[ Verkocht ]

70

(Liana's pov)

De deur valt dicht en ik hoor een harde klap. Gelijk begint mijn hoofd te bonken. Ik probeer op te staan en dan word alles draaierig. Ik loop voorzichtig naar de spiegel en dan zie ik een aardige snee op mijn wang.

'Mason!' Grom ik. Ik zet de kraan aan en houd er een washandje onder. Daarna probeer ik het stromende bloed te stoppen.

'Hopeloos.'

Ik schrik van de stem en laat het washandje vallen. Ik draai me gelijk om, maar er staat niemand.
Ik loop naar de slaapkamer en trek mijn kleren aan.

Dan voel ik twee handen mij omver duwen. Ik plof neer op het bed en mijn hart gaat tekeer. 'Wat?' Ik wil overeind komen, maar het lukt niet. Ik kijk naar mijn armen die vastgebonden zitten aan het hoofdeinde van het bed. Mijn benen zitten vast aan het uiteinde van het bed.

'Maak me los Mason!' Roep ik. 'Grappig dat je denkt dat het Mason is.' Ik hoor opeens een bekende stem. Iets te bekent als je het mij vraagt.

'Trey.' Zeg ik zachtjes. Dan verschijnt zijn hoofd boven mij. 'Hoe?' Is het enige wat ik zeg. Hij grijnst en aait mijn wang. 'Jammer dat het zo is gelopen.' Zegt hij. 'Waar heb je het over?' Vraag ik. Ik probeer mezelf nog steeds los te krijgen, maar het heeft geen succes.

'Stop met je verzetten. Je ziet niks als je ogen dicht zitten.' Hij klimt weer van me af en gaar naast me zitten. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik. 'Waar ben je nu?' Vraagt hij. 'In Masons penthouse.' Antwoord ik. 'Hoe komt dat?' Vraagt hij verder. 'Omdat ik een deal heb.' Antwoord ik weer. Dan hoor ik hem lachen. 'Je moet geen deals sluiten met mensen die geestelijk niet in orde zijn. Ze kunnen er namelijk mee wegkomen.' Verteld hij dan. 'Waar heb je het over? Hoe kan je hier zijn?' Ik kijk hem aan en voel angst opkomen. 'Open je ogen Liana. De antwoorden liggen voor het oprapen.'

Ik hoor weer een deur dichtvallen en als ik omhoog kom, lig ik niet meer vastgebonden. En als ik naast me kijk, zit Trey er niet meer. Nee! Ik hallucineer! 

Ik sta op en probeer de deur open te doen, maar er komt geen beweging in. Is dit echt of niet? Ik bots een paar keer tegen de deur aan, maar hij gaat niet open. De badkamer! Ik loop naar de badkamer en probeer de deur naar de gang te openen. Ook geen zin!

'Hopeloos.'

'Weer die rot stem! Trey, laat me met rust. Je bent dood! Al een half jaar! Waarom zie ik jou überhaupt?' Roep ik.

'Wil je liever mij zien?' Ik draai me om en Devin zit op het randje van de badkuip. 'Jij bent ook nep.' Zeg ik oog rollend. 'Dat is waar,  je hebt een nieuwe boytoy. Mij wil je ook niet zien.' Devin verlaat de kamer en Robin komt binnen. 'Trey lijkt echt op zijn vader.' Zegt Robin dan. 'Wie zou zijn moeder zijn? Hij heeft bekende trekjes.' Trey komt ook weer binnen en gaat naast Robin staan. 'Mijn moeder heeft me verlaten.' Antwoord hij. 'Dat weet ik.' Zeg ik.

'Maar waarom praat je daar over Robin?' Vraag ik. 'Dat doe jezelf. Je hallucineert misschien. Maar jij stuurt ons altijd nog.' Zegt hij lachend. Ik heb geen zin in hun spelletjes. 'Als dat zo is, verdwijn dan.' Zeg ik en ik ga in een hoekje zitten in de badkamer. Als ik omhoog kijk, zie ik dat ik alleen ben. Eindelijk. Ik sluit me ogen en dan hoor ik gelach. Niet weer!

