[ Verkocht ]

27.

Liana's pov

We rijden het middelpunt van van Malenta binnen en we stoppen bij een hotel.

'We zetten hier onze spullen neer. En doorzoeken dan Malenta.' Zegt Mason als we uitstappen. We knikken en lopen naar de kofferbak om onze tassen eruit te halen.

We lopen het hotel binnen.
'Welkom in Malenta. Hoe kan ik u helpen?' Een vrouw bij de balie kijkt ons aan. 'Drie kamers graag.' Antwoord ik. Ze knikt en typt iets in op haar computer. Ze geeft ons de sleutels terwijl Jack betaald.

'Verdieping 4, kamers 424, 425 en 430.' Zegt ze. 'Bedankt.' En ik pak ze aan. We lopen naar de lift.
'Ik neem wel kamer 430.' Zeg ik. Ik geef Jack de andere sleutels. 'Wij nemen 424.' En hij kijkt naar Lydia. 'Dan blijven wij over met 425.' Zegt Danson tegen Mason. Ik zie hem twijfelen, maar hij knikt dan toe.

We komen aan op verdieping vier en ik zoek mijn kamer op. Ik loop langs alle deuren totdat ik bij kamer 430 ben en ik loop naar binnen. Mijn kamer is een beetje ver weg van de rest, maar dat is niet erg.

Het is een grote kamer met een twee persoons bed. Dat is ook voor het eerst. Normaal zie je twee eenpersoons bedden. Zonder de rest van de kamer te bekijken, laat ik mezelf op het bed vallen.

Zonder het te beseffen, vallen mijn ogen dicht. Nu pas merk ik hoe moe ik eigenlijk ben. Dan wordt mijn rust gestoord. Ik hoor geklopt op de deur en met een zucht sta ik op.

'Mason.' Zeg ik als ik deur open doe. Ik loop weer terug en ik ga gelijk weer op het bed liggen. 'Ik zie dat het je bevalt.' Hij loopt naar het raam. Ik volg hem met mijn ogen. 'We gaan zo gelijk.' Verteld hij mij zonder aan te kijken. 'Ik kom er zo aan.' Mompel ik. Hij loopt weer weg.

Mason, wat wil je nou? Ik zag hem twijfelen toch? In de lift.  Wou hij liever bij mij? Ik weet het niet. Ik snap hem niet. Jongens zijn  zo gecompliceerd.

Ik sta op en ik pak de foto's uit mijn tas. Laten we dit maar afronden. Voor Trey.
--

We staan buiten voor het hotel. 'We splitsen ons in twee groepen.' Zegt Danson. 'Ik ga wel met Liana.' Ik kijk op en Jack kijkt me glimlachend aan. 'Wij moeten ook wat inhalen.' Zegt hij. Ik knik. 'Dan gaan wij met zijn drieën.' Zegt Lydia. 'De locaties staan achterop de foto's geschreven.' Zegt Mason. 'Zo kan je ze sneller vinden.'  Ik pak een foto op en ik draai hem om. 'Handig.' Zeg ik. 'We beginnen met deze vier. Jullie twee en wij twee.' Zegt Danson. Ik pak ze aan en ik loop naar de auto.

'Tot later.' Zeg ik. En Jack stapt ook in. Ik zet de motor aan om weg te rijden..l 'Maar-' Ik zie Mason naar voren stappen, maar ik druk het gaspendaal in. Nu niet Mason en ik zucht.

'Kijk jij welke foto we eerst doen.' Vraag ik aan Jack terwijl wij weg rijden. Ik kijk niet om. Dat is te cliché.

Hij pakt een foto en draait hem om. 'Ik toets het wel in op de tomtom.' Ik hoor hem op de toetsen drukken. 'Vreemd.' Zegt hij. 'Wat is vreemd?' Vraag ik. 'Hij vind de locatie niet.' Ik stop de auto langs de weg en ik kijk naar de foto. 'Het is toch de goede locatie?' Hij schudt zijn schouders.

'Dit is een speeltuin?' Vraag ik als ik de foto bestudeer. 'Ja, in een park.' Zegt hij. Ik draai de foto om. 'Er staat Metopad.' Ik kijk naar de TomTom. 'Dat heb ik ingevuld, maar ik krijg niks te zien.' Ik kijk nog is naar de straatnaam. 'Metopad?' Ik kijk naar de foto. Het is van schuinboven gemaakt. Alsof je ergens op staat en naar beneden kijkt, richting de speeltuin. Alsof je ergens op staat-

'Een gebouw!' Roep ik. 'Welke gebouw?' Jack kijkt me aan. 'Zoek op naar een gebouw genaamd Metopad.' Zeg ik. Hij pakt zijn telefoon en even later zie ik een groot gebouw met Metopad erop. 'Het was een strikvraag. Het ging niet om de speeltuin. Het was afleiding.' Zeg ik. Hij knikt. 'Wat voor een gebouw is het?' Vraag ik. 'Het is een ICT bedrijf.' Antwoord hij. 'Wat moeten ze daar?' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Dat is wat we gaan uitzoeken.' Hij typt een nieuwe straatnaam in en ik volg de TomTom.
--

We staan voor het gebouw. Metopad. Rare naam voor een ICT bedrijf. 'Dus? Gewoon naar binnen lopen?' Vraag ik aan Jack. Hij pakt de foto weer. 'Deze foto is gemaakt op de hoogste verdieping denk ik. Wat denk jij?' Ik pak de foto aan en ik kijk er weer naar. De foto is natuurlijk van boven gemaakt. Zo zie je de speeltuin goed.'Ik denk dat het op een verdieping met een terras of een balkon is gemaakt.'

