[ Verkocht ]

79

3 maanden later...

(Masons pov)

Zachtjes open ik mijn ogen. Gelijk schijnt er veel licht in mijn ogen. Ik kom overeind en ik wrijf in mijn ogen. Al drie maanden zit ik opgesloten in deze cel.

Nadat Devin en ik allebei schoten op Liana, heeft Robin mij bewusteloos geslagen. Daarna werd ik wakker in deze witte cel met overbelichting. Ze zorgden ervoor dat ik niet meer kon hallucineren en dat de Bentle was uitgewerkt.

Drie dagen later hoorde ik dat Liana dood was. Devin kwam de cel toen in en heeft een tijdje bij me gezeten. We besefte ons toen allebei dat wij haar dood hadden geschoten. Sindsdien ben ik de cel ook niet meer uit geweest.

Tot vandaag. Vandaag ga ik na drie maanden naar buiten. Vandaag ga ik na drie maanden Liana weer zien. Vandaag wordt ze begraven. En vandaag is de dag dat ik ga haten voor altijd.

Ik hoor de deur zachtjes opengaan en Robin komt naar binnen gelopen. Je kan zien dat hij slecht geslapen heeft. Volgens Maddie is hij bijna nooit in de schuilplaats meer. Hij is altijd weg.

'Ben je klaar?' Vraagt hij. 'Zou je hier ooit klaar voor zijn?' Vraag ik. Hij schudt zachtjes zijn hoofd.

Ik stap het bed uit en ik loop de gang in. Maddie staat te wachten met Nick naast haar. De meeste haten mij en Devin en daar is Nick één van.

'Hij hoeft toch niet mee! Door hen moeten we daarheen!' Roept hij tegen Maddie. Maddie was ook een tijd boos op mij, maar heeft het achter haar gelaten.

'Liana zou het zo gewild hebben.' Zegt ze. Bij het horen van haar naam, krijg ik buikpijn. In die drie maanden, heeft bijna niemand haar naam hardop gezegd. Iedereen verwerkt het op zijn manier.

'We gaan.' Zegt Robin dan. We volgen hem naar de auto, die ons naar de kerk zal brengen. Als we bij de kerk zijn aangekomen, staan er al veel auto's geparkeerd.

We stappen uit en lopen de kerk in. Als ik die mensen zien zitten, krijg ik weer last van mijn buik. Het word gelijk stil als ze mij zien. Ik zie mensen mij boze blikken toewerpen, maar ook verdrietige blikken. Dan kijk ik naar voren en zie ik de doodskist staan.

Ik voel een brok in mijn keel en ik slik hem door. In die kist ligt Liana en dat is allemaal mijn schuld. Door mij is ze dood. En er gaat geen één dag voorbij dat ik niet aan haar denk.

Als ik alles kon terug draaien dan zorgde ik ervoor dat ze mij nooit heeft gekent, misschien bleef ze dan in leven.

Ik voel tranen opkomen en ik laat ze voor het eerst vallen. 'Devin mag als eerste.' Fluistert Maddie. Ik knik en we gaan voorin zitten. Devin loopt naar het podium en kijkt heel even snel de kist in.

Hij legt zijn briefje neer en laat een diepe zucht.

'Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik heb duizenden woorden opschreven, maar niks maakt het goed wat ik jou heb aangedaan Liana. Ik veroordeelde eerst Mason, maar na een lange tijd heb ik toegegeven dat het mijn schuld is. Als we jou niet hadden neergeschoten, was er één van ons dood. We waren zo bezig met het willen van een persoon, dat we ons niet afvroegen wat de persoon zelf wou.'

Hij laat even een stilte en dan knikt hij naar mij.

'Ik heb ooit tegen je gezegd dat onzichtbare draden ons aan elkaar verbind. Dat blijft altijd zo, ik weet dat je bij ons zal blijven en ik wil dat je weet, dat ik je nooit zal vergeten. Ik ga me best doen om je te laten zien, dat de verleden geen inspraak heeft op de toekomst.'

Hij haalt een hand door zijn haren en verlaat dan het podium. Maddie staat op en ze glimlacht naar de menigte.

'Liana, in het begin haatte ik je met heel mijn hart. Ik was jaloers op iets wat ik nooit zou krijgen, maar later werden we beste vriendinnen. Of eerder zussen.'