[ Verkocht ]

34.

Liana's pov

Ik loop naar de keuken en je kunt de pannenkoeken al ruiken. Ik snuf enthousiast de lucht om de pannenkoeken goed te ruiken. Als ik de keuken binnenloop, zie ik Devin achter het keukenblok staan met een pan in zijn hand. Devin heeft mij niet in de gaten en dan geeft mij tijd om hem te bestuderen. Zijn bruine haren zitten nog door de war van de douche en zijn bruine ogen glinsteren zachtjes terwijl hij de pannenkoeken in de lucht gooit.

'Devin? Ken ik jou niet ergens van?' Devin schrikt op uit zijn gedachtes en hij focust zijn aandacht op mij. Hij is alleen vergeten dat hij zojuist een pannenkoek in de lucht gooide en ik zie het zo op zijn hoofd belanden.

'Ah!' Hij springt op en de pannenkoek valt op de grond. Ik kan het niet helpen om te lachen en Devin geeft mij een geïrriteerde blik toegewerpt.

'Het is maar een pannenkoek. Relax. Je hebt er al genoeg gemaakt.' Ik wijs naar het bord met een rij pannenkoeken erop. Hij kijkt mij verbaasd aan en knikt dan. Hij zet de pan terug en ik loop naar hem toe. Ik pak de pannenkoek van de grond en ik gooi hem weg.

Ik ga op het keukenblok zitten en ik kijk hem aan. Hij zet het vuur uit en leunt tegen de aanrecht voor mij.

'Misschien heb je me in een tijdgeschrift gezien.' Antwoord hij dan. 'Tijdschrift?' Vraag ik. 'Ik ben een model. Hoe kan je dat niet weten?' Vraagt hij nep bedroefd.

'Nee, het is iets anders. Die ogen-' Hij zet een stap naar voren waardoor ik zijn adem kan voelen. 'Mijn ogen?' En ik zie hem glimlachen, waardoor zijn ogen glinsteren. Ik voel dat ik rood word en ik draai snel mijn hoofd  weg van zijn gezicht.

Ik voel zijn hand mijn kin vastpakken en hij draait mijn hoofd weer naar hem toe. 'Niet doen. Het is schattig.' Hij heeft nog steeds mijn kin vast. En ik kijk hem recht in zijn ogen aan. Go brown eyes.

'Wat is er met mijn ogen?' Probeert hij opnieuw. 'Ik weet het niet, ze komen me bekend voor, maar misschien inderdaad door een magazine.' We staan nog steeds te dicht bij elkaar.

'Devin?' Vraag ik. Hij houd nog steeds mijn kin vast. 'Waarom heb je me gered?' Vraag ik en alsof er wat tot hem doordringt, laat hij mij los en loopt hij terug naar de pannenkoeken. Iets in mij mist zijn aanraking, maar ik schud het weg ik kijk wat hij gaat doen.

'Ze zijn klaar. Ga maar vast zitten.' Hij wijst naar de tafel en ik ga zitten. Het is al helemaal opgedekt. 'Je houd hopelijk wel van pannenkoeken?' Vraagt hij terwijl hij mij de pannenkoek geeft. 'Bijna net zo veel als van boeken.' Zeg ik met een glimlach. Hij gaat tegen over mij zitten en kijkt me verbaasd aan.

'Boeken?' Ik knik. 'Waarom klinkt het als het verhaal van Belle en het beest?' En hij kijkt geamuseerd. 'Wat?' Vraag ik. 'Niks laat maar, ga maar eten anders word het koud.' Ik pak de pannenkoek vast en ik neem er een hap van. 'Dit is echt lekker.' Hij stopt met eten en glimlacht even en dan eet hij weer verder. Zijn pannenkoeken zijn verrukkelijk. Ik houd wel van een jongen die kan koken. 'Ik bedoel-'

Zonder erging zei ik dat hardop. 'Je bedoelt wat?' Vraagt hij.'Nee niks laat maar, ga maar eten anders word het koud.' En ik begin te lachen. Hij rolt met zijn ogen en eet dan verder.

'Ik moet zo meteen heel even weg. Jij kan gewoon hier blijven, er komt niemand.' Hij wilt me alleen laten? 'Wat moet ik dan precies gaan doen?' Hij kijkt om zich heen. 'Netflix? Of je gaat slapen.' Mijn mond valt open. 'Niks productiefs dus. Mag ik wel overal aanzitten?' Hij staat op en brengt zijn bord naar de keuken. 'Mi casa is su casa.' Zegt hij met een glimlach.

