[ Verkocht ]

77

'Nee!' Schreeuw ik.

Robin zet me neer en ik pak gelijk de kruk van Nick over. Mason draait zijn hoofd om en kijkt me aan. 'Wat doen jullie hier!' Roept hij. Ik kijk geschrokken naar de scène voor me.

Mason staat met zijn pistool gericht naar Devin, die hem alleen aankijkt. Hoe is het zo ver gekomen?

'Mason, alsjeblieft, laat dat pistool zakken.' Probeer ik. 'Heb je mij niet al genoeg pijn gedaan?' Vraag ik. Hij glijdt met zijn ogen over mijn lichaam. En als hij mijn knie ziet, maakt hij een gek gezicht.

'Moet je niet naar de dokter?' Vraagt Mason. Devin draait zijn hoofd gelijk om naar mij en volgt Masons blik.

Ik zie zijn gezichtsuitdrukking veranderen naar boos. Hij rent op Mason af, die op mij let, en slaat de pistool uit zijn hand.

'Wat- Mason lijkt geshockeerd. 'Hoe kan je dat doen?' Vraagt Devin. Mason wilt antwoorden, maar dan hoor ik Brian mompelen. 'Dat vroeg ik me ook al af.' Mompelt hij. Mason kijkt naar Brian. 'En wat doe jij hier?' Brian kijkt hem geamuseerd aan.

'Mason.' Ga ik verder. 'Kunnen we praten?' Vraag ik. Hij blijft stil. Ik strompel een aantal stappen naar voren, waardoor ik dichterbij hun ben. Maddie, Nick en Robin volgen mij gelijk, maar met mijn hand laat ik weten dat ze moeten wachten. Na een paar aarzelingen gaan ze toch weer naar achteren.

'Mason?' Devin kijkt naar me, maar Mason ontwijkt me. 'Best, luister dan in ieder geval.' Er is geen beweging te zien bij hem, maar ik weet dat hij mij kan horen.

'We hebben zoveel meegemaakt al. We hebben mijn ouders gevonden, we hebben Devin op het rechte pad gekregen, we hebben John verslagen en nu wil je dat allemaal wegvegen. Voor wat?' Vraag ik. Hij maakt met zijn hand een vuist, maar kijkt mij nog steeds niet aan.

'Mason, ik hou van je.' Zeg ik zachtjes. Het voelt zo raar om het te zeggen in de buurt van Devin. 'Dat is dan jammer.' Antwoord Mason. Hij draait langzaam om en er zit een grijns op zijn gezicht.

'Je kan gaan zeggen dat je van mij houd, maar ik weet dat ik niet de enige ben.' Verteld hij en hij maakt een hoofdbeweging naar Devin. 'Ik hou van iedereen hier.' Antwoord ik. 'Dit is mijn familie. Zelfs Brian.' Brian kijkt op en glimlacht.

'Kunnen we dit niet uit praten als normale mensen?' Vraag ik. Mason zucht en gaat zitten op de grond.

'Wat wil je dat ik doe? Er is niks meer.' Zegt hij. Ik huppel verder naar hem, totdat ik recht voor hem sta.

'Weet je überhaupt wel wat je wilt?' Vraagt hij dan. Ik voel een steek in mijn maag. 'Wat bedoel je?' Vraag ik, maar ik weet precies wat hij bedoelt. Ik weet alleen niet of ik er op kan antwoorden.

Mason staat weer op. 'Je zegt dat je van ons beide houd, maar je zegt niet wie je wilt.'

Het doet pijn om het te horen. Het klinkt alsof ik ze gebruik, wat dus niet de bedoeling is.

Hoe kan ik kiezen tussen hun? Ze hebben allebei erge dingen gedaan, maar ook goede.

'Ik wil dat ook weten.' Zegt Devin dan en hij komt naar voren. Mason rolt zijn ogen.

'Liana, let op wat je zegt.' Ik hoor Robins stem. Hij heeft gelijk. Als ik iets verkeerds zeg, dan gaat Mason straks in de aanval.

'Robin.' Gromt Mason. Hij loopt op Robin af. 'Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat jullie gezoend hebben.'

Ik moet denken aan de laatste nacht in mijn slaapkamer in de schuilplaats.

'He- het spijt me.' zegt hij en hij draait zijn hoofd weg.

'Niet daarom.' Zeg ik. 'Ik kan alleen niet liegen en als Mason erachter komt, komt hij achter jou aan. En in deze stand win je het niet. Ik wil je niet kwijt.'

Hij kijkt me weer aan en zijn ogen worden groot. 'Laat hem maar komen.' Hij stapt weer op mij af en ik voel zijn zachte lippen op de mijne.

Een vreemd gevoel gaat door mijn lichaam. Robin kijkt heel even snel, maar houd zijn mond. Mason lijkt het te zien en draait zich om naar mij.

'Het lijkt erop dat ik het niet verzin. Vertel mij.' Hij komt voor me staan en tilt mijn kin omhoog.
'Hebben jullie gezoend?'

Ik amper recht staan en ik kan zijn gezicht niet vermijden. 'Ni-nee.' Mompel ik. Masons wenkbrauwen gaan omhoog. 'Moet ik het nog een keer vragen?' Zijn stem word bozer.

Ik weet dat hij mij niet gelooft, maar als ik eerlijk ben, valt hij straks niet alleen Devin aan.

'Jij zegt tegen mij dat we moeten praten als normale mensen, maar je antwoord niet eens fatsoenlijk. Waarom moet ik dan normaal doen?' Dan komt zijn enge grijns weer tevoorschijn. 'Ik doe het liever zo.'

Hij duwt me naar achteren, waardoor ik op de grond valt en een hevige pijnscheut dringt mijn been door. Automatisch gaan mijn handen naar mijn knie.

Die morfine helpt, maar niet genoeg. 'Liana!' Robin rent op me af. Hij hurkt naast me en bekijkt mijn been.

'Nu heb ik mijn antwoord. Of jullie nou gekust hebben of niet, één ding is zeker. Er hangt wel wat in de lucht.'

Robin kijkt me gelijk aan. Hij tilt me voorzichtig omhoog. 'Je hebt het mis.' Zeg ik dan. Mason maakt een O vorm met zijn mond. 'Robin is homo.' Robin kijkt me even verrast aan en knikt dan hevig ja.

Dan begint Mason keihard te lachen en hij laat zijn hoofd zakken. 'Dat maak je mij niet wijs.' Zegt hij als hij zijn hoofd weer omhoog haalt.

Dan draait hij zijn hoofd naar rechts. Waar kijkt hij naar?  Er staat daar niemand. Behalve-

'Je hebt gelijk.' Zegt hij dan. Hij bukt en pakt zijn pistool op die nog op de grond ligt. 'Waarom dacht ik hier niet zelf aan.' Zegt hij.

Hij kijkt weer naar mij. 'We gaan een spel spelen.' Een spel? 'Het heet, wie gaat er dood?'