ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

29.BÖLÜM

Selamlar ENFÂS ailesi..

Yine heyecan ve aksiyon dolu bir bölümle sizlerleyim.

Bakalım ekibimiz bu bölümde neler bekliyor.

Yorum ve oylarınız bekliyorum canlarım!..

Keyifli okumalar!..

Görselde yine tasarımım olan afiş var!

Medyada;JANDARMA ÖZEL ASAYİŞ KOMUTANLIĞI - HER YERDE

************************************

Bu VATAN;Yiğitlere  CENNET Kokusu,

Hainlere CEHENNEM Korkusudur..!!

************************************

Revirden çıkıp koşar adımlarla koridordan geçerek kendime odama girdim.Hemen dolaptan yedek üniformamı çıkarıp yatağın üstüne bıraktım.Demir dolabın yanında duvarda asılı olan küçük aynanın karşısına geçtiğimde gördüğüm manzara hiçte iyi değildi.Üstümdeki tişört parça parça olmuştu ve yarısı yoktu.Allah'tan kimse beni böyle görmemişti.Yüzümü temizlemeye çalışsalar da tozla karışık kan lekelerini hala üzerimde duruyordu. Yüzümdeki ve ellerimde ki kurumuş kan lekeleri yine o güne dönmeme sebep oluyordu.Ama yine ayna dikkatle bakmaya devam ettim. Aynadaki yansımam o gün ki gibi dursa da artık bir şeyler daha farklıydı.O hastane odasındaki gibi  değildim.O acı hala içimde yerli yerinde duruyordu.Ama artık bir şeyler değişmiş gibi hissediyordum. Yıllardır her gün gözlerimde gördüğüm o ölü kadını artık göremiyordum.Sanki buraya geldiğimden beri bir şeyler değişmişti. Kalbimdeki acıyı,yaşadıklarımı hiç bir şey geçiremezdi.Onlar ölene kadar benim birlikte yaşayacaktı.Dün olanlar sonra ise oraya bir sayfa eklenmişti ve bir şeyler değişmişti. Düşüncelerimin ve duygularımın çarpıştığını hissettiğim anda derin bir nefes alarak gözlerimi aynadan çektim ve kalan eşyalarımıda dolaptan çıkarmaya döndüm.

Hızla üzerimdeki yırtılmış tişörtü çıkartıp kenara attıktan sonra havlumu alarak banyoya girdim. Havluyu kapının arkasına asıp uyu ayarladım.Biraz ısınmasını bekledikten sonra koluma ve elime dikkat ederek suyun altına girdim. Suyla birlikte ellerimden ve yüzümden akıp giden kanları gördüğüm anda onun kollarımdaki yaralı hali gözlerimin önüne geldi. Hayatımdaki acı sahneleri tekrar yaşıyor gibiydim.Tarih tekerrür ediyordu sanki..Dün tıpkı o gece gibi içimi yakan o derin acıyı hissettim. Kalbime kor bir ateş düşmüştü.O gece onları kurtaramamıştım ama dün onu kurtarmaya fırsatım olmuştu.Pusat kollarımda kanlar içinde yatarken hissettiğim acının bir tarifi yoktu.Aynı korku,aynı yangın içime düşmüşken en çaresiz hissettiğim anda o ela gözlerini açmıştı.Ve işte o an yıllar sonra ilk defa içime bir ümit ışığı doğduğu hissettim.Onu da  kaybettiğimi zannettiğim dakikalarda her şey gözlerimden silinmişti sanki.. Taki o gözlerini açıp da bana sevgiyle bakana kadar.İşte o an kalbimin düzensiz atışını fark ettim.Ona bir şey olacak korkusuyla kalbim titredi. Kalbim ona doğru koşuyordu ve ben durduramıyordum.Suyla karışarak ellerimden akıp giden kana dalıp giderken onun vurulduğu sahneyi tekrar tekrar yaşıyordum sanki..Beni kollarının arasına alıp korumaya çalışması,gözlerimin içine endişe ve korkuyla bakarken yaralanması bir türlü gözlerimin önünden gitmiyordu. Yıllardır uyutmayan kabuslarıma bir yenisi daha eklenmişti.Onu da kaybetme duygusu ise şimdiden beni yiyip bitiriyordu.Ya benim yüzümden ona da bir şey olursa?düşüncesini bir türlü kafamdan atamıyordum.Ona karşı duygularımın değişimi beni korkutuyordu.Daha önce Umur'dan başkasına karşı hiç böyle bir şey hissetmemiştim.Umur ile kalbimin kapıları da kapanmıştı.Onları kaybettikten sonra hayata tutunmam çok zor olmuştu.Beni ayakta tutan tek şey görevim olmuştu.Ama şimdi her gün birilerini kaybederek yaşamak daha zor oluyordu.Kaç kardeşimi kendi ellerimle toprağa vermiştim.Bir sevdiğim insanı daha toprağa vermekten korkarak herkesten uzaklaşmıştım ve sadece görevim için yaşamıştım.