ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

7.BÖLÜM

Hepinize merhaba canlarım...
Biraz geciktiğimi ve sizleri beklettiğimi biliyorum ama ancak yetiştirebildim.
Anlayışınız ve sabrınız için çok teşekkür ederim...

Maalesef 15 TEMMUZ'da buralarda olamadığım için o güne özel bir bölüm yayımlayamadım.
Ama yukarıda medya da ve multimedya'da 15 TEMMUZ DEMOKRASİ ŞEHİTLERİ ANISINA
sizlerle paylaştım...

Vatanına,milletine doğrultulan tankın,topun,tüfeğin önüne kendini siper eden ve bu uğurda şehit düşen tüm kardeşlerimizin ruhları şad olsun!..

Sizleri daha fazla bekletmeden yeni bölümle baş başa bırakıyorum..

Sağlıklı,huzurlu ve mutlu kalmanız dileğiyle ENFÂS ailesinin çok sevgili üyeleri!..🤗

************************************

Biz burada birçok şeyi bıraktık sizlere!

Bu vatanı..

Bu milleti..

Bu kutsal toprakları..

Evimizi!..Ailemizi!..

Daha yeni doğmuş,

kokusunu bile bilmediğimiz bebeklerimizi,

Biz sizlere emanet ettik..

Şehitlik rütbesi geldiğinde

Belki yirmiydi yaşımız belki de kırk..

Belki bir anne belkide bir baba,

Ama en çokta bu vatanın evlatlarıydık!..

Şimdi..geliyormuş üstümüze doğru bir düşman ordusu,

Ne önemi var!..

Bilmiyorlar ki bu milletin çelikten..

Tek ve bir yüreği var!..

                                         *duslerkitapligi*

************************************

Babamla konuşmamı bitirdikten sonra aceleyle saate baktım.1 saat kadar konuşmuştuk nerdeyse..Yemek saatinin geldiğini farkedip hızla toparlanıp odadan çıktım.O sırada tam karşımda aniden duran PUSAT ÜSTEĞMENİ görünce bir şaşırdım.
Bu adamı çok kısa süredir tanıyor olsam da bazen bana onu çok önceden tanıyormuşum gibi geliyordu.
Ela gözleri gözlerime çakılı kaldı bir müddet..Parlayarak bakan gözlerinde hissettiğim birşey kaburgalarımı bile titretti.Hem muzip hemde sevimli bir yanı olduğunu belli ediyordu o gözler..Kaşlarımı kaldırıp bakınca yaramazlık yapmış çocuklar gibi baktı bir an.Onun bu hali bende gülme isteği uyandırdı.Ama bu çok kısa sürdü.Dışarıdan belli olmadığına emin olduğum bu duygu değişimi uzun zamandır belki de ilkti.Yinede bunu dışarıya yansıtmadan hemen kendimi toplayıp ciddileştim.Ailemle konuşmamın etkisi hala sürüyordu anlaşılan.Aramızdaki bu nedensiz sessizliği bozup sordum.

"Buyrun ÜSTEĞMENİM?"

Hızla selam verip konuşmaya başladı.

"Komutanım yemek saati başladı.
Sizde gecikince gelip haber vermek istedim."

"Gerek yoktu Üsteğmenim..Yemek saatini unutmuş değildim.Sadece işim uzadığı için geciktim ama yinede düşünüp haber vermeye geldiğiniz için teşekkürler."