[ Verkocht ]

73

(Liana's pov)

'Morgen maak ik er een einde aan. Liana wordt vermoord.' Hoor ik Mason zeggen. Mijn hart gaat tekeer. Hoe kan hij zo zijn? Pijn, angst en verdriet, dat is wat ik voel. Mason word nooit meer hetzelfde. Ik weet niet eens of ik dat überhaupt wel mee maak.

'Ik weet dat je dit even moet verwerken, maar je moet het filmpje nog een keer zien.' Zegt Brian. Ik kijk hem boos aan. 'Waarom zou ik? Dan kan ik opnieuw horen dat hij mij wilt vermoorden? Nee Dankje.' Ik sta op en verlaat zijn kantoor.

Als ik naar de lift wil lopen zie ik dat hij net dicht gaat. Geweldig, ook nog is wachten. Vroeger in mijn oude flat nam ik dan de trap, maar vanaf hier naar het penthouse lopen? Daar heb ik totaal geen conditie voor. Misschien moet ik meer trainen.

'Wanneer wil je dat gaan doen? Je gaat morgen dood.' De stem van Dairon weerkaatst als een echo door de ruimte. Wanneer je iedereen al hebt gezien, behalve hem. 'Ik weet dat je me mist.' Zegt hij. Ik rol met mijn ogen en loop hem voorbij. Ik wacht op de lift en als hij er is, stap ik erin.

De deuren gaan weer open en als ik het penthouse instap word in één keer tegen de muur geduwd. 'Mason!' Schreeuw ik geschrokken. Hij kijkt woedend. 'Wa- wat is er?' Vraag ik trillend. Hij houd zijn hoofd een beetje schuin en als ik nu niet bang voor hem was, zou dit me allang hebben aangezet.

'Houd je niet van de domme. Wat deed je bij Brian?' Vraagt hij woedend. 'Niks.' Antwoord ik. Zijn hand gaat naar zijn zak en als hij weer omhoog komt voel ik een mes tegen mijn keel. 'Moet ik het nog een keer vragen?' Zegt hij dreigend. 'Brian trok me zij kantoor in. Ik deed niks.' Zeg ik bang.

En dan noemen ze mij Badass? Ik ben niks. Ik durf niet eens tegen hem op.

'Waarom trok hij, jou zijn kantoor in?' Ik sta nog steeds vast tegen de muur. 'Laat je me los dan?' Vraag ik. Hij houd mij nog steeds vast, maar laat zijn mes zakken.

'Hij liet camera beelden zien.' Zeg ik. Ik zie hem nadenken. Hij is afgeleid. Ik geef hem een knietje en ren naar de lift. 'Shit!' Roept hij terwijl ik als een wezenloze op de lift knop druk. 'Waar blijft hij!'

Ik hoor de lift deuren opengaan, maar precies wanneer ik naar binnen wil rennen, word ik naar achteren getrokken en val ik op de grond. De lift deuren gaan weer dicht en Mason hurkt voor me neer. Hij haalt wat plukjes haar voor mijn gezicht weg en ik zie hem glimlachen. 'Dat is pech, lift weg.'

Ik kijk boos naar hem en duw mezelf van hem vandaan, maar ik beland tegen de muur en zit ingesloten. 'Ik wou dit eigenlijk op een normale manier doen, maar nu moet het anders.'

Hij pakt me vast bij mijn kraag en trekt me mee naar de slaapkamer. Hij zet me voor het uiteinde van het bed. 'Wat ben je van plan dan?' Vraag ik. Hij doet de deuren dicht en loopt naar de kast. Hij pakt er wat uit, maar ik kan niet zien wat het is. Even later loopt hij terug en pakt mijn linkerhand vast. 'Niet bewegen.' Zegt hij dreigend. Voordat ik het doorheb en kan tegenpresteren, heeft hij mijn linkerhand vastgebonden met touw aan het bed.

Hij pakt mijn rechterhand en ik probeer tegen te stribbelen, maar het heeft weinig nut. 'Maak me los!' Schreeuw ik. Ik probeer mijn handen los te krijgen, maar geef de hoop snel op.

'Zo en nu het laatste.' Hij hurkt voor me en pakt zijn telefoon uit zijn broekzak. 'Wat is je plan dan?' Vraag ik. 'Ik weet dat je me gaat vermoorden, dus waar wacht je op!' Snauw ik. Dan moet hij lachen.

'Ik denk dat je het niet helemaal hebt verstaan. Hij zei dat ik Devin moest vermoorden.' Antwoord hij.

Devin? Niet Devin! Wacht wie is hij? Hij praatte tegen zichzelf. Ik zag alleen hem op de camera. 'Wie is hij?' Vraag ik. 'Wie denk je?' Zegt hij. Ik snap het niet en dat was volgens mij van mijn gezicht af te lezen, want hij legt het uit.

'Hij valt me al lastig sinds ik vast zat. Maar voor het eerst geef ik hem gelijk. Devin moet dood. Alleen dan heb je niemand over. En als je niemand meer hebt, dan mag jij ze volgen.'

Ik voel tranen opkomen. Hij ziet Trey? Maar hij denkt dat het echt is! 'Mason, je hallucineert.' Probeer ik. Hij kijkt mij niet eens aan en toets wat in op zijn telefoon. 'Mason!' Roep ik. 'Trey. Is. Dood.' Nog steeds krijg ik geen reactie. Verdomme Mason!

Waarom zou hij überhaupt over Trey hallucineren?

Ik hoor de telefoon over gaan en ik kijk op. Hij staat op luidspreker.

'Mason? Mason!' Ik hoor Devin woest schreeuwen. Mason houd zijn wijsvinger voor zijn mond en verteld daarmee dat ik stil moet zijn. Ik maak geen geluid en probeer mee te luisteren.

'Devin, morgen het pleintje van Mantioren. Om zes uur. Of Liana gaat dood.' Zegt Mason. 'Mason! Waarom daar!' Schreeuwt Devin, maar ik hoor pijn in zijn stem. 'Daardoor kan ik je gelijk naast onze ouders begraven.'

Mantioren? Is dat hun Villa. De villa waar onze ouders bij elkaar woonden? Waarom zou hij daar naar toe gaan. Hij is gestoord! Dat brengt Devin van het padje af! Dat-

'Schreeuw voor me prinses.' Hoor ik Mason dan zeggen. 'Hij denkt dat ik een grapje maak.' Mason staat op en houd de telefoon dicht bij mij.

Als ik schreeuw word Devin ongerust en komt hij zeker. Als ik niks doe, misschien denkt hij dat ik dan dood ben en komt hij niet.

Ik houd mijn mond dicht en schudt nee. Ik zie dat Mason weer woest word. 'Ik zei schreeuw.' Nog steeds doe ik niks. 'Dan doe ik het voor je.' Ik wil hem aankijken, maar dan gaat hij met zijn hele gewicht op mijn linkerknie staan. Krak. 'Au!' Schreeuw ik uit. 'Verdomme!' De tranen beginnen te komen en ik schreeuw het uit van de pijn. 'Gehoord?' Vraagt Mason en hij hangt op.

Ik kijk naar mijn knie die door midden ligt. Tranen lopen over mijn gezicht.

'Hufter! Je bent een idioot! Verdomme!' Ik schreeuw, ik jank, maar daar stopt de pijn niet van. Mason loopt naar de kast en pakt weer iets.

Hij loopt weer naar me toe en zet tape op mijn mond. 'Mmm...hmm.' de tranen lopen nog steeds en ik kan mijn been niet bewegen door de pijn.

'Je kan mij nu in iedergeval niet volgen.' Zegt hij. Hij loopt naar de deur en doet het licht uit. 'Slaaplekker prinses.' En dan verlaat hij de slaapkamer.