[ Verkocht ]

18.

Liana's pov

We zijn al een dag verder en ik zit nog steeds in de cel. Het zelfde geld voor Maddie. Waarom sluiten ze mij op? Ik bedoel ons.

Ik zucht. 'Mason.' Ik kijk Maddie aan. 'Wat?' Vraag ik geïrriteerd. 'Heeft hij wat gezegd over mij?' Ze kijkt me niet aan. 'Hij vroeg alleen waar je gebleven was.' Ze kijkt me nu wel aan. 'Sorry.' Zegt ze dan. Bied ze nou haar excuses aan? 'Waarom deed je het? Alleen vawege Mason?' Vraag ik dan. 'Ja.' Antwoord ze. Ik hoor een trilling in haar stem. 'Je liegt.' Zeg ik.

'Ik werd gechanteerd.' Mijn ogen worden groot. 'Wat! Door wie!' Schreeuw ik. Ze doet haar vinger voor der mond en maakt een stilte gebaar. 'Door wie?' Vraag ik nu zacht. 'Ik weet het niet, het was een jongen, zwart haar, en groene ogen volgens mij.' Ik knik begrijpend. 'Wat is er gebeurd dan?'

'Ze zeiden dat als ik jou niet ontvoer, ze Mason wat zouden aan doen.' Mason? Natuurlijk, ze houd van hem.

Ik hoor geklop op de deur. En er veschijnt een man met eten. En hij gooit het op de grond en loopt dan weer weg.

'Wat een manieren.' Ik zie Maddie naar het eten rennen en ze begint te eten. 'Hoelang is het geleden dat jij hebt gegeten?' Ze steekt vier vingers op. Vier dagen!  'Dat meen je toch niet?'

Ze gooit een stuk brood naar mij. 'Eet op, je weet nooit wanneer het de volgende keer word.' Ik pak het op. 'Maar waarom krijg ik dan één stukje en jij de vier stukken?' Ze glimlacht. 'Omdat jij deze dagen wel gegeten hebt.' Is dat überhaupt wel mogelijk?

Ik knik. Can't argue with that. Er komt weer een man binnen. 'Liana, volg.' Ik sta op en  ik loop achter hem aan. Ik zie Maddie terug naar haar bed rennen.

'Waar gaan we heen?' Vraag ik. De man reageert niet. Gezellig. We lopen terug naar het kantoor en ik zie mijn vader zitten. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik.

Hij wijst naar de stoel voor hem en ik ga zitten. Het voelt weer alsof ik een verhoorkamer zit. 'Liana, ik zei toch dat je weg moest.' Zegt hij. 'Ja, maar ik wou één ding vragen.'

Hij kijkt me een beetje doortastend aan. 'Vraag.' Zegt hij bot. 'Wat is er gebeurd met mijn moeder?'

Dan zie ik een glimp van emotie over zijn gezicht glijden en hij draait zijn hoofd van me weg.

'Dood.' Zegt hij serieus. En hij kijkt me weer neutraal aan. Dus toch. 'Je moet gaan. Hij is er nu niet. Ga weg! En kom nooit meer terug!' Roept hij dan. Hij staat op en helpt me overeind. 'Maar?' Hij duwt me richting de deur. En ik zie Trey staan. 'Snel Li, we moeten gaan.' Zegt hij.

Hij pakt me hand vast en begint te rennen. 'Maar maddie!' Ik ruk mijn hand los en ik ren de andere kant op. 'Nee, Liana!' Hoor ik hem schreeuwen.

Maar ik ren gewoon door. Waarom doet iedereen zo paniekerig? Ik kom weer aan bij de cellen.

'Meisje! Haal me hier uit!' Ik sta voor Maddie's cel en ik hoor achter me iemand roepen. Ik draai me om en ik zie een vrouw staan die door het kleine raampje kijkt vanuit een andere cel.

Ik doe Maddie's cel deur open en dan word ik er in geduwt. Alweer. Ik draai me om en ik zie dezelfde man die me net ophaalde achter me staan.

'Je had moeten weglopen.' Hij lacht en doet de deur weer opslot. Ik sta op en ik ga op het bed zitten.

'Weglopen?'  Ik zie Maddie me aan staren. 'Ja. Ik kon weglopen, maar ik wou jou eerst halen.' En kijk wat mij dat oplevert. 'Waarom deed je dat? Je had moeten lopen!' Ik zucht zacht. 'Hij komt straks.' Zegt ze.
'Wie?' Vraag ik. 'De baas.'

Mijn vader? Waarom? Ik heb hem net al gezien. 'En dan?' Ze glimlacht, maar ik zie dat ze bang is. Ik hoor de deur open gaan en ik zie John naar binnen lopen.

'Liana Thunder.' En hij glimlacht. 'Weetje hoe lang het duurde voordat ik jou gevonden had? Jou stomme vader dacht dat hij door jou te dumpen, ik jou nooit zou vinden.' Wat? 'Waar is mijn vader?! Haal mij hier uit!' Hij komt dichterbij.

'Helaas kan ik dat niet doen. Maar je vader moet weten dat hij me niet nog een keer moet veraden.' Zegt hij geniepig. 'Waar heeft u het over?' Hij komt dichterbij.

'TREY!' Schreeuwt hij. Ik zie Trey naar binnen komen. 'Trey?' Vraag ik. Ik zie dat hij tranen in zijn gezicht heeft. Ik loop naar hem toe en ik veeg zijn tranen weg. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik bezorgd.

Er komen nog twee mannen binnen. 'Houd haar vast!' Roept John. De twee mannen pakken mij vast. 'Laat me los!' Schreeuw ik. Ik probeer tegen te stribbelen. Maddie zit in een hoekje gekropen.

'Trey.' zegt John. 'Nee! Ik ga dit niet doen!' Schreeuwt hij. 'Moet ik het doen?' Vraagt John aan hem.
Hij zucht en krijgt weer tranen. Dan zie ik dat hij een vuist maakt van zijn hand. 'Hoeveel?' Vraagt hij zonder zijn ogen van mij af te houden. Ik zie zijn buik veranderen. 'Zeven.' Antwoord John. 'Het spijt me heel erg.' Zegt hij. En dan voel ik een vuist in mijn gezicht belanden. 'Au!' Schreeuw ik. Dan nog één. 'Stop!' Schreeuw ik. Ik begin te huilen. Ik voel zijn vuist tegen me gezicht aan. 'Trey!' Schreeuw ik jankend. Maar hij gaat gewoon door. Opnieuw en opnieuw. Na de zevende keer stopt hij. En de twee mannen laten mjj los waardoor ik op de grond val.

Ik wil schreeuwen, maar ik heb geen kracht.  Ik zie John weglopen en de twee mannen volgen hem, maar eentje blijft bij de deur wachten. Trey komt naar me toegelopen. 'Liana-' begint hij maar ik haak hem af. 'Weg!' Schreeuw ik. 'Nee, het spijt me! Ik wou-' Trey probeert mij aan te raken, maar ik sla zijn hand weg.
'Ik zei, ga weg!' Maddie komt nu ook naar me toegerend en probeert me omhoog te halen en dan legt ze me op bed. 'Ze zegt ga weg. Dus ga.' Hoor ik haar tegen hem zeggen. Hij loopt naar de deur en blijft dan staan. 'Het spijt me echt.' En dan loopt hij verder.

De man die er nog stond sluit de deur en dan word alles zwart voor me ogen.