[ Verkocht ]

78

'We gaan een spel spelen.' Een spel? 'Het heet, wie gaat er dood?'

Al mijn emoties vliegen Door elkaar heen. Ik sta midden op de heuvel met Devin, Mason en Robin voor mij.

'Stap één.' Zegt Mason. Ik kijk hem geïrriteerd aan. Hij wilt echt een spel spelen. 'De toeschouwers gaan terug de Villa in. Zo niet, dan gaat iemand dood.'

Ik kijk naar Maddie en de rest. Ze schudt hevig haar hoofd, maar als ik ze laat blijven, schiet Mason iemand neer. 'Ga.' Is het enige wat ik zeg. Iedereen loopt gelijk weg behalve Maddie en Nick. 'Julie ook.'

Nick zet een stap mijn kant op. 'Alsjeblieft.' Herhaal ik. Hij zucht, maar loopt dan weg. 'Ik blijf!' Roept Maddie vastberaden.

Mason richt zijn pistool op haar. 'Nee! Wacht!' Roep ik. Hij laat zijn pistool even zakken als hij mij aankijkt. 'Maddie, ren!' Roep ik. Nu gaat ze niet in verdediging en rent weg.

'Dit was niet zo moeilijk hé?' Zegt Mason. 'Nu zijn alleen de spelers nog in het veld. Letterlijk.' Ik kijk om me heen. Het lijkt wel een weiland en er is niemand te bekennen.

'Volgende ronde.' Zegt hij alsof we de eerste ronde gewonnen hebben. Robin maakt met zijn mond een geïrriteerde beweging en ik weet gelijk dat hij het zelfde denkt. Devin staat meer geshockeerd naast hem.

'Je moet mijn vraag eerlijk beantwoorden. Lieg je, dan vallen er consequenties.'

Hij gaat achter Devin en Robin staan en kijkt mij aan. Hun zien hem niet en ze weten ook niet naar wie hij zijn pistool richt. Ik wel, zijn pistool wijst naar Devin.

'Vraag één.' Begint Mason. 'Hebben jij en Robin gezoend?' Ik zie Robins gezicht vertrekken. Hij denkt natuurlijk dat het pistool naar hem gericht is nu, maar dat is hij niet.

'Ja.' Antwoord ik. Masons grijns verdwijnt. Hij zegt niks. Ik voel dat mijn hart tekeer gaat. Het kost maar twee secondes en dan is er iemand dood.

'Voor wie voel je het meest?' Mason staat dit keer met het pistool naar mij gericht en ik word er niet bang van. Als hij schiet hoef ik niet te antwoorden, dat schilt weer een hoop ellende.

'Hoe kan ik daar op antwoorden Mason?' Vraag ik. Dan zie ik zijn ogen veranderen, maar hij kijkt niet naar mij. Ik kijk achter me, maar er staat niemand.

Hij hallucineert weer. 'Mason!' Roep ik. Van schrik kijkt hij naar mij en hij laat zijn pistool zakken, maar al snel pakt hij het weer op en richt hem naar Robin.

'Trey heeft gelijk. Als je niet kan kiezen, dan kies ik voor je.' Zegt hij. Ik hoor de veiligheidsspeld er van af gaan. 'Nee!' Schreeuw ik. 'Het is niet echt!'

Ik hoor een schot afgaan en sluit automatisch mijn ogen. Dit kan niet waar zijn! Ik voel tranen opkomen.

Als ik mijn ogen langzaam open, ligt Robin op de grond. Devin ligt ernaast en ze zuchten opgelucht. Ze zijn allebei naar beneden gedoken!

Ik zet weer een paar stappen naar voren. 'Mason, Trey is dood. Je hallucineert nog steeds!' Blijf ik herhalen. Ik zie dat hij twijfelt. Hij wilt me geloven, maar zijn hallucinaties zijn zo sterk, dat echt met nep niet meer te onderscheiden is.

'Dat betwijfel ik. Hij staat daar!' Roept Mason terwijl hij naast me wijst. Ik kijk naar links.  Trey staat dus precies naast mij?

'Mason, ik zie hem niet. Wij zien hem niet. Als je nou niet jezelf snijdt elke dag, dan zag je hem nu niet.' Vertel ik. En met dat gezegd verdwijnt de moed.

Zijn hele gezicht veranderd naar woedend.

'Je hebt gelijk. Maar als ik dat niet deed, wist ik niet hoe je echt bent. Trey heeft dat laten zien. En nu weet ik wat ik moet doen.'