[ Verkocht ]

59

(Masons pov)

Ik loop te ijsberen door de kamer. Er is maar één uitweg en dat is de deur. Maar die zit op slot. Ik heb al geprobeerd om hem open te krijgen, maar dat had geen succes.

Ik hang tegen de muur en bekijk de cel nog is goed. Geen ramen. Maar toch is het heel licht. De lampen die aan het plafond hangen zijn gewoon te fel.

Ik glijd met mijn handen over de muur. Misschien zit er ergens een stukje los. Ik maak een heel rondje door de kamer, maar nergens zit wat los. Verdomme! Zo kom ik hier nooit uit. 

De deur gaat open en er komt een gedaante tevoorschijn. 'Heb ik je lang laten wachten?' 

'John.' antwoord ik. Ik knak mijn hoofd links en rechts en beweeg mijn schouders twee keer. 'Laten we dit nu maar gelijk afhandelen.'

Ik ren op hem af en stomp hem recht in zijn gezicht. Ik wacht niet op zijn reactie en schop hem in zijn zij. Hij valt tegen de muur en ik trek hem door de kamer. 'Ik kan niet wachten om jou af te maken!' roep ik blij. 

John zit op de grond en hij glimlacht naar mij. Hij veegt zijn bloed van zijn gezicht weg en gaat weer staan. 'Ik kan niet wachten om Liana te villen.' zegt hij. 'Je laat haar met rust!' schreeuw ik boos. Mijn woede begint te koken en ik maak van beide handen een vuist. 'Daar is het beest.' zegt hij grinnikend.

'Nou, zullen we is wat plezier hebben?' vraagt hij. Ik loop om hem heen en kijk hem aan. 'Weetje wat ik nou echt leuk vind aan haar?' 

'Wat?' vraag ik geïrriteerd. 'Haar volle sarcasme. Ze kan je dood aankijken, glimlachen, boos zijn of verdrietig zijn, maar ze heeft altijd haar sarcasme bij der. Dat heeft ze niet van haar ouders.'

'En wat heeft dat te maken met het punt dat ik je nu af ga maken?' Ik stop met om hem heen lopen en sta nu precies achter hem. 'Hoe kan het dat je haar altijd red in plaats van degene die je echt moest redden?' Hij draait zijn gezicht half naar me toe en ik zie dat hij weer glimlacht.

'Waarom liet je, je moeder sterven voor haar? Waarom ging je niet achter je familie aan toen ik eraan kwam? Waarom liet je, je broer je ouders vermoorden?' 

'Dat deed ik niet!' Roep ik. 'Waarom zou je iemand opnieuw blijven redden terwijl zij degene is die doden veroorzaakt. Zij heeft je moeder vermoord, niet ik!' roept John terug. 'Zij heeft je vader vermoord! Zij heeft je broer verdoemd!'

'Stop! Dat is niet waar!' schreeuw ik. Ik loop weer op hem af en geef hem weer een schop. 'Hou gewoon je mond!' Hij valt naar achter en staat gelijk weer op. Hij maakt geen één kreunend geluidje als ik hem sla of schop. 

'Zij heeft jou tot een monster gemaakt!' Gaat hij weer verder. 'Hoe kan je van zo'n iemand houden?'

'Je liegt!' roep ik kwaad. 'Je liegt!' Ik pak hem bij zijn kraag vast en gooi hem tegen de muur. 'Echt waar?' Hij staat weer op en schudt zijn schouders naar achteren. 'Door wie kreeg je Bentle binnen? Is zij niet de reden achter de drugs?'

Zij gaf me inderdaad Bentle. Door haar rook ik het en kreeg ik het in mijn systeem. Ik houd mijn hoofd een beetje schuin en John zet een stap naar voren. 'En waarom zou je iemand beschermen die niet van jou houd?' 

Mijn handen beginnen te trillen en ik krijg het opeens heel erg koud. 'Waar heb je het over?' Hij loopt nu rondjes om mij heen en ik probeer zijn gezicht te volgen. 'Trey.' zegt hij dan. 'Ze heeft altijd al meer van Trey gehouden. Zelfs nu hij dood is.'

'Dat is niet waar!' roep ik geïrriteerd. 'Ze houd van mij, dat weet ik.' Ik hoor hem grinniken. 'Waarom bleef ze dan hopeloos opzoek naar hem? Zelfs toen ze wist dat hij dood was, liep ze nog achter hem aan. Ik kan me zelfs herinneren dat ze jouw vast bond om hem te vinden. Of heb ik nu ongelijk?'

Ik kijk naar de grond en mijn handen trillen nog steeds. Hij heeft gelijk. Ze houd niet van mij. Ze heeft me misbruikt! Gelogen! Ik zak op de grond en tranen lopen over mijn gezicht. 'En hij is niet de enige van wie ze houd, toch?'

Ik kijk op en hij hurkt voor mij. 'Er is nog iemand van wie ze houd. En hij leeft nog.' Mijn handen zijn in één keer gestopt met trillen en ik sta op. 'Wat is zijn naam?' vraagt hij. Ik houd mijn kin omhoog. 'Devin.' grom ik.

John krijgt een lach op zijn gezicht. 'Ze is toch al vreemd gegaan? Je hebt ze zien zoenen.' Er verschijnt een beeld van Liana en Devin voor mijn ogen en mijn woede begint weer te koken. 'Wees blij dat je dat zag en niet wat ze deden in zijn bed.'

Mijn ogen schieten alle kanten op en ik voel dat mijn controle verzwakt. 'Zie je het al voor je? Hoe zijn lippen de haren raken. Hoe zij hem uitkleed. Hoe hij aan haar zit.'

De beelden verschijnen op mijn netvlies. En ik word alleen maar bozer en bozer. 'Stop ermee!' schreeuw ik. Hij schudt langzaam zijn hoofd. 'Zie je het al voor je, hoe hij haar lichaam binnen dringt?'

'Nee!'schreeuw ik. Ik val op de grond en mijn hele lichaam begint nu te trillen.

'Richt je op de woede Mason! Voel het!' schreeuwt John. 'Liana is de boosdoener! Niet ik! Niet jij! Maar zij! Door haar zit je in deze ellende! Door haar zit je vast!'

'AAAAH!' Ik spring omhoog en mijn lichaam is gestopt met trillen. Ik houd mijn hoofd schuin en ik glimlach.

Ik ren op hem af en pak zijn hoofd vast. Ik duw hem zo hard mogelijk tegen de muur. Opnieuw en opnieuw. Totdat zijn ogen naar boven verdwijnen en hij keihard op de grond valt.

Ik beweeg mijn vingers even en dan draai ik me om.

'Je kon hem ook gewoon wurgen.'

Aaron staat voor de deur opening en kijkt me aan. 'Arme Ben.' zegt hij. Ik draai me om en John is weg. In plaats van John ligt Ben op de grond.

'Blijkbaar heeft degene die je zag toen je aan het hallucineren was je getriggerd. Applausje voor hem. Maar moest je hem ook echt vermoorden?'

Ik draai mijn hoofd naar Aaron. 'Jouw stem ergert me echt.' zeg ik en dan ren ik op hem af. Ik geef hem één harde stomp waardoor hij tegen de muur aan klapt in de gang en gelijk geen adem meer krijgt.

'Dit is veels te leuk. Twee dood. Bentle is eigenlijk best wel leuk. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.'

Ik draai mijn hoofd naar links en loop de lange gang uit.

Nu Liana.