[ Verkocht ]

71

Ik loop met Mason het restaurant van het hotel in. Rond een grote ronde tafel zie ik Brian, de eigenaar, zitten. Laat me raden, de vergadering is met hem.

Ik volg Mason naar de tafel van Brian. Hoe wist ik het? Brian kijkt mij niet eens aan als we gaan zitten. Waarom heeft hij zo'n haat aan mij? Ik heb hem nooit wat aan gedaan. Ik zou eerder boos tegen hem moeten doen.

'Waarom doe je dat dan niet?' Ik kijk op als ik Danson zijn stem hoor. Hij staat achter Brian en kijkt naar mij. Ik wil antwoorden, maar bedenk me dan dat ik nog steeds hallucineer.

'Mason, ik zei onder vier ogen.' Zegt Brian. Mason begint te lachen. 'En dan doe je het in een restaurant? Met tig mensen? Dat noem ik nou niet bepaald onder vier ogen.' Antwoord hij. Ik kan het niet helpen om te glimlachen. Zelfs al wilt hij me vermoorden, iets in hem houd van mij.

'Maar hoe groot is dat? Laten we hopen genoeg, anders ben je D O O D. En dan eindig je als mij.' Evan komt tevoorschijn en gaat naast mij zitten. 'Evan?' Vraag ik trillend.

'Wat?' Ik draai me om en Mason kijkt me vragend aan. Ik draai me terug naar Evan. Hij kijkt boos naar Mason. 'Hoe kan je naast hem zitten na wat hij mij heeft aangedaan?' Vraagt hij terwijl zijn ogen nog steeds op Mason zijn gericht.

'Liana? Gaat het goed?' Hoor ik Mason vragen. 'Hij heeft mij vermoord!' Roept Evan dan. 'Zijn mes belande in mijn rug. Ik viel dood neer. Alleen, omdat we hem probeerde te redden! En waar ben ik beland?'

Ik voel tranen opkomen. 'En jij zit hier vriendjespolitiek te spelen met hem. Beteken ik zo weinig voor je?' Met mijn hand sla ik op de tafel terwijl ik overeind spring.  'Stop!' Schreeuw ik. Dan zie ik alle ogen op mij gericht. Ik ga snel weer zitten. Uit mijn ooghoek zie ik Mason lachen. 'Wat is er met haar?' Vraagt Brian. 'Ze ziet spoken.' Antwoord hij lachend. Hij kijkt mij vreemd aan en ik draai mijn hoofd weg. Evan is weer verdwenen, net zoals Devin. Evan was mijn beste vriend. Hij betekent genoeg voor mij. Hoe kan hij dat zeggen?  Ik zucht en focus me weer op de vergadering.

'Mason, je kan niet zomaar van de aardbodem verdwijnen. Iedereen zoekt je. En waar is Madelin?' Brian ratelt door over de carrière van Mason terwijl ik hem bestudeer.

'Je gaat toch niet ook gevoelens krijgen voor hem?' Trey komt naast me zitten. 'Echt niet.' Antwoord ik.

Brian kijkt me aan. 'Dus je bent niet zijn vriendin?' Ik kijk hem vragend aan en dan zie ik dat Mason weg is. 'Wat zei je?' Vraag ik. Hij rolt met zijn ogen. 'Wat doe je hier überhaupt nog?'

Ik houd mijn hoofd schuin. 'Denk je dat ik hier voor mijn plezier zit?' Hij zet zijn ellebogen op tafel en komt iets dichterbij. 'Ga dan weg.' Ik doe hem na en kom ook dichterbij. 'Je hebt zelf benen. Waarom doe je het niet even voor?' Hij leunt weer naar achteren en glimlacht. En toen snapte ik het.

'Daarom mag je me niet.' Zeg ik dan. Hij fronst en laat me praten. 'Je bent bang dat ik je aangeef of iets zeg, toch? Daarom wil je me weg hebben.' Hij bijt op zijn lip en zijn blauwe ogen boren mijn lichaam in. 'Wees gerust ik zeg niks. Anders had ik dat allang gedaan. Ik heb nu wat anders aan mijn hoofd.' Ik draai mijn hoofd om naar Mason die terug komt.

'I see.' Hoor ik hem fluisteren. Mason gaat zitten en kijkt ons aan. 'Heb ik wat gemist?' Ik frons naar Brian die gelijk nee schudt. Mooi.

'Badass. Had je dat niet eerder kunnen doen?' Vraagt Trey. En hij is weer terug.

'Hoe dan ook.' Gaat Mason weer verder. 'We blijven even incognito in jouw penthouse.' Brian knikt geïriteerd ja. Hij draait zijn hoofd om naar mij en glimlacht. 'Ik ga weer aan het werk. Geniet van je verblijf.' Hij staat op en ik zeg dankjewel. En dan verdwijnt hij uit het zicht.

'Waar was je,' Vraag ik dan aan Mason. 'Het toilet.' Antwoord hij. 'Maakt dat uit? Je was toch met andere dingen bezig.' En opnieuw zie ik hem lachen. 'Hoe zou dat komen?' Zeg ik boos. 'Waarom deed je dat? En waarom doe je het jezelf aan. Ik ben niet dom. En je kan make up op doen,  maar ik weet dat ze er zijn.' Ik veeg met mijn handpalm over zijn wang en het make up verdwijnt een beetje. Abrupt haalt hij zijn hoofd weg.

'Als je het niet erg vind, ik eet liever in het bijzijn van mijn spoken, dan met jou.' Ik pak een servetje en gooi hem dramatisch neer op tafel als ik opsta. En dan loop ik weg.

Als ik het restaurant verlaat, wordt ik aan mijn arm een kamer ingetrokken. 'Hee!' Roep ik en gelijk verschijnt er een hand over mijn mond.

De kamerdeur gaat dicht en ik word losgelaten. 'Wie denk je wel niet- als ik me omdraai zie ik Brian. 'Waarom deed je dat?' Vraag ik. Hij gaat achter zijn bureau zitten, maar ik blijf staan. 'Wat is er met Mason aan de hand?' Ik kijk hem verward aan.

'Niet zo doen. Ik weet dat er wat mis is. En ik weet niet of het met jou te maken heeft of niet, maar hij doet raar. Hij zou nooit zijn winkel failliet laten gaan en ook niet stoppen met acteren.'

Ik was dat helemaal vergeten. We waren zo lang bezig met elkaar redden en het stoppen van John, dat we ons hele leven vergeten zijn.

'En dan heb je dit nog.'

Hij draait zijn laptop om en ik zie de bewakingscamera. En Mason komt tevoorschijn. 'Dit is nu net. Waarom film je hem?' Vraag ik verbaasd.

'Paar medewerkers hebben hem rare dingen zien doen, toen hij aankwam. Maar dat is nu niet  belangrijk. Bekijk het filmpje.'

Ik druk op play en dan gaat mijn hart tekeer.