22.

2.1K 93 10
                                    

Masons pov

'Lydia, je komt me bekend voor.' Ze kijkt me verbaasd aan. 'Beetje moeilijk. Ik zit hier al meer dan twintig jaar denk ik.' Ze zet me op het bed en gaat zelf op de andere zitten.

'Dus, Liana? Ben je daarom hier?' Vraagt ze. Ik knik. 'Ze zit hier ook gevangen. Ik probeerde haar te redden, maar toen werd ik in mijn been geschoten.' Ik kijk boos naar mijn been.

'Even oud als jou?' Vraagt ze. 'Iets jonger. Hoezo? Heb je haar gezien?' Vraag ik gelijk. Ze kijkt naar de deur. 'Aan de overkant zitten twee meisjes vast. Maar ik weet niet wie ze zijn.' Antwoord ze. 'Liana!' Schreeuw ik. Ik probeer op te staan en ik hinkel naar de deur. Ik ben nog niet eens twee stappen van mijn bed verwijderd of ik val om.

'Je moet blijven liggen met je been.' Zegt ze. 'Nee!' Roep ik vijandig. 'Ik moet kijken of ze me ziet. Dan weet ze dat ik hier ben.'

Ze helpt me met omhoog komen. 'En wat voor een nut heeft dat? Dan ziet ze dat je net zoals haar, vast zit.' Ik grom zachtjes. 'Breng me gewoon naar de deur.' Ze zegt niks, maar helpt mij naar de deur. Ik kijk door het raampje en ik zie dan nog een deur.

'Nou hopen dat Liana daar ook echt in zit.' Dan zie ik iets bewegen door het raampje aan de andere kant van de deur. 'Wie is dat? Ik kan het net niet goed zien!' Ik knijp mijn ogen een beetje samen om mijn zicht beter te kunnen focussen. Het is een meisje. Zou het Liana zijn? Het meisje loopt een beetje heen en weer en draait zich dan mijn kant om. Dan zie ik wie het is. Het is Madelin.

'Maddie!' Schreeue ik.
Ik begin op het raam van mijn deur te slaan. 'Je weet dat ze dat niet kan horen hé.' Hoor ik Lydia zeggen. Ik zucht en net wanneer ik wil opgeven, ziet Maddie mij.

Ze kijkt me met grote verbazing aan en begint dan tegen iemand te praten. Maddie verdwijnt uit het beeld en dan-

'Liana! Ze zit echt daar!' Schreeuw ik. Ik begin weer op het raam te slaan. 'Serieus jongen? Ze horen je niet.' Ik hoor de irritatie in haar stem. Dan word het raampje zwart.

'Wat gebeurd er?' Vraag ik. Ik stop met slaan. 'Ze sluiten ons af. Omdat iemand te veel lawaai maakt.' Ze laat me los en loopt terug naar haar bed. Zonder het te beseffen, val ik neer op de grond. 'Kon je me niet gewoon even op het bed leggen?' Vraag ik geiriteerd. 'Dit is leuker.' En ze lacht. Ik houd mijn hoofd een beetje schuin. Ik heb dat eerder gehoord.

'Ja geweldig, een jongen die maar half kan lopen, omdat hij is neergeschoten.' En ik geef haar een glimlach. 'Stel je niet aan. Je leeft nog.' En ze lacht weer. 'Ik heb al twintig jaar niks gezien, mag ik even.'

Ik kruip naar het bed en ik trek mezelf erop. 'Best.' Mompel ik. Ik ga liggen en ik kijk naar het plafond.

'Al twintig jaar zit ik hier. Geen contact gehad met de buiten wereld. Geen contact gehad met mijn dochter.' Ik hoor een lange snik. 'Dochter?' Vraag ik en ik kom overeind. 'Ja, ik had een dochter. Ze leeft niet meer.' Ik bijt op mijn lip. Ik weet hoe het voelt om iemand te verliezen.

'Wat is er gebeurd?' Vraag ik. 'Als je het wilt vertellen', voeg ik er snel aan toe. 'Ze is vermoord.' Antwoord ze zonder aarzeling. 'Sorry.' Zeg ik en ik ga weer liggen. Dan valt er een stilte. Hou zou het zijn om je kind te verliezen? Niet dat ik er ooit achter ga komen. Ik ben niet van plan om een kind te krijgen. Ik kan het hem of haar niet aan doen om in mijn problemen te stappen. Als ik een kind ter wereld zou brengen, dan zou het gedoemd zijn om dood te gaan.

