[ Verkocht ]

H3- Liana

'Opstaan!' Een luide stem maakt mij wakker en ik verlaat mijn mooie droom en open langzaam mijn ogen. Ik knipper een paar keer om aan het licht te wennen. Ik zit op en ik wrijf door mijn ogen en kijk naar de persoon. Er staat een lange man in een zwart pak, wat passend is bij zijn zwarte haar, naast het bed en hij kijkt nogal boos. Wie is dit nu weer, vraag ik me af.

'Ik zei opstaan!' brult hij. 'Ben je doof?' Zijn harde stem maakt me een beetje bang en abrupt stap ik uit het bed. Zijn ogen zijn op mij gericht, maar het voelt alsof hij door me heen kijkt. Nerveus wacht ik totdat hij zegt wat hij van mij wil. Ik lag net zo lekker te slapen en hij moest het zo nodig verpesten.

'Waarom ben je hier nog?' vraagt de lange man. 'Heb je hem met dat overgehaald om je te laten blijven?' Hij trekt zijn wenkbrauw op en met zijn hele hand wijst hij naar mijn lichaam.

'Waar heb je het over?' vraag ik en ik volg zijn blik naar mijn lichaam en dan merk ik dat ik geen kleding aan heb. 'Niet kijken!' schreeuw ik en ik trek het laken van het bed af en sla het om me heen om mijn lichaam te verbergen. Wanneer zijn mijn kleren van mijn lichaam verwijderd? Er is gisteren helemaal niks gebeurd. Hij was me alleen maar aan het vervelen en toen ben ik in slaap gevallen. Alleen ik had mijn kleren toen nog aan. Zou Mason wat gedaan hebben? Nee, anders zou ik het wel hebben geweten.

'Waar is Mason?' De vreemde man blijft doorpraten en ik kijk naar het bed. Het bed is leeg. Zou hij mij hier hebben achtergelaten? Kan ik nu gewoon naar huis? Of is hij zo weer terug? Onwetend schud ik mijn hoofd en ik houd het laken stevig vast.

'En waarom denk je dat ik dat weet?' Ik trek mijn wenkbrauw op en mijn blik gaat terug naar hem.

'Heb je gezien hoe je eruitziet?' Hij begint te lachen. Zijn blauwe ogen glinsteren als hij lacht en het ergert me.

'Wat maakt het uit hoe ik eruitzie? Ik heb geen idee waar Mason is. Je hebt me zojuist wakker gemaakt en daarna begin je tegen mij te schreeuwen. Jij denkt dat ik in de tussentijd Mason heb gezien? Zo ja, dan heb je hem zelf toch ook gezien?' Wie denkt hij wel niet dat hij is? Met zijn knappe uitstraling. Waarom zijn knappe jongens altijd vervelend?

'Wat is dat voor een lawaai?' Automatisch draai ik mijn hoofd om naar het geluid en Mason komt de slaapkamer ingelopen. Als ik hem aankijk zie ik dat hij geen kleding aan heeft. Hij loopt met een handdoek om zijn lichaam naar me toe en grijnst. Zijn haar is nog nat en druppels vallen over zijn lichaam naar beneden.

'Mason ik heb je zitten bellen!' De man begint weer te schreeuwen, en nog steeds boos. 'En waarom is zij er nog?' Hij kijkt van Mason naar mij en dan weer terug naar Mason. Als ik eerlijk moet zijn, word ik bang van hem.

'Brian, ook een goedemorgen. En ik was onbereikbaar, want ik had het druk met andere dingen.' Mason kijkt naar mij met een scheef lachje en ik schud weer mijn hoofd en wordt nog bozer.

'We hebben helemaal niks gedaan!' roep ik en de man genaamd Brian rolt zijn ogen. Mason grijnst en kijkt terug naar Brian.

'Mason, ik wil dat je binnen een uur mijn hotel verlaat. Ik heb deze suite nodig voor een belangrijk persoon,' vertelt Brian en Mason schudt zijn hoofd.

'En ik dacht dat we vrienden waren,' zegt Mason met een pruillip. Waar kennen ze elkaar van?

'Ik heb meer dingen te doen dan jou en haar onderdak bieden,' zegt hij geïrriteerd. 'Verdwijn uit mijn hotel,' mompelt hij en hij verlaat het penthouse weer. Ik hoor Mason lachen, maar ik kijk naar de deur.

'Liana?'

Brian is de hoteleigenaar. Dat houdt in dat hij de veiling heeft georganiseerd! Hoe kan iemand dat doen. Alleen voor het geld? Zijn hotel is al één van de belangrijkste in Omichi. Heeft hij niet genoeg geld? Of is dit niet de eerste keer dat hij zo'n veiling heeft georganiseerd en is hij daarom zo rijk?