En hij kan ook nog is spaans.

Als mijn pannenkoek op is, breng ik mijn bord ook naar de keuken. Als ik terug wil lopen om de rest te pakken houd hij me tegen. 'Je bent heel anders dan ik me voorstelde.' Zegt hij plots. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik. 'Ik had verwacht dat je verlegen was. Of bang. Ik weet het niet.' En hij loopt terug naar de eetkamer.

Hij is heel apart. Het is net alsof hij iets kwijt wilt, maar ik weet niet wat. Hij ruimt de rest van de spullen op en gaat dan weg. Hij heeft nog wel tot ziens gezegd.

'Wat moet ik nu gaan doen?' Ik zucht verveeld. Ik loop een beetje rond het huis, het is best groot. Twee verdiepingen. En de tuin is giga. Veel beter dan mijn appartement. De slaapkamer zit boven. Er is ook maar één slaapkamer. In zo'n groot huis?  Ik loop de gang af, maar er zijn echt maar twee deuren die leiden naar de badkamer en de slaapkamer.

Ik loop weer naar beneden. Keuken, woonkamer, eetkamer en toilet. Toch lijkt het groter.

Ik loop terug de keuken in. Er zit niks in de kastjes. Wat is hij van plan om te eten? Ik zucht en ik loop naar de woonkamer. Ik wil helemaal geen netflix kijken. Dan maar gaan slapen? Ik ga op de bank liggen en ik zet de tv alsnog aan.
--

Ik schrik wakker en ik kijk op de klok. Vijf over vier. Heb ik serieus vier uur geslapen?

Wat een dagverspilling. Wat lieg ik, ik houd van slapen. Ik sta op om wat drinken te pakken, maar de koelkast is leeg. 'Devin!' Roep ik. 'Devin!' Er valt een stilte. Hij is nog niet thuis. Wat als ik nou boodschappen ga doen, dan kan ik voor hem koken. Dan kan ik hem gelijk bedanken, omdat hij mij redde. Ik loop naar de voordeur en daar hangt mijn jas. In mijn zak zit mijn portomonee. Ik haal hem eruit en ik loop dan naar buiten.

Als de deur dicht vakt besef ik me dat ik geen sleutel heb. Ik kijk om me heen. Waar ben ik eigenlijk? Hoe wil je boodschappen gaan doen, zonder enig idee waar de supermarkt is?

Ik rijk uit naar mijn zak, maar mijn zak is leeg. Waar is mijn telefoon? Ik open mijn portomonee. Leeg? Ik heb niet eens geld. Volgende keer ga je eerst kijken of je alles hebt voordat je het huis verlaat. Dom kind dat je er bent! Ik sla mezelf voor mijn hoofd.

Ik schuif mijn portomonee via de brievenbus weer naar binnen. Zou ik de wijk maar gaan verkennen? Ik weet toch niet hoelaat hij terug is.

Ik loop de huizen voorbij en ik kom bij een park terecht. Gezellig. Ik ga even zitten op een bankje en ik staar voor mij uit. Wat een rust hier.

'Liana?' Ik hoor iemand mijn naam zeggen en ik kijk op. Er staat een meisje voor me. Wacht is-

'Maddelin!' Schreeuw ik geschrokken. Ze loopt glimlachend op me af.  'Hoe! Wat?' Ik stotter de woorden uit mijn mond. 'Calm down!' Roept ze lachend. Ze komt naast me zitten en kijkt me aan.

'Hoe gaat het met je?' Vraagt ze. 'Goed, na omstandigheden.' Antwoord ik terwijl ik mijn hoofd schuin houd. 'Èèn vraagje. Hoe ken jij mijn naam?' Vraag ik. 'Wat?' Vraagt ze verward. 'Mijn naam. Je zei mijn naam. Ik bedoel, je bent één van de grootste actrices ooit. Hoe ken je mij nou weer?' Ze staat op en haalt haar handen door haar haren. 'Dit meen je niet.'Mompelt ze net verstaanbaar.

'Liana, waar hebt je het over?' Vraagt ze toch. 'Hoe ging die film ook al weer die je aan het maken was? Met wie was die ook al weer?' Ga ik verder. Ze begint te ijsberen. 'Liana, wie heeft de macht?' Ze stopt en kijkt me nu serieus aan. 'Wat bedoel je?' Vraag ik niet begrijpend.

'Fu-

Ze kijkt me niet eens meer aan en rent weg.

'What just happend?'