Ik kijk omhoog naar het gebouw. 'Het lijkt er niet op dat ze balkons hebben. Misschien een dakterras dan?' Hij knikt. 'Bovenste verdieping here we come.' En hij loopt naar binnen.
Nu nog langs al die mensen.

Ik loop hem achterna en we staan voor de balie. 'Kan ik u ergens mee helpen?' Vraagt een vrouw. Malenta heeft wel veel vrouwelijke receptionisten.

'Goedemiddag. Ik zoek iemand, meneer Jansen?' Ze kijkt op haar computer. 'Meneer Jansen? Er werkt hier geen Meneer Jansen.' Wie is Jansen überhaupt, vraag ik me af.

'Bedoeld u niet Meneer Jan?' Vraagt ze. Jack begint te lachen. 'Natuurlijk, dom van mij! Ik ben niet zo goed in namen. Het spijt me.' Ze glimlacht. Volgt u mij maar, dan breng ik jullie naar zijn kantoor.' Jack loopt gelijk achter haar aan. Heb ik wat gemist?

Ik volg ze naar de lift. De vrouw drukt op een knopje en we gaan omhoog. 'Hier is het, verdieping vier.' De liftdeuren gaan open en we lopen de lift uit. 'Succes.' En de liftdeuren sluiten weer.

'Wie is Jansen?' Vraag ik aan hem. 'Geen idee.' Antwoord hij.'Wat?' Ik kijk hem verward aan. 'Laten we ons tijd nou naar verdoen aan het zoeken van dat terras, niet aan een persoon die ik bedacht heb.' Zegt hij met een glimlach.

Ik knik en ik druk weer op de lift knop. Ik dacht echt dat hij bestond. Ben ik zo lomp?

'We moeten nog een paar verdiepingen naar boven.' Zeg ik als ik de knoppen bestudeer. We stappen de lift in en ik druk op verdieping 7. De liftdeuren gaan open en we staan in de hal. 'Daarzo.' En ik wijs naar twee deuren die naar een terras leiden. We lopen het terras op. Het teras heeft mooie licht bruine tegels en de rand ter bescherming bestaat uit bakstenen. Dat verpest het weer. Ze hadden beter een glazen hek kunnen neerzetten.

'Wat doen we nu?' Ik kijk om mij heen en dan zie ik het speeltuintje. 'Vanaf hier is de foto genomen.' Zegt Jack die het speeltuintje ook gevonden heeft. 'Maar, waarom?'

Ik loop een rondje over het terras. 'Ik snap het niet, wat moeten we precies vinden?' Ik zucht geïrriteerd. Dit is een onoplosbare missie.

'Dat vraag ik me ook af.' Antwoord hij. Ik sta stil en ik kijk naar de rand van het terras.Als hier de foto is gemaakt-

Ik buk en ik bekijk het muurtje. Ik ga met mijn hand over de stenen. 'Au!' Roep ik. 'Wat is er?' Zegt Jack terwijl hij aan komt gelopen. Ik sta op en schud door de pijn mijn hand in de lucht.

'Die steen zit los.' Zeg ik boos. Hij kijkt naar de steen. 'Hoe kan het dan dat je pijn hebt?' Vraagt hij lachend.'Het is niet grappig en als je het wilt weten, het was een splinter.' Zeg ik boos. Ik zie Jack zijn lach in houden. Hij pakt de steen uit de muur. 'Hoe krijg je een splinter van een steen?' Vraagt hij meer aan zichzelf dan aan mij.

'Zit er wat in het gat?' Vraag ik om het onderwerp te veranderen. 'Hou dit is even vast en pas op voor de splinters, we willen niet dat je naar het ziekenhuis moet straks.' En hij begint nu echt te lachen. Ik kijk hem boos aan, maar ik pak de steen over.

Hij stopt zijn hand in het gat om te voelen of er wat in zit. 'Er zit niks in.' Hij zucht. Waarom zat deze steen dan los? Of is het gewoon omdat alles oud word tegenwoordig? Nee, degene heeft ons niet voor niets hier naar toe gestuurd. Ik draai de steen om. Ik wist het! 'Jack, kijk! Er staat een telefoon nummer aan de achter kant.' Zeg ik blij.

'Toets het in dan.' En hij staat op. Ik pak mijn telefoon en ik toets het nummer in. Na een paar keer overgaan hoor ik een stem.

'Hallo?' Hoor ik aan de andere kant. Ik voel een wrok in mijn keel als ik de stem hoor. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik voel dat ik bang word.

'Nee! Nee!' Schreeuw ik bang. Dit is een grap, toch? Mijn handen beginnen de trillen. Dit is niet echt.

'Dit is onmogelijk! Dit kan niet!' Schreeuw ik. Ik voel tranen opkomen en mijn lichaam begint te trillen.

Ik kijk naar Jack. Mijn visie begint wazig te worden. Alles begint te draaien. Mijn hart gaat tekeer. Ergens vaag hoor ik mijn naam. Maar het enige wat ik uit kan brengen is-

'Trey.'