Ik open me ogen en ik zie Danson in bad zitten. Mijn moeder zit op het randje met John naast haar. Mason en Devin staan bij de deur die leidt naar de gang. Maddie, Robin, Dairon, Evan en Nick staan achterin. Beste van het penthouse, een grote badkamer.

En dan hoor ik iemand naast me uitademen. Trey. 'En wat heb ik hier aan?' Vraag ik. 'Luister naar jezelf.' Wat is dat voor een advies?

Ik sta op en loop naar de slaapkamer. 'Je kan weglopen, maar we volgen je.' Precies wanneer ik op mijn bed wil gaan zitten komen ze mijn slaapkamer ingelopen. Hallucinaties die me stalken.

Ik kijk Trey aan. 'Wat wil je dat ik doe?' Hij grijnst en leunt tegen de deur. 'Dood Mason.' Antwoord hij. 'Ja, denk het niet.' Antwoord ik boos. 'Waarom niet?' Vraagt hij verontwaardigd. 'Hij wilt jou ook vermoorden, wees hem gewoon te snel af.' Zegt hij droog. 'Dat kan ze niet.' Zegt Devin die naast hem komt staan. 'Ze is niet zo stoer meer.' Zegt Robin dan, die er ook bij komt. 'Ik ga me niet door jullie laten commanderen!' Roep ik geïrriteerd. Ik word gek! 'Hebben jullie niks beters te doen?' Vraag ik geïrriteerd.

Ze kijken me aan en lachen. 'Wat is er zo grappig.' Vraag ik. Dan gaat de deur open en Mason komt naar binnen. 'Perfecte timing. Maak hem af Liana.' Hoor ik Trey zeggen. Mason reageert niet op Trey, maar kijkt naar mij. 'We hebben vanavond een vergadering in het hotel met de eigenaar. Trek wat moois aan.' En met dat gezegd, verlaat hij de kamer. Ik kan niet eens reageren.

'Een vergadering hé? Of een etentje?' Vraagt Robin. 'Hij zegt toch een verandering.' Antwoord ik. 'Dat eindigt altijd met een diner.' Hoor ik Devin mompelen. 'Zijn we jaloers?' Vraag ik lachend. 'Nee!' Roept Devin gelijk. 'Wie zouden er allemaal zijn?' Vraag ik me af. 'Jij.' Antwoord Trey. 'Mason.' Ik kijk hem droog aan. 'En wij.' Zegt hij dan. En ik zie ze glimlachen.

'Wat- wil ik beginnen, maar dan houd ik mijn mond. Natuurlijk zijn ze er. Maar Mason hallucineert ook nog steeds. Dit word een totale ramp!

Ik loop naar de kledingkast. 'Wat moet ik überhaupt aan doen?' Er hangen twee jurkjes. Een donkerrode en een lange witte. 'Die donkerrode. Die staat mooier. Die witte is voor brave mensen. Dat ben je niet.' Zegt Devin. 'Ik ben het voor het eerst met hem eens.' Zegt Trey. Ik schud lachend mijn hoofd en pak het donkerrode jurkje.

Ik wil me uitkleden, maar dan voel ik hun ogen op mijn lichaam branden. Ik draai me naar ze om en ze kijken mij allemaal aan. 'Pardon, mag ik even?' Vraag ik. 'We hebben het allemaal al gezien.' Hoor ik Devin zeggen. De rest was niet de bedoeling.

'Laat maar.' Ik draai me om en loop de badkamer in.

Even later kom ik weer terug in het jurkje. Hij is lang en aan de zijkant is het open. De bovenkant is van kant en komt bij me schouders.

'Mooi.' Zegt Trey. Ik glimlach. Nou, op naar de vernedering. Ik bedoel vergadering.

---
Wow, alweer 70 hoofdstukken. Gaat snel.

We naderen wel het einde van dit boek. Ik weet niet precies hoeveel hoofdstukken, maar we zijn onderweg naar de laatste hoofdstuk.

Zonder jullie was dit nooit gelukt. Ik had één keer een moment dat ik wou stoppen, maar door een paar mensen ben ik verder gegaan en ik ben er blij mee.