'Leniviana.' Hoor ik dan opeens en schud me uit mijn gedachtes. 'Wat?' Vraag ik. 'Zo heette ze.' Aparte naam. Klinkt als twee namen door elkaar. 'Hoe kwam je erop?' Vraag ik. Ik draai mijn hoofd haar kant op en ik zie haar glimlachen. 'Mijn moeder heette lenona en de moeder van mijn ex man heette Vivianne.' Ze speelt met haar vingers.
'We konden niet kiezen dus hebben we ze samen gevoegd.' Ik moet glimlachen door haar lach.
'Beetje lang. Toch heb ik het eerder gehoord.' Zeg ik. Voordat ze kan reageren horen we een slot opengaan en dan gaat de deur open. Ik kijk op en ik zie een man staan. 'Mason, meekomen.' Een andere man loopt naar binnen en pakt mij op. Ik word naar een aparte kamer gesjouwd en ze laten ze mij dan vallen.

'Kunnen jullie daar mee kappen!' Roep ik geïrriteerd en geschrokken door de pijn die ik opnieuw voel.Ze kijken niet om en lopen gewoon weg. Er komt een andere man binnen gelopen en achter hem loopt Trey. Ik begin weer te grommen. 'Dit is zeker je vader?' Vraag ik aan hem. Trey kijkt mij alleen serieus aan en reageert niet.

'Mason, long time no see. Ik zie dat je een mooi ontvangst hebt gehad.' En hij kijk naar mijn been. 'Ja, bedank je zoon daar maar voor.' De man glimlacht naar zijn zoon. 'Waarom moest je haar nou zoeken?' Vraagt hij en hij hurkt voor mij. 'Omdat je haar gevangen houd.' Zeg ik serieus. Hoe is dat een vraag?

Hij lacht en kijkt heel even snel om naar Trey alsof ik een grap maak. 'Hij is grappig, niet waar Trey? Ik bedoel, waarom kon je het niet achter je laten? Waarom moest je haar kopen?' Dan rinkelt er een soort belletje in mijn hersens. Hij heeft het over de veiling.

'Als jij haar niet had gekocht, zaten jullie beide niet hier.' Hij verteld het alsof het mijn schuld is.
Wat? Die veiling. Ik had het die dag druk en ik zou niet gaan, maar toen kreeg ik een kaart dat er een Thunder aanwezig zou zijn. Hoe wist hij dat ik haar ging kopen?

'Opgezet.' Zeg ik dan. Hij glimlacht tevreden. 'Jij stuurde die kaart! Jij wist dat ik haar ging kopen. Jij zorgde ervoor dat ik haar ging kopen!' Schreeuw ik. Hij haalt zijn hand over mijn haar. 'Inderdaad, daardoor kon ik bij haar komen. Allemaal dankzij jou.' Ik trek mijn hoofd weg. 'Nee!' Laat haar gaan!' Ik probeer op te staan. Ik duw mezelf naar achteren en ik bots tegen de muur aa. Ik leun er tegen aan en ik duw mezelf omhoog.

'En wat wil jij precies gaan doen?' Vraagt hij met een grijns op zijn gezicht. 'Hij, niks.' Hoor ik dan. 'Ik, Dit!' Schreeuwt Trey en hij spuit iets in de nek van zijn vader. De man valt neer.

'Wat deed je?' Vraag ik aan hem. Hij loopt naar me toe en pakt me vast. 'Let's go!' We lopen terug naar de cellen. Er komt een man op ons afgelopen. 'Wat moet je met hem?' Vraagt hij aan Trey. 'Ik moet hem terug brengen.' Antwoord hij en hij loopt met mij door. 'Wat!' Sis ik en ik wil mij uit zijn greep verdoen. 'We moeten Liana redden.' Fluistert hij als we de cellen naderen. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Aan welke kant staat hij nou? Hij duwt me tegen de muur en opent de cel deur. Hij pakt mij weer vast en neemt me mee de cel in.

'Mason!' Schreeuwt Liana als de deur open gaat en ze komt naar me toe gerend. Dan kijkt ze woest naar Trey. 'Wat heb je met hem gedaan!' Schreeuwt ze.

Maddie pakt me over en legt me op het bed. 'Maddie ik moet de andere kant op.' Zeg ik. Ze glimlacht en ik krijg er de kriebels van. Ze draait zich om naar Liana en ik zie dat Liana naar Maddie knikt.

'We moeten hier wegwezen.' Zegt Trey. 'Niet zo snel.' Echoed het opeens. Dat klinkt als-

Ik kijk naar de deur. 'Devin.' Zeg ik opgelucht.
'Maddie we gaan.' En ze loopt naar hem toe. Ik kom overeind. 'Devin?' Vraag ik bezorgd. Zijn ogen vallen op mij en hij glimlacht. Hij pakt Maddie vast bij haar heup en trekt haar naar zich toe. 'We gaan Maddie.'

Maddie draait zich nog even om. 'Ik zei toch dat jullie spijt kregen.' Zegt ze en ze glimlacht. En dan gooien ze de deur dicht.

'Dat verklaard het.' Zegt Trey. 'Verklaard wat?' Vraagt Liana. Ik kom weer overeind en ik kijk hun aan. 'Zo ging de telefoon de andere kant op.' Zegt hij tegen mij. Ik knik.

'Devin was de mol.'

[ Verkocht ]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu