[ Verkocht ]

67

Ik parkeer de auto in de aangewezen parkeerplaats bij het hotel. Als ik uitstap krimpt mijn maag in één. Niet eens zo zeer dat ik naar Mason moet, maar dat ik terug ben op deze plek.

Ik loop naar de ingang en als ik binnen kom staat er iemand naast de deur te wachten. 'Welkom bij Villa del Viata.' Ik knik naar het meisje en loop verder.

De laatste keer dat ik hier was, werd ik verkocht op een zwarte veiling. Er loopt een rilling over mijn rug.

Ik kijk naar de balie. Er staat een meisje te zwaaien dat ik naar haar toe moet komen. Precies zoals de vorige keer.

Ik zucht en loop er naar toe. 'Hoe kan ik u helpen?' Vraagt ze vriendelijk, maar als ze mijn gezicht ziet, belt en gelijk iemand. 'Wat is er?' Vraag ik. Ze kijkt alleen, maar zegt niks.

'Meneer, er staat hier iemand die u graag wilt zien. Nee, het is heel belangrijk. Ja, meneer. Nee, meneer.' Dan hangt ze op.

Hoe kent ze mij? Ik ken haar niet, toch? En wie belde ze?

Dan hoor ik voetstappen achter me. Ik voel de zenuwen in mijn lichaam trippen. 'Rustig Liana,' bemoedig ik mezelf toe.

'Liana? Wat doe jij hier?' Ik ken die stem. Ik draai me langzaam om. Ik kijk naar de man. Zijn zwarte haren zitten goed in model. En zijn oceaan blauwe ogen staren naar mij. Waar ken ik hem ook al weer van?

'Liana? Ik vroeg je wat!' Roept hij dan. Ik zet van de schrik een stap naar achteren en dan weet ik het weer. Brian. De hoteleigenaar.

'Ik zoek Mason.' Antwoord ik. 'Ben je nog steeds bij hem?' Vraagt hij. 'Zo iets.' Mompel ik. Hij rolt met zijn ogen en kijkt naar de receptioniste. 'Ik regel dit wel.' Ze knikt en loopt weg.

Hij loopt naar de lift en ik kijk hem na. Als hij het knopje indrukt draait hij zich om. 'Kom je nog? Ik heb niet de hele dag de tijd.' Zegt hij geïrriteerd. Ik loop snel naar hem toe en precies als ik er ben gaan de lift deuren open. We stappen in en hij drukt op het knopje penthouse.

Hier is waar het begon. De eerste keer dat ik Mason zag. De eerste keer dat zijn handen aan mijn lichaam zaten. De eerste keer dat ik hem eng vond.

Ik wil hier helemaal niet naar toe. Allemaal slechte herinneringen.

'Wat had ik nou gezegd over liegen!'

Hij loopt weer op me af.

'Maar ik spreek de waarheid!' Hij pakt me vast en gooit me op bed.

'Als je het niet zo wil vertellen. Prima. Ik vind wel een andere manier.'

Ik schud de gedachte weg en de deuren van de penthouse gaan open.

Brian duwt me naar binnen en loopt achter me aan. 'Mason! Ik heb je slet gevonden!' Roept hij. 'Ik ben niemand zijn slet.' Antwoord ik hem terug. Ik hoor hem lachen en hij duwt me verder de kamer in. 'Je weet toch dat ik gewoon kan lopen?' Ik zet een paar stappen van hem vandaan en draai me naar hem toe.

'Als je zijn slet niet bent, wat doe je dan hier?' Vraagt hij fronsend. 'Ik uh... Hij vroeg of ik langs kon komen.' Stamel ik. 'Ze is mijn vriendin.'

Ik draai me om en Mason staat achter me. Hij trekt me naar zich toe en knuffelt me. 'Ben je serieus? Hoe laag kan je zinken De Rosa?' Vraagt Brian. Ik wil weg stappen, maar Mason duwt me nog verder tegen zich aan.

'Brian? Kan je ons alleen laten. We praten morgen wel over de zaken.' Ik hoor de lift deuren weer opengaan en ik ga er vanuit dat Brian nu weg is.

Mason laat me los en loopt weg. Hij gaat op de bank zitten en zet zijn tv aan. Ik sta nog steeds stil. Niet wetend wat ik moet doen.

'Ga zitten.' Hoor ik hem dan zeggen. Ik leg mijn tas neer en ga op de bank zitten en helemaal aan de andere kant.

'Ik weet dat je nerveus bent, maar ik wist niet dat je zo bang was.' Hij kijkt me niet aan terwijl hij praat. 'Ik zit gewoon lekker.' Antwoord ik droog. Uit mijn ooghoek zie ik hem grijnzen. 'Kom hier.' Ik aarzel niet en ga gelijk naast hem zitten. Hij heeft gelijk, ik ben bang.