[ Verkocht ]

12.

Masons pov

Ik hoor de deur dicht vallen. Wat heb ik nu weer gedaan?

Ik zag dat ze tranen in haar ogen had en het enige wat ik wou doen was haar knuffelen. Waarom was ze opeens zo boos?

Ik loop naar de slaapkamer deur en ik hoor gesnif. Ze is nog steeds aan het huilen. Dit is mijn schuld.

Ik doe de deur open en ik ga bij haar op het bed zitten. Ze ligt onder de lakens te huilen.

'Liana?' Probeer ik.  Ze kijkt me niet aan, in tegendeel, ze draait zich weg van mij.Ik weet dat je boos bent.' Zeg ik  zuchtend. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen. Als jou vader jou heeft achtergelaten, dan is dat zijn probleem.'

Ze gooit de dekens van haar af en loopt terug de gang in.

'Liana! Kan je even stil staan! Waarom kan je me niet gewoon vertellen wat er aan de hand is?'

Ik ren achter haar aan naar de gang. En ze staat voor de badkamer deur.

'Wil je het weten?' Vraagt ze dan. Ze kijkt me aan en ik knik. 'Ik voel me sinds mijn vader is  weggegaan, ongewenst.'

Ik zie dat ze haar tranen wegveegd. 'Ik voel me gewoon mijn hele leven al ongewenst. Weetje hoe dat voelt? Nee!' Roept ze dan.

Ongewenst? Ik weet hoe dat voelt.

'Liana, je bent niet ongewenst. Niet hier. Je bent hier thuis. Nee, je hoort hier thuis.' Zeg ik perrongeluk hardop.

Pas nu dringt het me door wat ik gezegd heb. Wat is er mis met mij!

Ze stopt met huilen en kijkt me verbaasd aan. Ik zie dat haar heldere ogen me aanstaren. Ze is echt wel knap. Ik loop naar haar toe en ik veeg haar tranen weg.

Ze geeft me een klein glimlachje en dat was voor mij de druppel. Ik pak haar gezicht vast en druk mijn lippen op de haren.

Ik verwacht dat ze zou tegen stribbelen, maar ze zoent me terug. Ik hou haar gezicht vast en ik blijf verder zoenen.

Ik zie dat ze haar ogen sluit en van het moment geniet. Ze wikkeld haar armen om nek. Ik wil haar.

Ik pak haar benen vast en ik til haar op. Automatisch klemt ze de benen om mij heen. Dan loop ik naar de slaapkamer.

Ik leg haar voorzichtig op bed en ze blijft me verder zoenen. Ik hang over haar heen en met mijn rechter hand, houd ik haar heup vast.

Mijn lippen verlaten haar mond en maken een weg naar haar nek. Haar hoofd maakt een rare beweging en ik moet glimlachen.

Ik blijf haar verder zoenen in haar nek en mijn hand glijdt onder haar shirt.

Nog steeds gooit ze geen bezwaar, dus ik ga verder. En mijn hand gaat verder omhoog. Ik laat haar nek los en ik kijk der aan.

'Wil je dit?' Vraag ik. Ik zie twijfels in haar ogen en ik trek mijn hand terug. Ze glimlacht. Wat houd dat in?

'Je hebt gelijk, ik kan dit niet doen.'  En ze legt haar handen op haar hoofd.

Stommerd! Waarom vroeg ik het ook. Wat is er met me aan de hand? Ik verander in iets onmenselijk!

Ik laat haar los en ik kom overeind Ze ligt nog steeds onder mij. Ik wil van haar afgaan, maar dan zegt ze mijn naam.

'Mason?'

Ik kijk haar aan, maar ze zegt niks meer. Ik klim van haar af en ik trek mijn kleren goed.

'Het spijt me.' Zeg ik. Ik loop naar de spiegel in de badkamer. Het spijt me? Dit gaat te ver! Normaal zou ik niks vragen. Ik zou allang klaar zijn!

Met mijn vuist sla ik op de wasbak. Ik wordt zwak. Waar is mijn ego gebleven?

'Het komt allemaal door haar. Vrouwen zijn rot wezens!' Mompel ik en ik sla opnieuw met mijn vuist op de wasbak.

Ik moet uit haar buurt blijven. Ik moet grenzen zetten. Ze is mijn assistente, totdat ik haar vader heb gevonden en dan kan ze weg.

Ik laat mijn handen naast me zakken en ik laat een diepe zucht.

'Mason?' Ik hoor zachtjes de stem van Liana. Ik draai me langzaam om en ik zie dat Liana tegen de deur leuning hangt.

'Wat is er?' Vraag ik nonchalant. Ze loopt langzaam op me af en dan opent ze haar mond.

'Ik wil wel.' Fluistert ze. Zonder te aarzelen loop ik op haar af en gooi ik haar op mijn schouder.

Ik til haar naar het bed en ik leg haar er opnieuw op.

'Werd tijd.' Mompel ik glimlachend en ze glimlacht terug. Dan begint ze me opnieuw te zoenen.

Hoe kan ik wegblijven van haar?