[ Verkocht ]

63

We zijn alweer vijf dagen verder en ik voel me nog steeds slecht. Ik kan het niet aan dat Evan weg is. Hij was degene die er elke keer was met Robin. Zonder hun ben ik niks. Ik weet niet eens wat ik moet doen.

Ik open mijn ogen en kom overeind. Ik lig in mijn eigen slaapkamer in onze schuilplaats. Ik ben er tot nu toe nog niet uitgekomen. Ze denken dat ik mijn verdriet probeer weg te werken, maar ik probeer mijn schuld weg te krijgen.

Ze zeggen wel van niet, maar iedereen gaat dood vanwege mij. Zo kunnen we niet verder. Er mogen er niet meer dood. Ik sta op en spring onder de douche. Dat is ook al weer een tijd geleden.

Vroeger maakte het me uit dat ik elke dag moest douchen, maar nu niet meer. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd.

Hoeveel impact kan iets op je leven hebben? Of iemand?

Als ik klaar ben met mijn routine verlaat ik na vijf dagen voor het eerst mijn kamer. Ik loop de lange gang uit en neem dan nog een trap naar beneden.

Hier moet het ergens zijn. Ik loop langs een paar kamers en dan zie ik Nick aan komen lopen. 'Liana?' Vraagt hij verbaasd en dan knuffelt hij mij. Ik knuffel hem terug en glimlach. 'Waar ga je heen?' Vraagt hij als hij me loslaat.

Sinds dat we John wouden tegen houden zijn wij ook goeie vrienden geworden. Hij kan natuurlijk de plek van Evan niet overnemen, maar hij staat wel dichtbij. De issue tussen ons met dat gevecht is helemaal opgelost.

Hij is me ook een paar dagen komen opzoeken in mijn kamer om te kijken of alles goed ging.

'Ik ga mezelf laten tatoeëren.' Antwoord ik. Hij glimlacht en trekt me mee. 'Ik breng je wel.' Hoor ik hem zeggen. We lopen verder en komen dan aan bij de tatoeage kamer. Handig als iedereen die je kent gangsters zijn. Kost dit ook geen geld.

'Liana, dit is Drake.' Zegt Nick. Ik kijk naar Drake. Hij heeft zwart krullend haar en zit onder de tatoeages. Natuurlijk. 'Liana, wat kan ik voor je doen?' Vraagt hij.

'Ik wil sterretjes.' Zeg ik dan. 'Weer meisjes eigen dit natuurlijk.' Zegt hij tegen Nick en Nick moet lachen. Ik loop op hem af en houd mijn hoofd schuin. 'Die sterretjes staan voor de mensen die ik heb verloren. Ik wil jou er ook best bij zetten.' Zeg ik. Uit mijn ooghoek zie ik Nick grijnzen en Drake word rood.

'Laten we maar beginnen dan.' Zegt hij snel. 'Waar wil je ze?' Ik kijk even naar mijn lichaam. 'Mijn been.' En ik wijs de zijkant van mijn been aan. 'Hoeveel wil je er?' Vraagt hij als hij mijn broekspijp omhoog trekt. 'Vier.'

Nick kijkt me verdrietig aan. Ik heb vier mensen verloren. Vier teveel.

Drake maakt alles klaar en ik ga op de stoel liggen. 'Dit kan even pijn doen.' Ik knijp met mijn ene hand in de stoel en met mijn andere hand pak ik de leuning vast.

'Hoe kan het dat ze hier voor bang is, maar als er een pistool tegen haar hoofd word gehouden, ze zegt schiet?' Hoor ik Nick naar mij fluisteren. Ik kijk hem droog aan en steek mijn middelvinger op.

Als ik Drake dan zie aan komen met de naald die in mij gaat, trek ik snel mijn hand terug en knijp weer in de leuning. Ik hoor Nick grinniken. 'Ik blijf wel bij je, voor als je flauwvalt.' Ik rol mijn ogen en kijk naar het plafond.

'Ontspan.' Hoor ik Drake nog zeggen en dan hoor ik het geluid van het apparaat aangaan. Het raakt mijn been aan en ik wil hem eigenlijk weg slaan.

Ik bijt op mijn tong om niet te gillen, maar dan begint de pijn te verdwijnen. 'Gaat goed hé?' Vraagt Drake.  Ik knik. 'Voor wie is de laatste ster?' Vraagt hij dan voorzichtig.

De sterren zijn van vier personen. Evan, mijn moeder en Stormi. Iedereen weet natuurlijk dat hun er niet meer zijn en hij weet ook dat er drie zijn voor hun.

'De vierde is voor een oude vriend, Trey.' Antwoord ik.

'Trey als in de zoon van John?' Vraagt hij. 'Hoe weet je dat?' Vraag ik. 'Hij en ik zaten samen op school, maar ik heb allang niks meer van hem gehoord.' Hun waren vrienden? 'Wist je niet dat hij dood is?' Vraag ik pijnlijk.

Hij schudt zijn hoofd en kijkt me aan. 'Hij en ik gingen niet makkelijk uit elkaar.' Ik knik begrijpend.

'En klaar.' Zegt hij dan. Nu al? Ik kijk naar mijn been die helemaal rood is. Er staan vier sterren getatoeëerd. En ze zijn prachtig.

'Mag ik wat vragen?' Vraagt Nick. Ik knik. 'Waarom sterren?' Ik ga even zitten en kijk hem aan. 'Omdat als je naar boven kijkt in de nacht je de sterren ziet. De sterren brengen wat licht in deze duisternis.'

Hij knikt en glimlacht. 'Ze zouden blij zijn.' Ik sta op en loop naar de spiegel. Ik bewonder mijn tatoeage. 'Hij is echt prachtig! Bedankt Drake.' Zeg ik vrolijk.

We verlaten de kamer en lopen terug naar de woonkamer. Als ik binnenkom zie ik Em, Steven, Robin en Dairon zitten.  Dairon is de eerste die me ziet en rent naar me toe. Hij tilt me op en knuffelt me. 'Ze is er weer!' Roept hij blij. Ik knuffel hem terug en moet lachen.

Steven komt ook aangelopen en bekijkt mijn lichaam. 'Wat ben je aan het doen?' Vraag ik. 'Ik kijk of je jezelf geen pijn hebt gedaan.' Ik schud lachend mijn hoofd en Dairon laat me weer los. 'Wat is dat?' Vraagt Robin opeens en hij wijst naar mijn been.

Iedereen volgt zijn vinger en kijkt naar mijn been. 'Dit is voor Trey, Evan, Stormi en mijn moeder.' Zeg ik. Em glimlacht naar me en geeft me een knuffel. 'Bedankt.' Fluistert ze in mijn oor.

Dan hoor ik voetstappen. Ik draai me om en Jacob komt aangerend.

'We hebben een probleem!' Roept hij buitenadem. 'Wat is er?' Vraag ik bezorgd. 'We hebben Mason gesignaleerd.' Zegt hij dan.

Ik zie iedereen geschrokken kijken. 'Waar is hij?' Vraag ik een beetje bang.

'Hij is hier.'