. '

'Niet zo klef doen jullie, we proberen haar vriendjes al te redden. Ik wil er niet nog één achter na.'

Ik kijk op en ik zie Dairon grijnzen.  Uit mijn ooghoek zie ik dat Robin rood word. 

'Moet jij niet iets gaan doen?' vraag ik. 

'Waarom denk je dat ik hier ben? Evan heeft een goed idee, hij vroeg of ik je kon halen.' Ik knik en ik sta op. 

'Ik zie je zo beneden.' zeg ik tegen Robin en ik volg Dairon de deur uit naar beneden. 

'Evan!' roep ik. 

Hij staat aan zijn auto te klussen zonder shirt en ik kan zijn sixpack zien en de zwarte vlekken op zijn lichaam die hij van de olie heeft gekregen. 

Ik kan het niet helpen om te kijken en Dairon hoor ik lachen. 'Numero 4.' fluistert hij in me oor. Ik duw hem weg en hij grijnst. 'Je bent echt vervelend, weet je dat?' Hij knikt. 'I try.'

'Ik ben er ook gewoon nog.' hoor ik Evan zeggen. Ik draai me weg en focus mijn aandacht op hem. 

'Je had een idee?' vraag ik. Hij knikt en doet de motorkap van zijn auto dicht. Hij legt zijn plan uit en dit is het beste wat ik tot nu toe heb gehoord.

'Lijkt op Transformers.' hoor ik Dairon zeggen en ik moet lachen. 'Het lijkt erop dat jij teveel fantasie hebt.' zeg ik.

'Oké kom, we moeten naar het plein.' 

We lopen met zijn drieën naar het plein. En de meesten staan er al. Ik zie heel veel gezichten die ik in het blokhuisje ook gezien had.

'Is iedereen er?' vraag ik aan Maddie.

'Robin is er nog niet?' antwoord ze.

Ik wil net gaan vragen waar hij is, maar dan zie ik hem aan komen lopen. Hij gaat tussen het publiek staan, maar ik wenk hem naar mij toe.

'Wat is er?' vraagt hij als hij naar voren loopt.

'Je hoort naast mij.' zeg ik en ik zie dat hij zijn glimlach probeert te onderdrukken. Maddie staat aan de andere kant naast me en ik kijk de menigte aan.

'Welkom,' begin ik. 'Jullie weten waarom jullie hier zijn. En ik wil jullie alvast bedanken voor jullie hulp.'

Ik hoor sommige klappen als bedankje en sommige zie ik glimlachen.

'Dit gaan we doen...'